Sirena| Texting

-23-

Selam, bitanem💕

Nasılsın? Umarım çok iyisindir, çok iyi ol, seni çok seviyorum.

Yıldıza basarak bölüme oy vermeyi, satır aralarına yorumlar bırakmayı unutma!✨

Eğer yeni bölüm günlerini öğrenmek istiyorsan beni hem buradan hem de
İnstagram hesabım; irmakbensol, irmakbkitapları'dan takip edebilirsin.

Keyifli okumalar!
❤️

&&&

Bir olmak.

Ben hayatım boyunca hep tek olmuştum. Yanımda hiç kimse olmamıştı. Hep tek yemek yemiştim, hep tel uyumuştum, hep tek ağlamıştım, hep tek gülmüştüm.

Kimse benimle bir olmamıştı, kimse yanımda olmamıştı benim.

Şimdi o bana bizim bir olacağımızı artık hep birlikte olacağımızı söylüyordu.
Hem de bataklığı aratmayan bir durumdayken.

Gizemli'nin sıcak soluğu dudaklarıma aniden çarptığında bir an da aramızda hiçbir sınırın kalmaması elimi ayağımı birbirine dolaştırdı.

Beni mi öpecekti?

Öpüşecek miydik?

Hayır, buna hiç hazır değildim. Hiç hazır hissetmiyordum.

Dudaklarıma değmek üzere olan dudaklar iznimi bekler gibi öylece milimlik mesafeyle bile beni yakıp kül ederken titreyen ellerimi nereye koyacağımı bilemedim, ellerimi onun sıkı ve şişkin göğsüne yerleştirdim.

Ağzımdan beni daha öpmeden yandığımı belli eden bir iç çekiş koptu, iç çekerek yutkundum.

Zaman şimdi bizim için durmuş gibi olsa bile aslında durmamıştı. Beni öpmesine dudaklarımın yakınımda durması sadece birkaç saniye izin vermiştim.

"Dur," Şişkin göğsünün üzerindeki ellerimle göğsüne baskı uygulayarak onu benden uzaklaştırmak adına itekledim.

Sıcak nefesi, kavurucu dudakları benden uzaklaştı.

"Sakin ol." Dedi Gizemli onu itişimin ardından benden iyice uzaklaşarak.

Aramızdaki mesafe az önce hiç olmayan mesafeden sonra bana biraz nefes aldırsa bile sırtımdan akan o ter hala tenime bile karışmamıştı.

Çok fazla yakındık, çok fazla.
Ve bu beni şimdiden yakmıştı.

Sertçe yutkunarak açık yeşil gözlerinin içine baktım ve uçuklu dudaklarımı aralayarak küçük ama derin nefesler aldım.

"Uzak durmanı istiyorum benden, yanıma yaklaşma."

Ona böyle davranmak zorundaydım.
O beni kaçırmıştı.
O iyi biri değildi, can güvenliğim yoktu.

Ondan gerçekten korkuyordum.
Her ne kadar yanında kendimi güvende hissetsem bile.

"Seninle aynı havayı soluyorken bunu yapamam." Dedi heyecanımı ve kıpkırmızı kesilmiş yüzümü izleyerek.
"Elimden gelse seni kucağıma alıp dibimden bile ayırmak istemiyorum."

Onun kucağında olmak?
Kucağında???
İkimiz.
Bu evde yalnızken.

"Öyle bir şeyi yapmayı aklından bile geçirme!" dedim, sesim kısık çıksa bile en azından ciddiyetini koruyordu.