What about your promise ?

12

'It's almost midnight and we're having a walk through the woods. Try to deny that this isn't very suspicious. Let's just be honest Jayden, is this some act? And is this the moment that you're going confess you're not Jayden but some serial killer and you're going to kill me? Because I would like it to know so I can spend my last minutes cursing like a crazy while I piss my pants.'

Jayden lacht. 'I'm very sorry to say that my plan isn't as exciting as you've planned in your head. We're just doing a picknick if you hadn't notice the basket I'm carrying.'

'No offence, but you never know what could've been in it. Perhaps there were several knives in so you had a choice of with which knife you would use to give me a slow painfully death.'

'It really looks like you've already planned the whole act out.'

'You've got to be prepared, you know. Even to the worst that can happen so you have to know what the chances are if it would take place. I've also set up the imagination that you've built some secret pool in the middle of the woods and that we're going to swim. Or that you're about to show me you secret tree house you've built by yourself and where you're going to sing me a song about broken hearts that can be glued together again.' 

'I have to say you're really well prepared, congratulations.'

'Thank you very much, it's my girly intuition.' 

'What would you do without it?'

'I would've been unprepared in a deadly situation with no escape plans.'

'What a shame. But here we are, my little secret place where I'm not planning to do any murders so I guess you're safe. But there is no guarantee that there is some serial killer hide behind some tree. But if that would happen my act of heroism would be yelling like a little girl and hoping I'd scare him in that way so he would ran away.' Ik moet lachen als ik zijn plan hoor, al wetend dat hij er mee lacht. Onverwacht steekt hij zijn hand naar me uit en legt die zacht in mijn nek. 'I really love it to see you smile, Alice. You don't deserve it to feel like you did earlier.' Ik kan hem alleen een trieste glimlach geven want op vragen zoals dit is er geen antwoord. Mijn verklaring gaat tot dat sommige mensen eenmaal niet het geluk hebben gelukkig te kunnen zijn. Maar dit ben ik niet van plan te zeggen want ik weet dat er dan een hele uitleg volgt over waarom ik dat wel zou verdienen.

'So, are we still going to do that picknink 'cause I'm starving.' Terwijl we ons op het laken zette dat hij meegenomen heeft en hij uitpakt kijk ik rond ons heen. Op het eerste zicht lijkt het gewoon een open kale plek midden in een bos omringd met bomen en planten maar dan komt een herinnering me te binnen.

'Jayden! Where are you?' roep ik in paniek als ik hem niet meer voor me zie lopen. Ik heb een nauwelijks bestaand oriëntatiegevoel en na tientallen keren naar onze plek in het bos te gaan heb ik nog steeds geen idee hoe ik er zelf moet geraken. Ik voel tranen opkomen uit angst dat ik helemaal alleen verdwaald ben in het bos en Jayden al ver weg van me is terwijl hij niet doorheeft dat ik hem niet meer volg. 'Jayden!' roep ik nogmaals luid in de hoop dat hij me hoort.

'Alli!' ik zie hem door de bomen voor me op me aflopen en als een dolgelukkig kind loop ik naar hem toe en gooi ik mijn armen om zijn nek als ik mijn ogen vochtig voel worden.

'Oh my god, I thought I lost you and you weren't going to find me and iI would be lost alone in this scary wood!' Ook hij legt zijn armen om me heen als hij een troostend gevoel.

'I would never leave you alone, Alli. Com'on.' Hij laat me weer los en neemt ditmaal mijn hand vast als we dieper het bos in lopen.

Na enkele minuten herken ik de open plek met in het midden een stapel as en een dikke boomstronk ervoor. Ons privé plekje midden in het bos waar we vaak 's avonds een kampvuur houden. Ik haal de roze rugzak van mijn rug en geef die aan Jayden die me enthousiast aankijkt als hij mijn zak om zijn schouders doe wat me doet lachen. 'Very cute with that pink backpack.'