BENİ UNUTUR MUSUN?
Büyük unutuşlar arkalarında izler bırakır. İzler yeni bir unutuşta boğulmaya mahkum eder insanı. Bildiklerin bir hiçliğe sürüklenirken kalp de teslim eder kendini. Oysa en büyük unutuşlar, en büyük hatırlayışlarla son bulur.
B...
Merhaba sevgili okurlarım!😊 Maceraya kaldığımız yerden devam... Bizimle misiniz?(Bu bölümde de bizimle olanlar şuraya bir 💖 bıraksınlar bakalım.) Yukarıdaki müziği dinlemeyi unutmayalım.🎶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7.BÖLÜM
"Her insan yaşadığı hayatın notalarında savrulan bir bestekardır. Ve her bestekar ruhunu ezgilerine yansıtır."
Beste;
Bilmek istemiştim. Her şeye rağmen bilmek... Hayatımın sonuna kadar bir şeyleri unutmaktansa güzel anılarımla yola devam edebilmek...
Hiç olmadık bir zamanda dilinizin ucunda olan ama hatırlayamadığınız kelimeleri düşünün. Sizi ne kadar sinir ediyorlar değil mi? Nasıl hatırlamam diyorsunuz kendi kendinize. Peki hiç hayatınızın akışını değiştirebilecek önemli bir olayı unutabileceğinizi düşündünüz mü?
Bu bir sınavda çok iyi bildiğiniz ama bir türlü aklınıza gelmeyen bir bilgiyi hatırlamaktan çok daha farklı. Sizi yıllarca yalnızlığa sürükleyen, annenizden koparan bir katili hatırlamamak... Çok acı verici.
"Cesaretini annenden almışsın."derdi dayım. Bakalım anneciğim, senden aldığım bu cesaret hayatımı nasıl değiştirecek. Umarım, her şey çok güzel olur.
Ve gün gelecek bir gecede kaybolan çocukluğum annemin bana son bakışlarıyla tekrar can bulacak.
Alvina'yı bakışlarımla onayladığımda vücudumda müthiş bir adrenalin geziniyordu. Ne kadar kendimi bu ana hazırlamaya çalışsam da ekrana gelen görüntüyle ağzım açık kalmıştı. Karşımda kanla çizilmiş o sembole bakarken birden gözlerimin önünde gerçek bir duvar canlandı ve sembolün kenarlarından kanlar süzülmeye başladı.
Benim gördüğüm duvar ve resimdeki duvar arasında tek bir fark vardı. O da benimkinin mavi televizyondakinin bej renk olmasıydı. Hatırlamıştım işte. Az da olsa bir şeyler hatırlayabilmiştim. Bir yandan da bu kanın anneme ait olabileceği iğrenç hissetmeme neden olmuştu. Başım dönüyordu sanki.
Lavaboya gidip elimi yüzümü yıkamam ve kendime gelmem gerekiyordu. Sandalyemden kalkar kalkmaz dengemi kaybetmiştim ki Yağız kolumdan tutup beni tekrar yerime oturttu. Herkesin telaşlı gözleri beni bulduğunda "İyiyim, sadece başım döndü." diyerek başımı iki elimin arasına aldım.
Sanırım tansiyonum düşmüştü. Hafif bir mide bulantısı hissettiğimde yüzümü buruşturdum. Gözlerim biraz bulanık görüyordu. Netleşene kadar bekledim. Bir yandan da birisi Alvina'ya yanlış bir şey söyleyecek diye ödüm kopuyordu.
Maalesef ben kendime gelemeden Dilay ayağa kalkıp Alvina'yı kovarcasına söylediği sözlerle gergin olan atmosferi daha da germişti. Zaten benden bir şeyler sakladığı için ona yeterince kızgındım, bir de bu davranışlarıyla beni sinirlendirmeye devam ediyordu. Ben daha duruma el atamadan Alvina son sözlerini söyleyip gittiğinde içimden bir şeyler kopmuştu sanki.
