Bir Yaz Gecesi Rüyası

23

Sen hüzünlüsün diye dünya durup
sana yol vermeyecek.
#

Başımdan aşağı kaynar sular dökülüyor,kalp atışım yavaşlıyordu. Onların burada ne işi var,nereden bulmuşlardı beni?

"Kızım içeri almayacak mısın bizi?"

Annem sahte bir gülümsemeyle konuşmuş babamda her zamanki gibi onun peşinde kukla gibi hareket ediyordu.Midem bulanıyor ve olanları anlamaya çalışıyordum.

"Nevra kim bunlar?"

Emir'in sesini duymamla biraz olsun kendime geldim.

"Ne işiniz var sizin burada,nasıl buldunuz burayı ?"

Annem dediklerimi bile umursamadan Emir'e yöneldi.

"Oğlum sende damadımız olmalısın,bu Nevra bizden habersiz evlendiği için tanışamadık! Kusura bakma,biz Nevra'nın ailesiyiz.Annesiyim ben."

Annemmiş o benim,dalga geçer gibi söylüyordu birde.Utancımdan yerin dibine girmek üzereydim.

"Ee içeri al o zaman Nevra ne bakıyorsun!"

Emir eliyle salonu gösterince hemen o tarafa yöneldiler,neden hiç birşey diyemiyordum,niye böyle tepkisiz kalakalmıştım bilmiyordum.Onları görmeyi hiç istemiyordum,onların sesini dahi duymak,dinlemek istemiyordum.Bir nevi onlar yüzünden hayatım tamamıyla değişmişti.

Annem güya(!) Emir'i tanımak için birkaç soru sorup bir yandan da evi inceliyordu.Onun bu görmemiş davranışları sinirimi bozuyordu.

Meryem anne salona geldiğinde iyice kötü olmuştum,kimse görmeden gönderebilseydim keşke.

"Kızım niye gelmiyorsunuz,soğudu herşey.Misafirlerimiz kim?"

"Nevranın annesi ve babasıymış."

Emir bunları imalı şekilde söylemişti,kalbim kırılıyordu.

"Aa öyle mi,geleceğinizden haberimiz olsaydı karşılardık."

"Çok düşüncelisiniz,aslında biz buraya bir iş için gelmiştik sonra Nevra'nın yerini öğrenince uğrayalım dedik malum onun bize birşey haber vereceği yok."

"Yardımcı olacağımız bir şeyse haberimiz olsun."

Onlara bir bardak su bile vermek istemiyordum.Umarım hemen giderlerdi,içimde çok kötü bir his vardı.

"Aslında oğlumuzu yeni evlendirdik,dükkanı vardı oda batmak üzere.Burada eşimin bir arkadaşından borç almaya geldik ama oda yardımcı olamadı.Çaresiz kaldık."

Emir dalga geçer gibi güldü,böyle olacağını biliyordum.Neden benim hayatımı böyle mahvetmek zorundalardı? Üstelik kaçtıkça onlar beni buluyordu.

"Bugün birkaç saate elimiz boş geri döneceğiz,birde hayırsız kızımıza uğrayalım dedik."

"Bide burda şansımızı değerlendirelim dediniz herhalde."

Emir'in sözleri tokat gibi çarpmıştı yüzüme,haklıydı.Evet haklıydı ama benim bununla bir alakam yoktu,benide onlar gibi bilecekti şimdi.
Neden gelmek zorundaydılar, neden her güzel anımı mahvetmek zorundalardı?

Ağlamak üzereydim, daha da kötüsü sesimi çıkaramıyordum.

"Emir!"

Meryem annenin sesiyle irkildim.

"Çıkın evden."

Zar zor çatallı çıkan sesimle herkesin bakışları bana çevrildi.

"Kızım dur bir sakin ol,belki yardımcı olabileceğimiz bir şeydir."