ﯾﮏ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﺒﺮي از ﺑﮑﻬﯿﻮن ﻧﺒﻮد ...دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻪ ...ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺧﺒﺮي ازش ﻧﺪاﺷﺖ و ﻃﻮري ﻫﯿﭻ ﻧﺸﻮﻧﯽ ازش ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ وﻗﺖ وﺟﻮد ﺧﺎرﺟﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ... ﺗﻮي اﯾﻦ ﯾﮏ روز ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ اﻣﺎ ﺟﺮات دوﺑﺎره رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اون اﺗﺎق رو ﻧﺪاﺷﺖ ...ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ دوﺑﺎره اون اﺗﺎق رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد... ﺟﺪاي ﺧﻮدش ﺳﻬﻮن ﻫﻢ ﺣﺎل درﺳﺘﯽ رو ﻧﺪاﺷﺖ ...دﯾﻮوﻧﻪ وار دﻧﺒﺎل ﺑﮏ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ و ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺸﯿﻨﻪ ... اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺗﺎﯾﻢ ﮔﯿﺮ ﻣﯿﺎورد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻤﻪ ﺟﺎرو از ﻓﺮﻣﻮن ﻫﺎش ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺮد... ﺧﺒﺮ ﮔﻢ ﺷﺪن ﺑﮏ ...ﻣﺜﻞ ﺑﻤﺐ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺮﮐﯿﺪه ﺑﻮد ...
و اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺣﺘﯽ ﭘﺪر ﺑﮏ رو ﻫﻢ ﻧﮕﺮان ﮐﺮده ﺑﻮد ...ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺒﺮي از اون اﺗﺎق ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﺨﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﺒﻮدﻧﺶ ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد...
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ اون رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﻤﺎره ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺎرك دﺳﺘﺶ رو روي ﺻﻔﺤﻪ ﮐﺸﯿﺪ و ﺟﻮاب داد :ﺑﻠﻪ؟
_ﭼﺎن !ﺧﺒﺮي ازش ﻧﺸﺪ؟
ﭼﺎن ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد :ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮي ازش ﻧﺸﺪ
ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ي ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺎرك از اون ﻃﺮف ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ :ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاش اﻓﺘﺎده؟
ﭼﺎن ﮐﻼﻓﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد :ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ
_ﭘﺪرﺗﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎده دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﮕﺮدن ﭼﺎن ﭼﺸﻤﺎش رو روي ﻫﻢ ﻓﺸﺮد :ﺗﻮي ...اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ...اﮔﻪ ﺧﻮدش ...اﮔﻪ اﯾﻦ رﻓﺘﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮدش ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯽ؟
ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺎرك ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭼﺎن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻟﺐ زد :ﭼﺎن _ﭼﺮا ...ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟
ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺎرك ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ :ﭼﯽ رو؟
ﭼﺎن اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻤﺎم ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ دوش ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ رو ﺗﻮي ﻓﺮﯾﺎدش ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد :ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻟﻌﻨﺘﯿﻤﻮ!
ﺻﺪاي از اون ﻃﺮف ﺧﻂ ﻧﯿﻮﻣﺪ و ﭼﺎن از ﺧﺸﻢ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰد...
_ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮدم؟
_م..ن
_اﮔﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ...اﮔﻪ
ﭼﺎن ﻣﯿﻮن ﺧﺸﻤﺶ ﻫﻘﯽ زد ...ﺑﻐﺾ ﺑﻪ ﮔﻠﻮش ﻓﺸﺎر اورده ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ...ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﮑﻬﯿﻮن داﺋﻤﺎ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎش رد ﻣﯿﺸﺪ و ﻧﮕﺎه ﺑﺮاق ﺛﺎﻧﯿﻪ از ذﻫﻨﺶ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﻟﺒﺶ رو ﮔﺰﯾﺪ :اﯾﻨﺠﻮري ...ﻧﻤﯿﺸﺪ...
ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و دﺳﺘﺶ رو دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﻫﻖ زدﻧﺎي ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮادﮔﺎﻫﺶ رو ﺑﮕﯿﺮه :اﮔﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ...
YOU ARE READING
i want to be yours
Fanfictionاوه بکهیون... آلفایی مغرورِ که مدیریت و هوشش بین همه زبونزده! یه کسی که همه به عنوان یه معتاد به کار می‌بیننش که تنها کسی که خنده رو لباش میاره برادرشه... اما دراصل پشت این نقاب سرد و غیرقابل نفوذ یه جسم تاریک و خسته است که به یک عشق ممنوعه مبتلا شد...
