HİLAF 1

20. bölüm

Başladı sanki heyecan...

Bir bölüm daha geldiiiiii...

Sizi seviyorum canlar...

Yorumlarınız eksik olmasın bebeklerim...

...

"Kaybetme korkusu"

     Korku, ölüm korkusu insanın içini çürüten bir şey olduğunu anladığımda çok küçüktüm. Bunu tekrar yaşayacak olduğumu düşünmek bile canımdan can alıyordu.

Amcamdan sonra babamı da kaybedersem ne yapardım.

"Her şeyi yaptık. Tüm tedavileri uyguladık ama maalesef..." dedi sessizliğe bürünmeden

Maalesef ne? Allah'ım ne olur bu kadarı olmaz. Bu acı çok fazla.

"Lan! Kerpetenle mi alayım lafı ağzından! Maalesef ne?" dedim sert tonda çıkan sesimle

Haklı çıkışım doktoru şaşırtmıştı. Doktora yaklaşmaya kalkmadan annem kolumdan tutup durdurdu. Annem ne zaman gelmişti ki.

"Dursun beyi kaybettik. Başınız sağ olsun." dedi. Demez olaydı.

Doktor aldığı nefesi verip yanımızdan ayrıldı.

"Yok"dedim kafamı iki yana hızla sallarken "Hayır ölmedi."dedim aşırı kısık sesle. Sanki sesim boğazımda takılı kalıyordu.

"Babaaa!" Çığlığım yüreğimi zorluyordu ama yinede sesim gür çıkıyordu.

Sıçrayarak uyandığımda yanımda bulduğum bedene sıkıca sarıldım. Böyle kabusun ben tâ içine! Ohh! Allahım şükürler olsun.

Baba! Babam...

Sarıldığım bedenden ayrılıp hızla ayağa kalktım. Başımın dönmesi ile yere yığılacaktım ki hala yüzüne bakmadığım ama kokusundan tanıdığım Alaz belimden kavrayarak kendine yasladı.

"Babam?" Sesim acı doluydu. Babamı bir kere gösterseler içimdeki fırtınaya dur diyemesemde sesimdeki acı tona dur diyebilirdim. Sesimdeki endişe,korku,öfke gizlenmeden gün yüzüne çıkıyordu ağzımı açtığımda.

"Şşt iyi ve iyi olmaya devam edecek. Gel eve götüreyim uyu biraz." dedi bana destek olmaya çalışan Alaz.

Kendine iyice yaslayıp ayakta tutuyordu beni, ama o da biliyordu bıraksa yere yığılacaktım.

"Hayır! Babamla gitcem eve. Babamsız olmaz." dedim ısrarlı ve kabul etmez sesle.

Evet ben her ne kadar resmi mesafeli olsak da babasına aşırı düşkün bi kızım.

"Tamam bari bi oda ayarlayalım orda uyu." dedi direten sesle

Benimle ilgilenmesi hoşuma gidiyor olsa da şuan sade babamı düşünebiliyorum.

Doktor hanım bilmem kaç saattir dikizlediğim kapının arkasından çıkınca Alaz'dan destek alıp doktora döndüm.

"Babam nasıl?"

"Dursun SEZEN dimi." dedi hastasını tanımaya çalışan doktor.

"Evet, Nasıl?" dedim sabırsız tonla.

"Şuan pıhtı kontrol altında ama riski devam ediyor. Felç durumu tahmin ettiğimiz gibi geçici lakin sıkı bi fizik tedavi uygulanmalı. Bu arada yanına girmeniz mümkün değil." dedi tek cümlede tüm sorularımı cevaplarken.