Ateş Sevgilim

Hayat

Dediğim gibi kafamda deli sorular, cevapları olmayan sorular..
"Merak etme beraber başaracağız ve bir yolunu bulacağız"
Bana gülümsemişti. Ben gülümseyemeyecek kafar kötüydüm.
"Sen asla sahip olmadığım abim gibisin.. Seni seviyorum Eddy-yanlış anlamayın o benim kardeşim-"
"Bende"
Bir iç çektim. Siz, insanlar. Yaşamak ne kadar zor? Gerçekten zor mu? Yani ateş olmadan, güç olmadan, okula giderek-şu anda bildiğim bütün bunlar-.

"Eddy, boğazım. Sanki çöl gibi. Siz insanlarda üzülünce böylemi oluyor?"
"Hayır. Bu susadığın anlamına geliyor."
Bu ne ya. Yaklaşık üç saat önce sudan korkarken şimdi susadım. Hayat, sen nasıl bir şeysin?
Nehire gidip avcuma biraz su aldım. Islak, soğuk ve oldukça akışkandı.
Suyu ağzıma aldım. Boğazımdan geçiyordu-bu size garip gelmeyebilir ama ben daha önce suya hiç dokunmadığım ve içmediğim için garip geliyor-.
Eddy yanıma geldi.
"Üzülme. İnsan olmak o kadarda zor değilki yada kötü değilki."
"Senin için söylemesi kolay-kelimeleri söylerken sanki boğazım kilitleniyordu-Ateş Prensesliğinden 'normal' bir insana dönüşmek.. Şey o kadar da kolay değil."
Eddy suratını büzdü. Fazla karamsardım. Biliyordum. Ama yapabileceğim hiçbir şey yoktu.
Artık 'normal' bir insan olabilmeye bakacaktım.
"Beraber. Beraber yeni bir başlangıç yapacağız"
Bu sözlere inanmalı mıydım? Hiç bir şeyi kafam almıyordu.