Bir Yaz Gecesi Rüyası

21

Ellerin talihi durmadan gülmüş,
bizimse gülümüz açmadan solmuş.

İsmimi biliyor,beni tanıyor ve bana doğru yavaş adımlarla yaklaşıyordu.

"Bir an olsun şüphe etmedim,direkt tanıdım seni.Hiç değişmemişsin ama aynı zamanda çok değişmişin Nevra."

"Ben sizi tanıyamadım.."

"Mert ben."

Kafamın içi söylenen isimle karmakarışık olmuştu.Mert;lisede okulun gözdesi,hem en çalışkan hem de çok yakışıklı olmasıyla kızların resmen taptığı o çocuk.

Herkesin aksine yakışıklı olmadığını söylüyordum,çünkü bütün kızların arkasında gezdiği o çocuğu bende beğenirsem kendimi ezik gibi hissederdim.

İlk başta bütün ilgi onun üzerinde olduğundan ondan nefret ediyordum ama birgün,karlı bir okul günü,derse yetişmeye çalışıyorken birden karşıma dikilip adımı sormuştu.

O an dikkat edebilmiştim,herkesin abarttığı kadar düzgün bir yüze,fiziğe ve tarza sahipti.Yani lisede ne kadar iyi olunabilirse o kadar iyiydi işte.

Onunla konuşmayıp yanından geçip gitmiştim,ailemden biri görürse bu benim sonum olabilirdi.Zaten yeterince sorunum vardı birde okuldan alabilirler diye korkuyordum.

Sonraki 1 yıl sürekli yanıma gelmeye çalışmıştı,bazen konuşuyor bazende görmezden geliyordum ama garip bir şekilde hoşlantı duymaya başlamıştım ona karşı.Birinin sürekli ilgili davranışları bir süre sonra hoşuna gidiyordu insanın.Fazlası asla olmamıştı çünkü hiçbir zaman izin vermedim.

Sonra zaten lise bitince üniversite için yollarımız ayrılmıştı,onun çok iyi bir puan alıp İngiltere'deki istediği okula burslu kabul edileceğini duymuştum.

O kadar yıl geçmişti ve hemen tanımıştı,şaşkınlığım hüzne karışıyor ve ben garip bir hisse bürünüyordum.

"Kusura bakma tanıyamadım,sen bayağı değişmişsin."

Sözlerim üzerine gülümserken sürekli beni inceliyordu.

"Lisedeki Nevra'nın aksine çok iddialı gözüküyorsun.Bu da güzelliğini ortaya çıkarmış."

"Aslında aynıyım,lisedeki Nevra'yla."

Bu biraz canımı sıkmıştı,üstümdeki kıyafetler miydi iddia katan.Hem ben her zaman iddialıydım,sadece başımı belaya sokmadan yaşamam gerekiyordu.

"Ee yalnız mısın, oturalım mı biraz?"

Emir'i hatırlamamla telaşlanmıştım, Mert'e ne söyleyeceğimi bilemezken belime sarılan kollar kalbimi hızlandırdı.Mert'in yüzündeki şaşkınlık herşeyi açıklıyordu işte.

Emir sarılması yetmezmiş gibi yanağımdan öperken duraksadı.

"Aşkım,bir sorun mu var?"

Sorunun sadece kendisi olduğunu hiçbir zaman anlayamacaktı.

"Hayır arkadaşımla karşılaştım,konuşuyorduk."

"Öyle mi,ben niye tanımıyorum? Emir ben."

Mert,Emir'in kendisine doğru uzattığı eline uzun süre baktıktan sonra elini uzattı.

"Mert."

"Memnun oldum,yemekler geldi soğutmayalım istersen."

O kadar dibimdeydi ki,bunu bilerek yapıyordu.Çünkü herşeye karışmasa olmazdı.

"Nereden arkadaşı olduğumu sormayacak mısın?"

"Mert'in sözleriyle ortam biraz da olsa gerilmişti,ne diye uzatıyordu bilmiyorum."