HİLAF 1

29. Bölüm

Bir bölüm daha geldiiiiii...

Yeni yeni açıklıyorum yazma konusunda.
Eminim ki ikinci kitabım daha iyi olacak...

Okuduğunuz için teşekkür ederim canlar...

Oylarınız ve yorumlarınız eksik olmasın...
...

"Sana inanmıyorum"

"Kafayı yemek üzereyim lan!"diye bağırdım. "3 gün oldu lan! 3 koca gün!"diye bağırmaya devam ettim.

Esma'm yoktu. Her yeri aradım, arıyorum ama bulamıyorum. Nerdeydi? Nasıldı? Ona zarar vermişler miydi?

"Alaz bir sakin olum ya! Tamam bulucaz. Sakin ol"dedi Can. Sakin ol demekten başka bir şey bilmiyordu zaten kimse. "Nasıl Sakin olucam lan ben. Esma yok lan Esma! Tanıdık geldi mi ismi? Benim Esma'm yok! Nerde? Nasıl? N'apıyor? Bilmiyorum!"

Baran'nın işiydi bu eminim. Ama ortalıkta yok ibne! Şengül abla, Eren, kızlar hepsi benden bir haber bekliyordu. Ama ben hiç bir bok bulamamıştım.

"O Baran itini bana bulun lan artık!"diye gürledim Can hızla adamları alıp odayı terk etti. Şirkette sabahlıyorum üç gündür ama hala bir bok bulmadım. Beynimi s*kiyim ya.

Odanın kapısı sert açılınca gözlerimi kapıya çevirdim. Şengül ablayı görünce hışımla ayağa kalktım. Ne diyecektim bu kadına.
Gözleri kıpkırmızı yüzü solmuş yıkık bir durumdaydı. Karşıma geçince sert bir tokat atmıştı. Haketmiştim. Koruyamamıştım kızını.

"Nerde benim kızım Alaz nerde?"dedi ağlak bir sesle. "Arıy-" tekrar tokat atınca susmuştum. "Nerde kızım benim!"diye bağırdı hiddetle. Göğsüme peş peşe vurarak ağlıyordu. Tepkisizce sakinleşmesini bekledim. Ayakta durmayacağını anlayınca hızla tuttum. Sıkı sıkı sarılsam da vuruşları devam etti. İçi yanıyordu kadının. Benden beter bir haldeydi. Benim nefesim yoktu onun canı, ruhu yoktu.

"Söz-" derin nefes aldım "Söz bulacağım kızını. Sapasağlam bulacağım!"dedim kendime der gibi. "Abla gel gidelim hadi."dedi Rabia. Odadan çıktıklarında kendimde güç bulamadım olduğum yere yığıldım.

"Nerdesin nefes'im? Nerdesin doris?"

Telefonun melodisini duyunca hızla kalkıp masadan aldım. Kimmiş diye bakmadım. "Nasılsıniz ağam? İyisinizdir ya dimi?"dedi tanıdık ses. Kim olduğunu çıkaramıyordum.
"Kimsin?"dedim soğuk sesle "Ben seni nefessiz bırakanım."dedi gevşek bi tınıyla "Açık konuş lan!"dedim öfkemi sesime vururken

"Şöyle ki-"dedi Bur süre hışırtı sesi geldi "Konuş!"dedi başka birine "Alaz!"diyen sesle gözlerim kapanmış derin bir nefes almıştım. "Esma'm!"dedim sesim güçsüz düşerken.

"Tamam yeter bu kadar çok konuştunuz?"dedi her Esma'sız geçirdiğim saatler kadar s*kiceğim ibne. "Ne istediğini söyle lan ibne!"dedim öfkeyle "Şuan söyleyesim gelmedi. Bir süre daha nefessiz kal."dedi ve anında kapattı.

"LAN!"diye avazım çıktığı kadar bağırdım. Kimdi lan bu ibne. Odaya giren Can hazır olda bekliyordu. "Bulun lan şu ibneyi!"dedim telefonu eline tutuşturarak. "Kimi? Olum sakin olda anlat bi?"dedi cevap bekler gibi "Am*na k*duğumun ibnesi aradı ama kim olduğunu da ne istediğini de demedi bulun şunu!"