Halledilir

20: "Serserim benim, delidolu sevgilim."

Aşkın Nur Yengi - Serserim Benim,, Son kısımlarda, Mete'nin şarkıyı açtığı kısımda dinlerseniz Mete'nin hislerini daha iyi anlarsınız diye düşünüyorum,,,,

İyi okumalarrr

***

"Dikkatin tamamen bende olmasına rağmen gerçekten anlamadın mı?" Ağlamaklı ifadesiyle yüzüme bakan Mete'ye sinirlenmeliydim. Evet. Yaklaşık iki saattir, hocalardan aldığımız izinle, kütüphanede ders çalışıyorduk ama Mete anlamamak için ekstra çaba sarf ediyor gibiydi. Daha doğrusu, konuyu anlamasına rağmen soruları çözemiyordu. 

Alt sınıfların birçoğu hocaların yönlendirmesiyle çözemedikleri soruları boş vakitlerimde bana getirir, anlayamadıkları konuları da anlatmaya çalışırdım. Yoğun olduğum dönemde ise bu görevi Çağrı üstleniyordu. Ne zaman başlamıştı veya nasıl böyle bir şeyi kabul etmiştim, hatırlamıyordum fakat hayatımın hiçbir dönemimde yardım isteyen birini geri çevirmemiştim zaten.

"Her şeyi mahvettim ama yemin ederim çabalıyorum." Dudaklarımı birbirine bastırıp gülümsememi sakladım. Mete yüzündeki çaresiz ifadesiyle soruyu bakışlarıyla çözebilirmiş gibi dik dik kitaba bakıyordu. Söz konusu matematik olduğunda kesinlikle umutsuz vakaydı. Sabaha kadar anlatsam dahi önüne gelen hiçbir soruyu çözemeyecekti. Sayısalcı olmadığından değildi, kafası doluydu. 

İç geçirip elimi yüzüme kapattım. Anlayabilsin diye her şeyi teker teker, yavaşça anlatıyordum fakat Mete bir soruyu çözse bile -ki yine ben yardım ediyordum- diğerini hallederken beyni hata veriyordu, hayatımda gördüğüm en tuhaf ama en güzel şeydi. Sinirlenemiyordum bile amına koyayım. 

"Başkan?" Tereddütlü bir şekilde seslendi fakat herhangi bir tepki alamayınca hafifçe omzumu dürttü. "Barış? O kadar mı ya?" 

"Devam etmek için güç toplamaya çalışıyorum." Elimi yüzümden çekmeden konuştuğumda ofladı. "Tamam, bak bütün çakralarımı açıp dinleyeceğim. Hem benim şu an yıkılmam gerekiyor anasını satayım. İki saattir matematiğe maruz kaldım ya, kendimden özür dileyip süt banyosuna falan yatırmam lazım vücudumu!"

Elimi yüzümden çekip dik dik suratına baktığımda gülümsedi. Hayır, bu ifadesine kanmamalı, yumuşamamalıydım. Dikkatimi toplayıp karşımdaki çocuğa sabırla dersi anlatmam gerekiyordu fakat burnuma gelen şeftali kokusu, ciddi bir şekilde dinlemesi, anlamadığı kısımlarda sevimli bir şekilde yüzünü buruşturması ve çocuk gibi şikayet etmesi tamamen dikkatimi dağıtıyor, yüzünü izlememek için kendimle savaşmama yol açıyordu.  

"Mete, bu sorunun diğer sorudan tek farkı rakamlar. Sadece rakam ve sayılar farklı. Aynı formülü bu soruya uygulayarak sonuca ulaşacaksın. Anlatabiliyor muyum?"

Mahzun mahzun başını salladı. Anlamaya çalıştığının farkındaydım fakat bir kısımda kafasına oturmuyordu. Olay tamamen rakamlarla alakalıydı ama Mete soruyu derinlemesine sorguluyor, somut olarak verilen veri için soyut bir şekilde düşünüyordu. Yalnızca soruda verilen data önemliydi. Düz düşünmek gerekiyordu. Mete ise bundan tamamen uzaktı. Açık konuşmak gerekirse, bu mükemmel bir yetenekti. Herkeste bulunmayan bir düşünce şekline sahipti ancak bir şeyi olduğundan daha derin düşünmek, hayatı kendine zehir etmekten başka bir şey değildi.

"Ben matematiği işin içine harfler girince bırakmıştım. O da yetmedi bir de saçma sapan şekiller girdi içine amına koyayım. Ressam mıyım ben, nasıl çizeyim o fonksiyon şeklini? Anlattığını anlıyorum ama uygulayamıyorum işte. Ben en iyisi proje alayım ya. Saldım başkan, yeterli bu kadar."

Kitabı kapatıp arkasına yaslandı ve rahatlamış gibi nefesini bıraktı. Sinirlendiği için beyaz gömleğinin açıkta bıraktığı boynundaki damarlar kendini belli ederken elini kıvırcık saçlarından geçirip karıştırdı. "Uykum geldi." Kaşlarımı kaldırdım. Herhangi bir tepki vermeden yüzünü izlediğimi fark ettiğinde kafasını çevirdi. Yeşil gözlerinin çevresi kızarık, altları ise günlerce uyumamış gibi morarmıştı. Yorgun gözükmesine rağmen bu duruma alışık olduğu belliydi. İşin kötüsü, bu bitkinliği hem bariz hem değildi. Mete mi saklıyordu yoksa insanlar mı görmüyordu, emin de olamıyordum çünkü Mete çok iyi bir oyuncuydu.