What about your promise ?

Proloog

10 juli 2004, San Diego

Na een heerlijke week aan de zee met mijn vrienden als vakantiestarter zit ik nog steeds na-genietend in de auto op weg naar huis. Nonno, mijn chauffeur, vraagt hoe het was en zoals het kleine kind dat ik ben, begin ik enthousiast te vertellen.

Pauze, Nonno was niet zomaar mijn chauffeur. Nee, allesbehalve. Mijn excuses naar Nonno toe dat ik haar zo oppervlakkig durf voor te stellen. Nonno oftewel Nancy is een 32-jarige vrouw die haar leven aan sinds mijn geboorte aan mij toewijdt. Ze is mijn opvoedster om het zo te zeggen, mijn nanny vandaar mijn vindingrijke bijnaam Nonno. 

Mijn vader en moeder hebben beide een drukke job in de business die al hun tijd in beslag neemt. Toen ze mij maakten, hadden ze er duidelijk niet over nagedacht dat een kind tijd en liefde van je vraagt. En die twee dingen konden/wouden ze me niet geven, vandaar dat ze een nanny inhuurden om me te geven wat zij, als mijn echte ouders, me niet konden geven.

Maar al bij al valt het best mee, de band met mijn ouders dan. Eens in de week probeerden ze een dag vrij te houden om samen met het gezin iets te doen en ook enkele avonden in de week probeerden we samen te eten. Het was niet veel maar toen ik klein was voldeed dat voor me. Het was niet dat ik enorme plezier had als ik met mijn ouders alleen was maar ik was gewoon blij dat ze tijd in me besteedde, zoiets besefte ik al als een klein kind. Maar naarmate ik ouder werd veranderde dat, hoe voorspelbaar. In plaats van de zeldzame tijd te appreciëren die ze aan me besteedde begon ik de hoeveelheid aandacht eerder een schande te vinden. Maar ik gedroeg me nooit onredelijk tegenover mijn ouders, ik wist wel dat ze het druk hadden dus in de zeldzame momenten die we samen spendeerden deden we ook alsof we een normale familie waren zonder aandachtsproblemen voor elkaar, met de nadruk op alsof. Alle drie voelden we het gebrek van liefde in dit gezin. Hierdoor voelt het ook terecht om te zeggen dat Nonno meer voor me betekent dan mijn ouders. 

Zij is diegene die me heeft grootgebracht, me manieren heeft geleerd, van me een dame heeft gemaakt, me heeft leren liefhebben op momenten dat dat niet vanzelfsprekend was. Zij was er voor mij in de goede en slechte tijden, hoe cliché dat ook mag klinken. Maar als je klein bent en je groeit op met een vrouw wiens liefde elk uur van de dag voelt, dan geraak je vertrouwd aan die persoon. 

Voor haar was ik haar dochter. En voor mij was zijn mijn moeder.

We waren elkaars leven.

De vrolijke energie rond Nonno was vandaag niet zo aanwezig als altijd maar ik leefde te hard in mijn eigen fantasie om dat onbelangijkere detail op te merken.

Ontmoet de egoïstische 13-jarige ik. Wel, zo'n egoïstisch kind was ik nu ook weer niet. Nonno leerde me dat niet te zijn. Maar iedereen heeft nu eenmaal die momenten waarop alles zo goed aanvoelt in je leven dat dat het enige is waar je aan kan denken. En dat was mijn moment waarop alles perfect aanvoelde.

Ik had het allemaal kunnen zien aankomen als ik niet zo verdomd egoïstisch was. Ik had het niet kunnen tegenhouden, nee. Maar ik had me erop kunnen voorbereiden.

Het voelde alsof er geen ruimte was voor iets anders dan mijn enthousiasme maar mijn woorden staakten abrupt toen we de oprit opreden. Een grote vrachtwagen stond midden op de oprit geparkeerd. Mannen in blauwe overalls liepen in en uit ons huis met dozen in hun handen die ze in de vrachtwagen legden.

Paniek borrelde in me op. Angstig keek ik naar de spijtige blik op Nonno haar gezicht.