My Unforgettable Spectrum (Cariñoso Series #1)

Chapter 5

Chapter 5

We all need people to lift us up and make us feel special at times. 'Yong pakiramdam na mahalaga ka. The one who will make you feel like you're unrivaled.

I always had insecurities; the feeling of being insignificant and irrelevant. I  often feel unwanted and unloved and compare myself to other people when we can be beautiful on our own.

Madali lang sabihin na maganda ako at mahalaga ako pero mahirap maramdaman 'yon kung puro pangungumpara ang mararamdaman ko sa kapaligiran ko. The people who will let you feel less superior and inconsequential.

"Claire, mag-handa ka. Pupunta tayo sa Lola mo ngayon." 'Yon ang unang sinabi ni Mama pagkarating nya ng bahay. Nasa likod nya si Papa na walang emosyon. He looks like he didn't like the idea being here.

Tumango ako at sinunod ang utos nya kahit hindi ko naman talaga alam ang nangyayari. Hindi ko alam ano ang madadatnan ko pagpunta namin roon. I wore a pink off-shoulder top with jeans. My hair was neatly arranged in a bun. I also applied some tint and press powder to avoid looking pale. I tried my best to look formal dahil ayaw kong may masabi sa 'kin si Lola.

"Claire, sumunod ka na. I-lock mo ang pinto." Bilin ni Mama bago lumabas ng bahay. Tumango ako at kinuha 'yung black na sling bag na ni-regalo sa 'kin ni Kinsley noong birthday ko nung Grade 8 kami.

Sinarado ko ang mga pintuan bago dumiretso sa asul namin na Adventure na sasakyan. Doon ako umupo sa pinaka-likod dahil ayaw ako makatabi ni Ate Cleo at Kuya Lucas. Kuya Atticus can't come dahil marami siyang readings ngayon. Si Mama at Papa ang nasa pinaka-harap na hindi nagkikubuan.

Our car was filled with silence. May kanya-kanya kaming pinagkakaabalahan, walang nag-uusap. Ilang minuto ay nakarating na rin kami.

My grandma's house is big, parang mansyon. Especially given the fact that my grandmother's house appears to be vintage and classic. Makikita mo talaga because of the furniture and ambiance of the house.

Wala rito ang Lolo ko dahil nag-hiwalay na sila ni Lola highschool palang si Mama. Hindi ko rin alam ang dahilan pero naging usapan raw iyon sa balita dahil dating sikat na singer si Lola. No one knew the reason why they both separated.

"Mag-mano kayo, 'wag kayo mag salita ng kung ano-ano. Naiintindihan nyo?" Bilin ni Mama samin bago bumaba ng sasakyan. Since then, my grandmother has been disapproved to my parents' marriage kaya siguro ayaw ipaalam ni Mama kay Lola na nagkakalabuan na sila ni Papa.

The maids welcomed us when we entered the house. My grandma was sitting on her couch, looking something over her phone. Isa sa mga pinaka-hinahangaan kay Lola ang pagiging pormal nya, a prim and proper woman.

"Ma," tawag ni Mama sa Lola ko kaya napalingon siya sa gawi namin. She stood up at nakipag-beso kay Mama.

Nang mag-bow si Papa ay hindi tinanguan lang nya ito. Isa-isa kaming nag-mano sakanya magkakapatid. Nung ako na magma-mano ay inilayo nya 'yong kamay nya sa 'kin.

"Let's go to the dining area," pormal nyang sabi. "Cleo, dear. Come." Sinenyasan nya si Ate Cleo na samahan sya kaya sumunod naman si Ate Cleo.

"Pag-pasensyahan mo na 'yung Lola mo," That was the usual line na sinasabi sa 'kin ni Mama kapag ganoon si Lola sa 'kin.

Hindi naman na bago sa 'kin 'yon. My grandmother has always been detached from me.

When we went to the dining area, we started eating. May iba't-ibang putahe ang nasa table, those were my siblings' favorite dishes. Wala roon ang sa 'kin. She didn't prepare my favorite dish and it's okay. Ayos lang iyon.