Sevgili dost..

7~ sokak lambası..

"Deva seni sevmeye başlamış Muhammed.."

Belki doğru duymamışmdır diye halamın düzeltmesini bekledim. Muhakkak dili sürçmüştü. Başka türlüsünü düşünmek istemiyordum.

Ama o dediği şeyi düzeltmedi. Biraz daha bekleyip konuştum.
"Sen.. ne diyorsun?"

"Doğruyu söylüyorum. Bir yanlış anlaşılma olmuş. Ve durum daha kötüye gitmiş. Şimdi deva ile kim buluşacak?"

"Acar.." dedim hala kapatamadığım ağzımla.. ne tepki vereceğimi ne hissedeceğimi bilmiyordum. Bu duruma nasıl cevap verileceğini bilmiyordum. Kafam karman çorman olmuştu.

"Hala.." dedim zorlukla..
"Ben ona mektupları yazanın ben olduğumu ifade edecek hiçbir şey yapmadım. Ona o gözle de bakmadım. Nasıl olur?"

"Kız için karakolluk oldun Muhammed.."

Bana imalı bir sesle bunu söyleyen halama istemeden yükseldim. Zaten her yerim gerilmişti.
"Ben onu kim olsa yapardım hala, sende biliyorsun.. ayrıca ben o adamı arayıp bulup kavga etmedim. Devanın penceresini izlerken tesadüfen yakaladım. Kendimi tutamadım. Ona özel bir durum değildi."

Bana arkadaşımın sevdiği kıza bakıyorum gibi bir imada bulunulması zaten gerilen sinirlerimi iyice bozmuştu. Halam da bunu anladı.
"Haklısın doğru söylüyorsun da, seni parkta mektubu yazarken görmüş. Üstüne bunlar olmuş. Onu anlayan tek kişi, yanında olan tek kişi bu mektupları yazan kişi.. üstelik acar adına da olsa mektupları gerçekten sen yazmışsın. Onun da böyle düşünmesi, hissetmesi de biraz makul.."

Makul mü? Peki ben ne yapacaktım? İşlerin böyle olacağını nereden bilebilirdim? İşin başından beri deva Acar'ı görünce şaşırmasın, üzülmesin diye eşimden geleni yapmışken şimdi o benim yüzümden mi üzülecekti?

Derin nefesler alarak ayağa kalktım. İçim sıkılıyordu. Devanın canını böyle bir şekilde yakacak olmak kendimi iğrenç hissettiriyordu.
"Hala böyle olacağını bilemedim.." dedim odada volta atarken..

"Ben beni gördüğünü anlasaydım, bana karşı bir şey hissettiğini anlasaydım, konuşurdum, söylerdim yemin ederim.."

Zaten yeterince derdi vardı. Şimdi birde onu sevdiğini sandığı, yanlış bir adamı sevmişti. Onun başına bu işleri açmaya sebep olduğumuza inanamıyordum.

"Tamam sakin ol.." dedi halam.
"Otur bi.."
"Zaten bugün buluşma varsa o buluşmaya da acar gidecekse gerçekleri anlayacak. Belki onu da sever. Onu asıl seven kişinin acar olduğunu anlayınca gönlü akar."

Ah..devayı artık tanıyordum.. gönlüne birisini yerleştirmesi zordu ama, daha zor olan, gönlüne giren kişinin çıkmasıydı. Çünkü birisini o kadar zor gönlüne kabul ediyordu ki, onu kabullendikten sonra vazgeçmesi çok zor olacaktı. Deva gibi birisinin böyle bir yanlış anlaşılmaya uğraması daha acıydı.

Halama bunları söyleyemeyeceğim için "umarım hala.." dedim. Ama hâla bana devaya karşı bir şey hissediyor muyum diye anlamak için baktığını hissediyordum. Odada volta atarken karşısına oturdum.
"Bak hala" diye başladım.
"Deva güzel bir kız.. canı yanmış zorluk çekmiş bir kız.. anlaşılması, sevilmesi, güzel davranılması, sarıp sarmalanması gerek bir kız..iyi bir anne olacağına, iyi bir eş olacağına eminim. Bunları biliyorum. Ama bunların hepsini bilemeden önce, Acar'ın sevdiği kız olduğunu biliyordum. Ona o gözle hiç bakmadım, bakmam da mümkün değil!"

Halam benim, bunun düşünülmesinden bile rahatsız olduğumu anladı. Biraz da olsa ikna olmuştu.
"Anladım. Ama Bence devaya durumu açıklaman gerek."

"Ben ne açıklayacağım hala?" Dedim şaşkınlıkla..
"Durum ortada.. yanlış anlaşılma olmuş. Bugünde doğrusunu öğrenecek. Ben bu saatten sonra ona değil durumu açıklamak, herhangi bir şey bile konuşamam!"