Be mine

26

Shoto yatağa uzanmış, olanları düşünüyordu..

Kataukiye 'sözde sevgili' diye cevap verdiği için suçluluk hissetse de, o anki siniriyle haklı olduğunu biliyordu.
Onu ilgilendiren birşey değildi, ve burnunu sokmamalıydı. Değil mi..?

Yan dönerek, iç çekmesiyle başının yarısını yastığa gömdü. Bir hışımla şirketten çıkıp, eve gelerek kendini odaya kapatmıştı.
Hala haklı olduğunu düşünerek, odasından bile çıkmazken, katsuki henüz gelmemişti...

Erken çıkacağını biliyordu. Neden gelmediğini içten içe merak etsede, odasından çıkmamak gibi bir inat içerisindeydi.

Penceresinden baktığında, parlayan ay ışığını görerek gözleri saate döndü. Akşam olmak üzereydi, nerdeyse gece yarısına vuran saatle indadını sürdürürken, en son karnının gurultusuna yenik düşerek odasından çıktı.

Aşşağı indiğinde, etraf hala karanlıktı. Sarışın gelmemişti. Göz devirip iyi ki gelmemiş diye geçirdi içinden. Ardından mutfağa geçip dolapları karıştırdı...

Bulduğu şeyler, katsukinin önceden onun için hazırladığı atıştırmalıklardı. Başka birşey olmamasına dayanarak yediği yemekle, etrafı toplayıp, boş adımlarla salona yöneldi.

Ev... Fazla sessizdi. Yanlız yaşardı küçükken shoto. Neden bu kadar sessiz gelmişti kendisine bilmiyordu.
Gözleri istemsizce sarışını arıyordu. Ne ara ona bu kadar bağlandığını anlamamıştı. Bu iyi birşey miydi? Bilmiyordu... Tek düşünebildiği, sarışının ne zaman geleceğiydi.

Bir süre salonda oturup, başını geriye vererek bekledi. Uykusu gelmişti biraz, fakat sarışının da uykusunun geldiğini bilerek uyuyamadı.
Yanlız uyuyamıyordu katsuki, en iyi şekilde biliyordu bunu shoto. Her ne kadar kızgın olsada, neden önemsediğini anlamadığı halde düşünüyordu onu.

"Sikeyim Geleceksen gel artık..."

Siniriyle elini başına atıp ovaladı.
Hareketsizlik onu daha da huzursuz ederken, yan yattığı koltukta beklerken, uyuya kalmıştı.

***

Vuran yakıcı ışıkla, gözlerini ovalayarak doğruldu shoto.
Alışık olduğu uyanma şekli, katsukinin sabah kahvaltı için onu çağıran leziz yemek kokuları yerine, sadece güneşin yakıcı ışınları olmuştu bu gün.

Bunu kısa sürede idrak ederek, aniden gözleri açılırken, etrafa bakındığında hala ev sessizdi.

Kalkıp odasına çıktı, kendi kapısını açmadan, merakına yenik düşüp yavaşça katsukinin kapısına dayandı kulağını.

Fakat umduğunun aksine odada çıt yoktu. Uyuyor muydu? Hayır tek başına uyuyamazdı. Veya fazla içtiği için sızmış mıydı? Olabilir...

Her halükarda uyanık olsaydı, sesini duyardı diye düşünerek dayanamayıp kapısını açtı.

Eğer denk gelseydi, ne diyeceğini bilmiyordu. Tek dileği uyuyor olmasıydı, bu sayede hem cevap vermesi gereken bakışlar altında kalmayacaktı, hemde uyuduğu için biraz rahatlamış hissedecekti.

Tüm bunları kalbinin hızlanan ritmiyle beraber aklında döndürürken, gördüğü manzarayla bir anda durdu adımları.
Katsuki, yoktu?
Odası toplu, hiç dokunulmamıştı yatağa. Dün gece gelmemeşti çünkü eve. Bunu anlamasıyla, öylece odada dikilirken, kapının kolunu tutan eliyle kulpu sıkarak, dişlerini birbirine bastırdı.

"Siktir!"

