Mücadelem

2 Mektup

Elimde tuttuğum zarfı titreyerek açtım. İçinden 2 kağıt bir de bir sürü fotoğraf çıktı. Fotoğraflara biraz baktım. Babam ve ben gülüyoruz, mutluyuz. Babam beni kucağına almış. Sonra başka bir fotoğraf babam ve ben yine bende fenerbahçe forması babamda Beşiktaş maça gelmişiz taraflar belli... Yine mutluyuz  fotoğraflarımızın olduğunu bilmiyordum annem hiç göstermemişti. sonra başka bir fotoğrafı aldım ailecek bir masadayız  benim 1.yaş günüm annem kucağına almış beni tıpkı bir aile gibiyiz... İkisini de çok özledim... Fotoğraflara bakarken yine ağlamaya başladım. Onları bir kenara koyup ilk çıkan mektubu aldım. Annemin yazısıydı.

Vefa'ma ;
Canım oğlum babanın hayatta en çok değer verdiği sendin. hatırlıyorum bir keresinde 3 yaşında kaydıraktan düştün, dizinde ufak bir sıyrık var diye tüm hastaneyi ayağa kaldırmıştı, üstüne titriyordu resmen kılına zarar gelse dayanamıyordu. Öyle bir sevgiydi babanınki sen 5 yaşına gelene kadar hayatımız yolundaydı, beraberdik ve mutluyduk... Sonra 5 yaşında ben mutfakta yemek yapıyordum sen okuldaydın baban ise işindeydi. Bir telefon çaldı. Okulda nefesin gitmiş. Apar topar hastaneye getirmişler ben çok telaşlandım hemen telefonu kapatıp babanı aradım. İkimiz de hastaneye nasıl vardık bilmiyorum. İşte o gün öğrendik Vefa kalbinde doğuştan gelen bir kusur varmış doktor en fazla 1  yıl yaşar dedi. Biz  kahrolduk güneşi eksik olmayan evin güneşi soldu. Yüzümüz doğru düzgün gülemedi o günden sonra. Baban mahvoldu. Senden sonra  bir yıl  geçti sonra son zamanlarındı hastaneye yatırdık işte Yarenle de bu süreçte tanıştınız onun da kalbinde sorun vardı. Doktorlar senin aksine ondan umutluydu iyileşti de.  Baban da hastaydı çok dert ediyordu seni... Sonra bir gün başında bekliyorduk senin. Fenalaştın doktorlar ölür dediler. Son saatlerini sayıyodurduk çok kalp aradık fakat bulamadık sen Yaren kadar şanslı değildin. Ben senin yanındaydım babanı aramaya gittim ortalarda yoktu. Doktorla konuşuyordu.Baban da o zamanlar  üzüntüden hastaydı doktora  " Ben yaşayacağımı yasadım. Kalbim oğlumundur doktor.", dedi. Benim için çok zordu oğlum çoook... Olmaz dedim fakat dinlemedi. Vefa YAŞADIKÇA ben de onunla beraber yaşayacağım dedi. Sen ameliyat etkisiyle tüm geçmişi unuttun babanı, Yaren'i ve bir de Naz'ı yani sana şuan mesaj atmaya devam eden kızı doktor bunları ileride senin hatırlamanı istedi yoksa sonraki hayatında senin için bir travma olacağını bu yüzden herkesi uzaklaştırdım hayatından senin için... Şuan ben yokum bu mektubu okuduğuna göre... ve muhtemelen Yaren de yok yaşadıkları Yaren için de çok zordu. Yurt dışına gideceğinden bahsediyordu. Gitme demeye hakkım yoktu oğlum... Babana gelince  Düğününü, torunlarını, mezuniyetini benim yerime göreceksin diye söz verdirtti bana fakat ben de hastayım oğlum. Yoruldum artık. Ruhumun yorgunluğunu bedenim kaldırmıyor... Babanın sözünü tutamadım gidiyorum. Ama hep yanındayız. Baban senin yüzünden ölmedi. Senin için öldü. Diğer mektupta da babanın senin için yazdıkları var. Kendini suçlamanı istemiyorum. Seni her şeyden çok sevdim. Her şeyden çok seveceğim.
                                         Orman Gözlün...

Mektup bittiğinde gözümden akan yaşlara mani olmam mümkün değildi şoktaydım... Babam benim yüzümden ölmüştü yıllarca babaannemin bana nefret dolu gözlerle bakma sebebi buydu.

BÖLÜM SONU

Selamlarrr çok uzun zaman olmuş yazmayalııı ama bu kitabı bitirmek istiyorum okuyan olmasa bilee bu yüzden devam edeceğim ve üzerimdeki pası çözüp bir bölüm atmak istedim.

Dün oturdum tüm bölümleri tek tek okudum ve kurgum hoşuma gitti şimdiye kadar acemice yaptığımı düşünüyordum fakat bazı yerleri bende bir şeyleri tekrar canlandırdı. bu yüzden yarım bırakmak istemiyorum. Vefa benim için çok özel ve naif bir karakter ve bu kurgumun kitap olmasını çok istiyorum bu kitabın yeri bende çok ayrı bu yüzden üzerinde çalışmaya devam edeceğim umarım  birkaç yıl sonra olur istediklerim.

Eee siz nasılsınız görüşmeyeli?

Vee sırlar Açığa çıktı ne düşünüyorsunuz?