054***: "Herkes birbiri için ölür olmuş."
054***: "Sen benim için yaşar mısın?"
"Kendi sonumu getirmem için aşık olmam gerektiğini bilmiyordum. Bilseydim sana daha önceden aşık olurdum, Nalan."
-
SİRENA
Mutsuz olduğum ya da mutlu olduğum anlarda yazıyorum bu kitaba bölümleri. Ee geriye zaten ne kalıyor diyorsunuzdur şimdi. Hissizlik. Hiçbir şey hissetmemek mutsuzluktan bile kötüdür.
Mutlu olun, yazdıklarım umarım sizi gülümsetir :)
Keyifli Okumalar❤️
⭐️ , 💭
&&&
Parmaklarım şık parfüm şişesine dolandığında aynada ki kızla bakışıyordum.
Yabancıydı.
Hayır. Yabancı olan dudaklarında ki şu saf gülümsemeydi.
Gülümsüyordu. Daha doğrusu ben gülümsüyordum.
Dudaklarımdaki yalın gülümseme en gerçekçiliğiyle dudaklarımda ki tahtını korumaya devam edeceğini belli eder gibi uzun süredir yani sabah ondan aldığım günaydın mesajından bu yana yüzümdeydi.
Ah, şu içimde uçuşan kelebekler... Ne aptaldım böyle.
Kendi halime gülerek kafamı iki yana salladığımda kontrolü elime alarak gülümsememi bozdum ve elime aldığım parfümü boynuma doğru götürerek uzaktan uzaktan sıkmaya başladım.
Tenime çarpan parfüm anında güzel kokusunu etrafa yaydı ve derin bir nefes alıp bu güzel kokudan ciğerleriminde faydalanmasını sağladı.
Birkaç fıs parfüm daha sıkarak parfümü yerine bıraktım, ellerim saçımı buldu ve aynadan hazırlanmış halime bakıp son kez göz geçirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şık görünüyordum. Tarzım sade ama şıktı. Genellikle rahatıma düşkün olsamda okuldan sonra işe gittiğim için resmî olmak zorundaydım.
Hava oldukça soğuktu. Kar yağışını dün gece boyu sürdürmüştü yaklaşık bir saat önce de durmuştu. Ama yerler çoktan karlarla döşenmişti. Bu da demektiki kar kısa bir süre sonra yağmaya devam edecekti. Devamı vardı.
Saçlarımı düzelttikten sonra ellerimi saçlarımdan çektim, kenardaki siyah kabanımı alıp üzerime geçirdim ve komodinin üzerindeki telefonumu alıp yatak odasından çıktım.
Hemen telefonu açıp mesajlara girdiğimde bu yarım saatte bir tekrarladığım bir şeydi.
Dünden ve o 'kalpli' fotoğraftan sonra yaklaşık yarım saat kendime gelememiştim. Ciddi manada kendime gelememiştim.
Gözlerim ekranda kilitli kalmıştı. Tamam... Sadece ekranda değil o kalp detayındada...
Dün attığı fotoğraf yine zihnimde canlanınca yanaklarımın kızardığını anladım. Pekala... Dün, dünde kalmıştı. Şuna düşünerek ağzımın suyunun akmasına gerek yoktu. Buna gerçekten gerek yoktu.
