Bir Yaz Gecesi Rüyası

13

Sonsuz mavilikler altında bir
rüyaya daldım.Anlatamam,
görmen lazım.

   ~ 6 Yıl Önce ~

Saat 18.30du.Eve girmeye korkuyordum.İlk kez bu kadar geç gidiyordum.Okuldan sonra oyalanmadan hemen eve gelmezsem annem eve almam derdi.Ama olmuştu işte,geç kalmıştım.Ne yapacağımı bilmiyordum.Korku,iliklerime kadar korku olsada hızlı hızlı eve yürümeye devam ettim.Lise arkadaşlarım kafeye gitmeyi kararlaştırınca gelemem diyemedim.Hakkımda korkak nağmeleri dolaşmasın diye gittiğim kafede akşama kadar oturup deli gibi eğlenmemle devam etti.Orda öylece otururkenki cesaretimden eser yoktu.Saat 19.00'a varırken kapının önündeydim.Üstümü başımı düzeltip zile bastım.Korkunun ecele faydası olmadığı gibi,annem sorsa nerde olduğumu verecek bir cevabım da yoktu.Uzun bekleyişimin ardından kapı açıldı.Annem yüzünde bana karşı hiç eksilmeyen nefretiyle bakıyordu.
Kolumdan tuttuğunda kalbim sızladı.Öyle sert tutuyordu ki fiziksel acıdan çok ruhum zarar görüyordu.

"Kız sen başıma orospumu olacaksın?Sen ne uslanmaz iğrenç bir kız oldun.Yok ben sana artık hiçbirşey demiyorum."

Birşey demediği hali buydu işte.Orospuluğa ilk yükselişim ogün oldu.Sonrada dilinden hiç eksik etmedi.

"Madem eve geç geldin,hiç girme aklın başına gelsin."

Yüzüme kapanan kapı ve kış aylarında olmamız dışında sorun yoktu sanırım.İlk önce bunun bir şaka olduğuna o kadar inanmak istedim ki,gerçekçilik bütün çıplaklığıyla ortada olsada ben anlamamayı seçtim ilk başta.Kalbim kırılmasın diye gerçeklerden kaçmak o kadar kolay gelirdi ki bana,ama o gerçek dönüp dolaşıp beni yine bulurdu.Çantam sırtımda ağırlık yapmaya başlayınca merdiven basamağına oturdum.Esen rüzgar saçlarımı hareketlendirirken, üşüyeceğimi bilmek beni ürkütüyordu. Üstelik ne kadar burda böylece kalacağımı bilememek beni dahada üşütüyor ve ağlamaya başlıyordum. Belki babam yada abim 'yeter bu kadar' diye beni birkaç saatin ardından alırlardı.Ben bu ihtimale tutunarak sabahın 5ine kadar oturdum orada.Beni merak eden kimse olmamıştı.Dışardan gelen sesler yüzünden korkuyordum.Açtım;yemek veren kimse olmadı.Üstüme bir battaniye veren bile yoktu.Bu resmen ölüme terk edilmek gibi birşeydi.Yani burda başıma bişey gelse diye düşünen kimsem yoktu benim.Sağolsun abim kıyamadığı için o saatte içeri aldı.Birde kıyabilseydi ne kadar duracaktım kim bilir?Hava aydınlamaya başlamıştı zaten.İçeri girdiğimde bedenim buz tutmuş,ayaklarımı ve ellerimi hissedemez haldeydim.Bu hissi ölsem unutmazdım.Emir yüzünden balkona çıktığımda bu his kendini hissettirmişti ve şuan.

Sahi nerdeydim ben,niye böyle soğuktu.Hiçbirşey hissetmiyor ve kıpırdayamıyordum.Gözlerimi açabilsem bir uyanabilsem kendime gelecektim.Neler oluyordu.Bora bizim evdeydi,kavga ediyorlardı.Bora yere düşüyor,Emir beni çekiştiriyor yukarı odaya çıkarıyordu.Kavga ediyorduk. Ben bayıldım,bacaklarımdan aşağı kan süzülüyor,kendimi kaybediyordum. Yaşadığım herşey birbir gözümün önünde belirirken gözlerim kapalıydı ama ağlıyordum.Eğer onu kaybetmişsem ölmeyi yeğlerdim.Eğer o benden gitmişse hiçbirşeyin anlamı yoktu ki.Gözlerimi zorladığımda açılmayı reddediyorlardı.Yavaş yavaş ayılmaya başlarken bedenimdeki binlerce ağrıyı hissetmemle yüzüm buruştu.Hafif araladığımda gözlerimi ışıktan başka hiçbirşey hissedemedim. Ağrı belirsizlikle karışmış,beni başka bir çıkmazın içine sürüklüyor. Belirsizlikler yetmezmiş gibi birde kendime hakim olamıyordum.Dışardan gelen sesler yoğunlaştığını hissettiğimde yalnız olmadığımı anladım.Nerdeydim,nasıldım onu bile bilmiyordum.Belkide ölmüştüm,o yüzden göremiyor hareket edemiyordum.Kolumda hissettiğim acıyla gözlerimi açtım.Bulanıkda olsa görmek güzeldi,az önceki teorimin üzerine.

Işık rahatsız ediyor sanki yıllardır uyuyormuşum gibi geliyordu.Ellerim birinin elleri arasında,görüş alanıma 2 kişi giriyor.Birini hiç tanımıyorum, beyaz kıyafetli orta yaşlı biri.Diğeri o.Gözleri şiş,saçları daha önce hiç görmediğim kadar dağınık.Gözlerimi kapatıp dinlendirdikten sonra tekrar açıyorum.Konuşulanları anlamasamda hareketlenmeler çoğalıyor.Ağrım çok fazla,her tarafım uyuşuk gibi olsada hissedebiliyordum.