LS#1: Ride me in court, Love✓

43

Where do I start, Mamshie?

DOMINIQUE'S POV

I am now a certified graduated Law student and soon to be called Atty. Dominique Cress into the Supreme Court. Wearing those classy hottie outfits together with my documents accckk! What a hottie attorney gossssh!

Akalain mo iyon? Hindi man lang nila nahalata na hindi ang principal ang kausap nila kanina. Well, pang-matalino lang naman talaga ang mga ganitong usapin yet this is the most fabulous idea I got since then. Buti na lang at naisip ko ito kung hindi ay mababaliktad pa pala ako ng lintek na Orion na iyon, tch.

I got my certificates, medals and I'm still wearing my toga on. As I sat down on my bed–someone knocked on my door and I saw how big his smiles is. The big smile I've been waiting to see–my dad's smile that gives me positivity on it, gosh.

Naupo siya roon sa gilid ko habang nakakatitig sa akin kaya ngumingiti lang ako habang nakatingin pa rin siya sa akin. That was the second time na nakita kong ngumiti nang ganyan sa akin si Dad.

When I've been born in this world, that's the first smile that Dad had. But then, the tables turned, naging arrogant siya pagdating sa mga school activities lalo na sa mga honor roll since then palagi na siyang galit sa akin at gusto niya palagi na kasama ako sa mga students na nakalista roon sa honor roll. I felt pressured since I'm taking elementary, hanggang sa tumungtong ako sa college, he always gave off the same vibes na lagi kong nararamdaman.

Pressure, kauna unahang pinaramdam niya sa akin kaysa ang pag-suporta niya lalo na't nang makita niya ang performances ni Koa simula 1st year college until now. At nang makita ko ang magandang ngiti niya muli sa akin, doon ko naramdaman na I did impress him as I expected with the plan I gave off.

"Congrats, Dom." He hugged me that tight kaya niyakap ko din siya pabalik. Sulit-sulitin ko na yung oras na kayakap ko siya. "You truly are a genius one."

I chuckles as he continue to compliment me then. "Kung hindi ka naman kasi pumayag roon sa plano ko ay hindi ko mapapa-alis 'yang Koa na yan, tsk."

"Hahahaha, how come na umiiyak pa lang ang isang mabangis na baboy katulad nang Koa-ng iyan ano?" His mean joke got me off guard kaya hinampas ko siya pero nagpapatuloy pa rin kami sa pag-tawa. "I'm telling the facts. Ngayon lang talaga ako nakakita ng ganoong pangyayari hahahaha."

"She got what she deserves, dad." I leaned my head to dad's shoulder and smile. "Kung hindi ka nag-panggap na principal namin ay baka hindi ako makakakilos para sa planong ito." I stared at him and smile again back.

"I did those because you deserves it at hindi ang Koa-ng iyon." Pailing iling niyang saad and held my chin up. "I'll do everything, if it's bad or not. Basta para sa iyo, I'll do it."

I hugged him that tight and smiling as I realized na lamang na ako kay Koa ngayon. She needs to find another university para maging isang fourth year college student muli at doon ay pwede na siyang maging katulad ko, oops! Teka lang.

She'll never be like me, mas maganda ako sa kanya, mas better at mas matino at matalino ako kaysa sa kanya. */rolled eyes; she can't be like me at all.

------------------------------------

KOA'S POV

I locked myself in my bed room facing the windows and seeing up the bright moon and stars coming from the cold weather and pretty sky outside then.

Nakaupo ako sa may pinto habang pinagmamasdan lahat ng pangyayaring nakikita ko sa windows ko. At heto pa rin ako, umiiyak at hindi malaman kung saan magsisimula o sisimulan ang lahat ng kamalian at kalat na ginawa ko.

I didn't eat dinner, I can't control my own self. I just wanna rest for a while either permanent. Si Mamshie, nandoon lang din sa kuwarto niya at hindi lumalabas ni kausapin ako kahit sandali, puro na lang ako iyak rito. Iiyak, sisisihin ang sarili, iiyak ulit, and now it's freaking killing me then.

Lumabas ako habang namumugto yung mga mata ko. Pumunta ako roon sa bed room ni Mamshie at doon ko naririnig na parang mayroon siyang sinasabi kaya binuksan ko nang kaunti ang kanyang pintuan. Nakita ko siyang nandoon, kinakausap ang mga santo at umiiyak na naging sanhi para sumikip ang dibdib ko sa kirot.

"Panginoon, bakit sa anak ko pa? Bakit siya pa ang kailangang maiwan? Bakit kailangang umiyak pa siya? Bakit career niya pa ang na-apektuhan? Bakit?" Sunod sunod na pangk-kwestiyon ni Mamshie. "All she wanted from the very first start is to graduate and managed to be a lawyer, yun lang. Pero bakit kailangang humantong sa ganito na kailangan niya pang bumalik sa simula? Bakit ba kailangan niyo pa siyang pahirapan ng ganito ha?!" Bulyaw niya sabay luhod sa altar.

"Mamshie..." Pabulong kong saad habang nakatingin sa kanya mula roon.

"Nagpaka-pagod ako para sa pag-aaral niya tapos mawawala lang ng ganito? Nangarap siya, nangarap din ako para sa kanya pero bakit ba ganito ha?" Lalo siyang umiyak ng malakas na naging sanhi para maupo ako sa may pintuan niya. "Nagmahal siya, nangarap siya, gr-graduate na sana siya pero bakit?! Bakit ngayon pa?! Bakit niyo ba siya sinasaktan ng ganito? Bakit ba ha?"

Hindi ko na kinaya yung sakit, yung lungkot na nararamdaman ni Mamshie para sa akin. I close the door and knelt down while crying.

"Where do I start, Mamshie?" Sumandal ako sa pintuan niya.

Bumaba ako at pumunta sa kusina, naghanap ako ng isang bagay na kailangan ko. A stress reliver to me that helps me a lot like a ton of help to me.

"I don't know where to start and I don't where the end of this. So let me explore where I should be going to then." Saad ko at hiniwa nang napakalaki ang kamay ko, blood are coming out as I feel the numbness of my arms and the pain of it. Lalo kong naramdaman na tama nga siguro na, I should ended myself like this because of those stuffs na nagp-pressure sa akin at ang papatay din sa akin di kalaunan haha, my gosh.

Next chapter ahead. Enjoy reading!