What about your promise ?

18

Pov alice

Net zoals die ene keer toen ik wegliep van huis en niet wist waar ik uiteindelijk ging overnachten had ik over dit een tweede keer moeten nadenken. En met dit bedoel ik toen ik de benen nam na de ontmoeting met Jason op het feestje. Al liep ik deze keer niet zomaar van mijn thuissituatie weg om bij een goede vriend te gaan logeren voor de komende dagen, nee, ik ben eerder van alles weggelopen. Alles wat zich in mijn thuis omgeving afspeelde, onder andere de vriend waarbij ik alle andere keren terechtkon. Dat besef ik als ik als ik vanuit mijn cabriolet naar de sterrenhemel kijk op een verlaten plek in de buurt van Albuquerque. Dat is wat de wegwijzers me vertellen, tenminste. Albuquerue, oftewel meer dan 1200 kilometer van San Diego. Ik geef toe dat ik mijn eerste paar dagen van vrijheid na mijn laatste  examens anders had voorgesteld dan rijdend door te brengend, op de vlucht bijna. Want nu ik hier lig, in de stilte van de nacht zonder enige vorm van afleiding waar ik de laatste dagen hopeloos op zoek naar was begin ik dingen te beseffen. Dingen zoals dat mijn "trip" eerder een vlucht is. Een vlucht waarin ik me al mijn hele leven in bevind. Toen ik elf jaar was vluchtte ik weg van hier, naar Parijs. We weten allemaal dat dat niet mijn schuld is, het was een besluit van mijn ouders. En het mag dan lijken alsof ik alles hier met tegenzin achterliet, dan hebben we het voornamelijk over Jayden natuurlijk. Nooit heb ik contact met hem opgezocht, iets wat moeilijk maar niet onmogelijk geweest zou zijn. Toch heb ik dat nooit gedaan, waarom? Ik vluchtte van mijn gevoelens voor hem. Ik zocht geen contact met hem op omdat ik bang was, bang hoe het verder zou moeten gaan tussen ons als we beide aan de andere kant van de wereld woonden voor elkaar. Dus deed ik wat het makkelijkste was, ik vluchtte voor de verantwoordelijkheid die ik had tegenover ons beide. Tegenover onze vriendschap.

En dan Jason, hij is de reden waar ik letterlijk voor op de vlucht voor ben. Geen ontastbare dingen zoals gevoelens, maar fysiek geweld. Ik sta het mijzelf na een jaar nog steeds niet toe hier over na te denken. Het enige wat ik me kan bedenken is dat onze relatie altijd al heeft bestaan uit ik die vlucht voor hem en hij die me steeds weet te vinden. De grootste ontsnapping aan hem was toen we terug naar San Diego verhuisden, tot enkele dagen geleden dan.

En toen we terug in San Diego aankwamen, hield ik mijn houding van in Parijs tegenover Jayden aan. Het was pas maanden later dat ik me eindelijk tegenover hem open begon te stellen. Al heeft hij me nog niet zover gekregen hem te vertellen wat me overkomen is in Parijs. Maar hij vertrouwde me want Jayden en ik, wij zijn een team. En ik snap niet hoe ik die jaren in Parijs zonder hem heb weten te overleven. En dan besef ik ook dat dat de manier was hoe ik daar heb geleefd, in een poging te overleven.

En nu lig ik in mijn cabriolet dat een eindejaar cadeau was waarmee ik ben gevlucht van alles wat zich in mijn leven heeft afgespeeld. Jason, mijn (niet/wel) bestaande gevoelens voor Jayden, maar bovenal mijn ouders. Hoe ik het ook bekijk, zij zijn diegene die ik al mijn hele leven lang ontwijk. En nu ik hier in de middle of nowhere geparkeerd sta heb ik de ondraaglijke behoefte alles tegen hen te zeggen wat ik al jaren lang inhoud. Ik zou liegen als ik zeg dat het niet een heleboel lelijke en harde woorden inhoud. Ik geef ook toe dat ik al vaker discussies met mijn ouders heb gehad waarin de woorden ongecontroleerd van mijn tong rolden, maar wat ik op dit moment in gedachten heb is anders. Wat ik tegen hen wil zeggen gaat verder dan hen proberen te laten inzien dat ze slechte ouders waren, want dat is een standpunt dat ik al vaak genoeg heb duidelijk gemaakt. Het zijn de gevolgen ervan die ik hen wil laten beseffen. De gevolgen van mijn onbestaan in hun ogen, de jaren van negering die ik heb gevoeld. Want hoe vreemd dat mag ook klinken, dat doet iets met je. Genegeerd worden door je eigen ouders wat er uiteindelijk voor zorgt dat je uiteindelijk geen liefde meer voelt. Dat is iets wat geen enkel kind zou mogen voelen. En dat heeft er voor gezorgd dat zelfs voor mijn tien jaar ik meerdere breakdowns heb gehad waarin Nonno mijn troost was, de vrouw in wiens armen ik uithuilde. Toen Nonno de oorzaak ervan zag, ging ze met mijn ouders praten wat ervoor zorgde dat ik naar een therapeut moest gaan.
Want zo lostte mijn ouders problemen op, ze huurden er iemand voor in. Ze huurden Nonno in om hun gebrek aan tijd voor me te compenseren, ze huurden een therapeut in om mijn, door hun, gebroken gevoelens te helen. Soms vraag ik me zelfs af op ze zelfs door hebben dat de fout bij hen zelf ligt maar dan bedenk ik me dat ze er zelfs hun tijd niet in steken naar de oorzaak te zoeken.

De enige vorm van aandacht die ik in mijn leven kreeg was door mijn schoonheid, en die kwam dan van jongens die me niets konden schelen. Al ontken ik niet dat ik genoot van de aandacht, want geloof me als ik zeg dat als er nooit in je leven naar je is omgekeken is dat je blij bent als jongens je aanstaren als je voorbij wandelt. Het geeft je een zeldzame vorm van het gevoel dat je bestaat, dat je gezien wordt en niet zomaar een geest bent waar iedereen lijkt overheen te kijken. Want zo ging het thuis.

Ik heb pas door dat ik aan het wenen ben als ik het zout van mijn tranen op mijn lippen proef. Dit is zo'n moment dat er te veel in me omgaat en ik zoveel wil doen. Ik wil mijzelf duidelijk maken tegenover alle mensen in mijn leven, ik wil Nonno bedanken voor een moeder te zijn voor me, ik wil mijn ouders zeggen wat ze me hebben aangedaan, ik wil Jason zeggen dat hij mijn al gebroken beeld van liefde onheelbare schade heeft aangebracht maar bovenal wil ik Jayden zoveel zeggen. Ik wil hem zeggen dat ik aan niets anders dan hem heb gedacht tijdens mijn hele trip naar hier, dat ik me mijzelf de hele tijd heb zitten afvragen of hij bezorgd om me is, of dat ik het juist helemaal heb verknald dat ik hem niets meer kan schelen, of hoe vaak hij me heeft proberen te bereiken op mijn gsm tot hij door had ik niet zou reageren omdat ik mijn gsm niet bij me heb, of hij dat zelf door heeft of gewoon denkt dat ik hem negeer. Ik vraag me af wat hij op dit moment aan het doen is, zou hij zich hetzelfde over mij afvragen? Of zou het hem niets meer kunnen schelen en zit hij op dit moment verder zitten te vieren over het feit dat hij zijn diploma over een week eindelijk krijgt? Zou hij eindelijk het gevoel van vrijheid hebben waar hij altijd al naar verlangde?
Zoveel vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen.