What about your promise ?

14

Zodra ik langzaam bij bewustzijn kom uit mijn slaap gaat mijn aandacht meteen naar de plek waar ik de bekende warmte van Jayden zijn lichaam voel die in aanraking komt met het mijne. Niet zomaar zijn handpalm die verdwaald tegen mijn arm rust, nee. Mijn hele lichaam ligt gekruld tegen het zijne met zijn arm beschermend over me heen. Mijn blik gaat naar mijn hand dat op zijn borst ligt, duidelijk comfortabel. Dit mag niet. Ik til mijn hoofd voorzichtig op om alleen maar te merken dat het zijne enkele centimeters van het mijne verwijderd is. Shit. Ik zie dat zijn ogen dicht zijn wat me een opgelucht gevoel geeft. Als ik er nu gewoon voor zorg dat ik me heel voorzichtig losmaak uit deze omhelzing heeft hij er geen weet van dat dit gebeurt is.
Maar zodra ik zijn arm van me af probeer te halen hoor ik hem grinniken. 'Trying to escape, babe?' Aan zijn stem te horen is hij al even wakker is. 'I've got to say you're quite a cutie while you sleep. Especially when you snore.'

'I don't snore,' wijs ik hem terecht.

'Yes you do. And since I'm the one who was awake I heard it while you were knock out and didn't seem to look you were aware of anything around you.'

'Well, since you were the one who was awake please explain me why I just woke up in sort of an embrace with you?'

'Oh no, Alice. Don't go that way.'

'Like you said, you were the one who was awake while I was knock out. So it really looks like you sort of forced me into this hug when I was sleeping.'

'No no no. We were already laying like this when I woke up.'

'It says enough you didn't try to undo yourself from this position,' zeg ik hem met een grijns en de enige vorm van reactie dat ik krijg is een "I-am-not-going-to-say-anything-about-this-beacuase-what's-the-point"- blik.

'Do you want to shower?' vraagt hij om van onderwerp te wisselen en ik ben verrassend genoeg blij met die vraag.

'I would love it, I smell your cologne all over my body.'

'Don't you like my cologne?' vraagt hij verbaasd waardoor ik ervan uitga dat het één of andere peperdure parfum is waarvan hij weet dat meisjes ervoor zwijmelen.

'I've smelled better,' mompel ik quasi-serieus als ik naar het raam toe loop en de gordijnen open. Het is vreemd om het zicht op mijn huis niet te zien maar hun oprit in de plaats. 'Can I wear something of you?'

'Well, since my second choice cologne is probably all over it, I will look in my mother's wardrobe.'

'No!' Verbaasd kijkt hij me aan als ik naar hem toe sprint om hem de weg naar de deur te versperren. 'Please don't tell your mom I'm here.'

'It's past eight, she's already to work. No worries about that.' Hij geeft me een vriendelijke glimlach voor hij uit de kamer verdwijnt. Ik mag deze kant van hem wel.

---
Jayden heeft een roze jurk voor me uitgekozen en ik weet dat hij dat expres doet om me te pesten met mijn vroegere obsessie, dat weet ik gewoon. Als ik uit de badkamer kom geef ik hem het soort blik waarom hij moet lachen. 'You look cute, princess Alli.'

'At least one of us is cute. But you're lucky I don't have any powers otherwise you would already be an ugly frog waiting for someone to kiss you.'

'As if you would do that to me. You would miss my pretty face.'

'I repeat, you should be glad I don't have powers to prove you wrong.' Al valt er over zijn mooie gezicht niet te discussiëren.

'I'm going to take a shower, don't miss my pretty face too hard,' grijnst hij als hij zijn kleren neemt en de kamer uit loopt.
Uit verveling dwaal ik wat rond in het huis als ik uiteindelijk in zijn oude kamer terecht kom. Ik zet me op zijn bureaustoel waar mijn achterwerk nauwelijks op past. Of het is een kleine bureaustoel of mijn achterste is dikker dan ik dacht. Ik onderdruk de neiging om naar de badkamer te gaan en een inspecterende blik op mijn achterwerk te werpen. Ik pak een onafgewerkt vliegtuigje op dat op zijn bureau ligt alsof hij er ieder moment aan verder gaat werken. Wat had die jongen toch met vliegtuigjes bouwen? Ik bedenk me dat ik hem dat eens moet vragen want dat was werkelijk de belachelijkste hobby voor een tienjarige.
Maar zo ligt alles in zijn kamer, alsof net zijn kamer is uitgelopen om te gaan eten en ieder moment weer kan terugkomen en hervatten waarmee hij bezig was. En ik weet hoe het moet geweest zijn toen, hier dagen doorbrengen met het gevoel alsof hij het niet langer kan volhouden te moeten uitkijken op het huis waar ik woonde, omgeven door al die levendige herinneringen. En dan op een bepaald moment was het te veel, iets in hem kondigde aan dat het genoeg was. Hij zette het vliegtuigje neer waar hij mee bezig was, stond op en liep de kamer uit voor de laatste keer. Ik weet niet hoe, maar ik ben er zeker van dat het zo moest geweest zijn. Ik merk de dingen op die me gelijk geven, de lakens dat op een slordige manier omgeplooid zijn net zoals een 12-jarige Jayden dat zou doen. Ook staan zijn slippers nog naast de bureau alsof hij die vergeten was aan te doen. Ik zet het vliegtuigje op dezelfde plaats terug neer als ik een fotoalbum zie liggen dat ik vastneem. Ik herken het album niet maar zodra ik erdoor blader merk ik dat het allemaal foto's van Jayden en ik zijn. Wat niet onopgemerkt is, is dat het album vrij dik is. Sommige foto's herken ik die gemaakt zijn door mevrouw Evans, andere foto's zijn dan weer onbewust getrokken en onze gezichtsuitdrukkingen zijn dan ook wel de moeite waard om eens goed te lachen. Ik blader met een glimlach op mijn gezicht doorheen het fotoalbum tot het ineens stopt, tot de foto's stoppen. Het album is niet vol maar eindigt met enkele foto's van Jayden, Chloe, Chayenne, Owen en ikaan de zee. En dan niets meer, alsof we beide ineens van de aardbol verdwenen waren. Het abrupte einde straalt een gevoel van een gebroken vriendschap uit. En dan bedenk ik me dat het ook zo was, een abrupt einde.