Kapıyı çarparak odadan çıkarken, hızla mutfağa inip bakındı.
Bir umut hala evin içinde çaresizce onu görmeyi beklerken, bulamadı. Çünkü geceden beri gelmemişti sarışın.

Sinirine anlam veremeden içindeki öfke daha da büyüyordu. Kafasında dönen sorularla öfkesi katlanırken, kapı açılma sesiyle, bütün duyguları bir anda yok oldu....

Katsuki kapıyı kapatıp içeri geçerek, önce koltuğa oturup tekefonuna bakındı.
Geceden beri yorgundu, şirkette sabahlamıştı. Şuan bilmediği şey ise, baş ağrısıyla beraber koltukta soluklanırken, ardında onu merakla izleyen bir çift renkli göz olduğuydu.
Ama sarışın sadece dinlenmek istiyordu.

Shoto ise, mutfağın kapısından gence bakarken, siniri ile tekrar dönüp mutfağa girerek, sandalye çekip oturdu.

Kısa süre içinde daha birşey düşünemeden, katsuki mutfağa girerek tezgaha yöneldi. Ve kahvaltı hazırlamaya başladı.

Shoto anlamsız gözlerle onu izliyordu, daha tek kelime etmeyen çocuk, neden kendisine yemek yapıyordu ki?

Bir anda düşündü, katsuki ona hiç bakmamıştı, sadece her zamanki gibi onun için yemek yapıyordu.

Ben haklıyım, neden özür dilemiyorsun?
Burnunu sokmaman gerekirdi, senin suçun.
Peki neden içim içimi yiyor?
Neden yüzüme bakmıyorsun?
Dün gece neden gelmedin? Neredeydin?
Uykusuzsun değil mi..?
Ben... Haksız mıydım..?

Çocuk düşüncelerini sonlandırdığında, pişmanlık ile sarışına döndü.
Ama katsuki önüne koyduğu tabağın ardından oturmadı bile, odasına çıkıyordu.

Shoto aniden kapıda yakaladı sarışının kolunu.
Ve kendisine dönen kırmızılar ile, sonuna kadar anlamıştı haksız olduğunu.

Katsukinin gözleri yorgun, üzgün ve fazlasıyla kırgın duruyordu. Buna rağmen çift renklere, güzel bir şekilde bakıyordu...

Çocuğun kalbi buna dayanamazken, katsukinin kolunu zorlukla tutmaya devam etti, elleri titreyerek.

Sarışın, her ne kadar ona kırılsa da, yemek yemediğini bilerek, hazırlamak için vaktinde gelmişti...
Verdiği değeri her seferinde hareketleriyle belli ederken, shoto bunları unutacak kadar aptal olduğu için kendine kızdı!

Kendisinin de katsukiye verdiği değeri bilerek, inkâr ettiği tüm duygularını o an kabul etmişti.
Seviyordu, bu yüzden merak ediyordu.
Bu yüzden onu arıyordu gözleri.
Ve bu yüzden alışmıştı ona bu kadar...

Ama içine bastığından dolayı, kızgınlığı yüzünden onu kırmış, 'sözde sevgili' demişti... Hatalıydı... farkına da çok geç varmıştı.

Yukunup, içindeki sızıyla gözlerinin dolmasını engelleyerek, tuttuğu kolu biraz daha sıktı.

"Katsuki... Ben-"

"Yemek içinse teşekkür etme, sözde sevgili olduğumuzdan beri yapıyorum zaten."

Çocuğun titreyen ellerine içi giderek, kolunu sertçe çekerken ardına döndü sarışın,

"Şimdi işim var, rahatsız etme yarım piç."

Kırmızı gözlerde dolmuştu, ancak belli etmedi katsuki...
Ve gidişiyle beraber ardında dili tutulan shoto, ilk defa yaşadığı bu duyguları tarifsiz şekilde hissederken, bıraktığı kolla birlikte göz yaşlarınıda bırakmıştı farketmeden...

-

Hüzünlü oldu biraz, ama ama ama affetsin mi katsuki emin değilim :?

Oy vermeyi unutmayın ✨
Okuduğunuz için teşekkür ederim ♥️