What about your promise ?

End

Pov jayden
(graduation day)

Ik begeef me op het bankje waar Alice en ik ons eerste gesprek hebben gehad begin dit jaar toe, het drama zich afspeelde dat ze de toiletten niet vond. Ik bedenk me hoe lang ik had uitgekeken naar een gesprek met haar en nu realiseer ik me wat voor bullshit ik allemaal heb zitten zeggen, en dan heb ik het vooral over de woorden die ik op haar plattegrond van de school had geschreven. Ik weet de exacte woorden niet meer maar het kwam erop neer dat ik "bathroom class" met haar wou. Te fout voor woorden dus.
Het is bizar om te bedenken waar Alice en ik dit jaar gestart zijn en waar we nu zijn, ik bedoel waar we waren voordat ze besloot te verdwijnen. Het ging zo goed dat het op bepaalde momenten te goed aanvoelde voor een gewone vriendschap. En ik wéét gewoon dat het wederzijds was, dus waarom verdomme vertrok ze? Wat met de momenten dat we samen op de dijk zaten al kijkend naar de zee om 3uur 's nachts? Dat haar hoofd op mijn schoot lag terwijl ze koppig moeite deed haar ogen niet te laten dichtvallen terwijl ik met mijn vingers zachtjes in haar nek kriebelde want ik weet hoe ze dat altijd al geweldig vond sinds kinds af aan. En dan wanneer het te moeilijk werd haar ogen op te houden begon ze te zingen. Ook al heb ik geen verstand van toonhoogtes en dat gedoe, ik ben ervan overtuigd dat die meid een engelenstem heeft. Zonder enige schaamte, want dat leek op zo'n momenten niet te bestaan, begon ik met haar mee te zingen. En zo zaten we daar om drie uur in de nacht, al zingend op de dijk. Nu lijkt het alsof de tijd die we samen spendeerden echt zo'n relationship goals waren maar zo cliché was het in werkelijkheid niet. De meerderheid van de tijd lachten we anderen gewoon uit of elkaar. Meer tijd om mijzelf in een depressie te denken krijg ik niet als ik merk dat de laatstejaars worden geroepen om te verzamelen. Gelukkig merk ik dat ik bijna mijn gsm was vergeten als ik hem hoor trillen op het bankje achter me.

Alice: Come to changing rooms by the sport fields.
Me: You've got to be shitting on me.
Me: Is it really you?
Me: Or just someone who likes to prank me.
Me: To give me false hope.
Me: Because that's not cool.
Alice: Instead of sending me a million texts come here you drama ass.

En bij dat antwoord weet ik dat het Alice is. Dus op het tempo tussen lopen en stappen begeef ik me zo snel mogelijk naar de kleedkamers die helemaal aan de andere kant van het gebouw zijn. Met een bonkend hart dat er bijna lijkt uit te springen ga ik naar binnen en... dan zie ik haar.
Ik zie haar bruine lokken die in de meest onverzorgde staart zit die ik tot nu toe heb gezien wat niet veel goeds voorspelt. En als ze zich naar me omdraait zie ik een blik die gepaard gaat met haar messy hair. Maar ik krijg de kans niet haar te bestuderen want als haar ogen open schrikken van het weerzien vliegt ze mijn armen in en ik kan me geen moment bedenken waar ik ooit dankbaarder ben geweest om een knuffel dan nu. Ik hoor haar onophoudend iets fluisteren tussen "I'm sorry" en "please forgive me" maar het enige wat ik kan doen is haar vasthouden en de situatie proberen te beseffen.
Ik heb Alice in mijn armen.
Ze is terug.
Alice is terug.
Het valt me op dat ik haar standaard lichaamsgeur niet ruik die altijd iets weg heeft gehad van vanille, het is een doffe geur die mijn neusgaten binnendringt en ik vraag me af waar ze de laatste week heeft gezeten.
Veel te snel maakt ze zich los met opvallende vochtige ogen en ik weet da er meer aan de hand is. Dat ze niet zomaar terug is om samen onze graduatie te vieren. Haar blik straalt vermoeidheid, angst en wanhoop uit. Dit is niet de Alice die ik gewend ben te zien maar toch voelt ze vertrouwd aan. En ik weet dat dit is hoe ze zich altijd heeft gevoeld. En op dit moment is ze zo fragiel dat ze het zelfs uitstraalt.

'We have to be quick,' fluistert ze gehaast.

'What? We have time, Alice. We can make a quick stop at your house to find a good outfit for yo-' Ze schudt zo hevig met haar hoofd dat ik mijn twee handen om haar wangen leg om haar te kalmeren.