Ateş Sevgilim

Yeni arkadaşlar

Yeni bir okul günüydü, uyanmıştım ama yataktan kalmak istemiyordum. Uykum vardı ve ateşin olmadığı bir güne başlamak istemiyordum. Ama Eddy sayesinde kalktım ve yine aynı şeyleri giydim. Giyecek bir şeyler alma vakti gelmişti sanırım
"Ben yine bunlarımı giyeceğim?"
"Bugün gidip bir şeyler alırız çantanı kaybetmeseydin böyle olmazdı"
Sanırım tartışma başlayacaktı, çünkü hep tartışırdık hep hep hep ve yine hep.
"Neyse tamam. Özür dilerim bir şeyler alırız sana"
İnanamıyordum, Eddy özür dilemişti.
Hazırlandıktan sonra otobüs durağına doğru yol aldık. Bu sefer geç kalmayacaktık galiba.
"Kat, okulda bir profesör var. Bay Rob. Bize yardım edebilecek tek kişi o olabilir, bu konulara ağırlık veren biri, hayatını elementlere adamış bir profesör.
"Gerçekten mi ? Sen ciddi misin!"
Çok mutlu olmuştum yerimde duramıyordum ve sanırım okula gitmek için sabırsızlanıyordum.

Otobüs durağını yetişip son otobüse binmiştik. İçimdeki mutluluk dışarıya da yansımış olmalı ki Ed 'de gülümsüyordu.
Çok farklı geliyordu size anlatamam çünkü hiç biriniz ateş elementine sahip değilsiniz.
Belki eğer beni geri çevirecek bir iksir, panzehir her ne olursa bulunursa sizde ateş elementine sahip olabilirsiniz bir gün.
İnsan olmak güzel ama bir düşünün, siz insanken bir anda bütün doğal güçlerinizi kaybetseniz?
Aşık olamasanız, uyuyamasanız, gülemeseniz..
Ve daha bir sürü rutinleşmiş şeyler.
İşte bizim içinde ateş öyle bir şey, artık rutinleşmiş bütün hayatımızın bir parçası.
Ben geri ateş prensesi olacağımı düşünürken okula yetişmiştik.
"Hadi Profesör Bay Rob. 'ın yanına gidelim"
"Dur daha değil ilk olarak tenefüsü bekleyelim"
Hemen gitmek istiyordum ama bir şey demedim, aslında sınıfı seviyordum.
"Merhaba"
"Merhaba" bana selam vermişti. Bana. Şuana kadar hiç bir kızın yanına gidip onunla konuştuğunu görmemiştim, genellikle kızlar onun çevresinde olurdu. -Sadece arkadaş olmak istiyor Kat, farklı düşünme-
Kendime bu düşünceyi öğretiyordum.
Konuşmaya başlamıştım. Gayet iyi gidiyorduk aslında çok kafa dengi birisiydi yinede çalışmadığım bir yerden soru çıkar diye korkuyordum.
Sohbetimiz devam ediyordu.
"Hey, müzik dinlemeyi sever misin?"
"Ne?"
Müzik neydi ya. Al işte çalışmadığım yerden soru çıkmıştı, içimdeki utanma duygusu daha çok sürecekti galiba.
Eddy atılmıştı bizi dinlediği çok belliydi.
"Çok sever, hep dinler"
Ve yine beni kurtarmıştı. Tam zamanında,Eddy iyiki vardı ona duyduğum güveni kimseye duymamıştım.