Your future is pain

*Part 9*

-Loki ja muszę tam polecieć. Muszę zobaczyć się z swoją rodziną. Minęło już pięć miesięcy!

-Ale sama słyszałaś Thora, że lepiej dla ciebie, żebyś nie przylatywała.- Thor po tym jak zniknął wrócił po miesiącu. Podobno Damen i Wanda cały czas były w celach, ale codziennie ktoś z nimi rozmawiał i analizował. On też i moim zdaniem to jest powód dlaczego tak dziwnie się zachowuje. Więcej go nie ma niż jest. Znacznie też do tego przyczyniło się, to że musiał cały czas latać między światami i gasić pożary między Helheim a Vanaheim. - Thora tam nie było też już ze trzy miesiące skąd wiadomo co tam się dzieje.

-Dam radę, jestem już w dobrej kondycji, nigdy nie byłam w aż tak dobrej. Zobaczę się tylko z rodziną i Luce. Nie wezmę Najla.

-Dobrze, ale uważaj na Avengers i tamte wariatki. Potrzebujemy cię tutaj. - Loki się zaśmiał.

-Wiem.- Najl ostatnio strasznie daje w kość wszystkim, stał się dość marudny i zaczął szybko raczkować i mało kto nadąża za nim. Nie wspominając już, że dość intensywnie ząbkuje, więc w nocy często budzi nas płaczem. Nie raz byliśmy na skraju podjęcia decyzji, o zmniejszenia jego bólu magią, ale nie chcieliśmy go uczyć od najmłodszych lat, że z magii można korzystać na żądanie. Patrząc na to, że ja z Lokim jesteśmy potężnymi magami, to nasze dzieci też będą potrafiły czarować. - Zniknę na jeden dzień.

-Kiedy chcesz wyruszyć?

-Od razu, chcę mieć to już za sobą. Bardzo chcę zobaczyć moich bliskich, ale boję się.

-Wszystko będzie dobrze. Uważaj na siebie. - Loki podszedł i mocno objął mnie na pożegnanie. Szybko wyczarowałam portal i przeszłam przez niego. Po chwili znalazłam się na balkonie moich rodziców w Easton. W Denver nie pobyli za długo i postanowili przeprowadzić się bliżej Keta i Lily, którzy mieszkają w Nowym Yorku, a stąd to półtorej godziny drogi autem. Mam nadzieję, że są w mieszkaniu. Zapukałam lekko w szybę. Zaraz moim oczom ukazał się tata, jest bardzo zdziwiony, ale też szczęśliwy. Szybko otworzył drzwi balkonowe i złapał mnie w objęcia.

-Moja córeczka.

-Cześć tato, jest mama?

-Tak, tak kręci się w kuchni. Co tu robisz?

-Tęskniłam się za wami. Tak bardzo rzadko się widujemy.

-Chodź wejdźmy, mama zrobi coś do jedzenia. Nie ma Najla ani Lokiego?

-Loki uznał, że to zbyt niebezpieczne. Wiesz jak sytuacja w Nowym Jorku?

-Na razie cicho.

-Sera?!- mama krzyknęła, gdy przekroczyliśmy próg kuchni. - Moje kochanie, tak się cieszę.

-Ja też mamo.

-Ile to już ciebie nie było?

-5 miesięcy, przepraszam, że wtedy tak zniknęłam, ale Stark naciskał i bałam się o Najla.

-Właśnie jak tam nasz wnuk?

-Szybko rośnie, ząbkuje, czym zadręcza mnie i Lokiego. Stał się bardzo ruchliwy, ledwo za nim nadążam.

-Ma już osiem miesięcy, prawda?

-Tak. - siedząc przy stole mama postawiła przede mną pełny talerz jedzenia. - Nie chce mi się wierzyć, że już tyle ma.

-Mi też, tym bardziej, że widziałam go tylko raz.- oboje trochę zesmutniali.

-Wiem mamo, przepraszam, ale to co się dzieje przerasta mnie i Loki nie pozwala, aby Najl opuszczał pałac. U nas w Asgardzie też sprawy nie układają się najlepiej, ludzie obawiają się wojny.