Druppels van waarde

Hoofdstuk 1

Het geluid van de wekker galmt door de slaapkamer. Er komt een hand van onder de lakens vandaan om hem uit te zetten. Zodra het geluid gestopt is, verstopt de hand zich weer onder het laken en de hoop eronder blijft roerloos liggen.

Opeens gooit iemand de deur van Nova's slaapkamer open: 'Nova, ik heb je wekker gehoord, sta dus maar gewoon op.'

Nova neemt een diepe zucht. 'Ja mama, ik ben binnen tien minuutjes beneden.'

Er verschijnt een tevreden blik op het gezicht van Nova's moeder en ze doet de deur terug dicht.

Met al haar energie kruipt Nova recht en gaat ze op haar bedrand zitten. Ze vliegt op wanneer ze het uur op haar wekker ziet. Ze loopt richting haar kast en opent de bruine, houten deuren.

Een keer aangekleed checkt Nova zichzelf nog eens in de spiegel en probeert een oplossing te vinden voor haar wilde haardos. Als een grote zucht tevoorschijn komt vanuit Nova's mond beslist ze gewoon om haar lange, blonde, steile haren in een staart te doen.

Vanaf het moment dat ze een voet uit haar kamer zet, ziet ze net haar jongere zusje Merle ook naar de badkamer gaan. 'Goedemorgen.'

Merle bromt een antwoord terug,haar haren in de war en haar gezicht ziet er net slaperig uit als dat van Nova. Samen lopen ze naar de badkamer.

Stilzwijgend beginnen ze aan hun ochtendritueel. Nova doet wat foundation op en geeft hem daarna door aan Merle. Die deelt op haar beurt de mascara stick. Hun blikken kruisen in de spiegel en Nova glimlacht.

Merle lijkt wel een kopie van haar oudere zus. Het enige opvallende verschil zijn de sproetjes op haar neus, die toch wel erg aanwezig zijn.

Nova laat haar blauwe ogen nu terugvallen op haar eigen spiegelbeeld en probeert haar ochtendroutine te vervolgen.

'Ruik je dat ook?'

'Spek met eieren,' grijnst Nova.

Merle rent meteen de badkamer uit. Nova kan door het krakend geluid duidelijk volgen wanneer Merle haar laatste treden afspringt.

'Bewaar ook nog wat voor mij!' schreeuwt Nova, waarna ze haar mascara terug ineen draait. Daarna holt ze ook de trap af.

Van het moment dat Nova een stap in de keuken zet, ziet ze Merle al enthousiast aan de keukentafel zitten, met een groot glas sinaasappelsap voor haar. Ze wiebelt op en neer en kijkt lonkend naar de pan.

'Aan wat hebben we dit uitgebreid ontbijt te danken?' vraagt Nova, terwijl ze langs mama aan het fornuis gaat staan.

Mama grinnikt maar haar ogen lachen niet mee: 'Ik had gewoon zin om nog eens een lekker ontbijtje te maken.' Ze laat de spiegeleieren één voor één op de borden glijden.

'Dat komt goed uit, ik ook!' zegt Nova. Ze gaat langs Merle aan tafel zitten. Ook mama komt erbij zitten en zet een bord voor Merle neer.

'Is papa al werken?' vraagt Nova terwijl ze met een hand op haar telefoon door facebook scrolt en met de andere hand een stuk spek naar haar mond probeert te begeleiden. Mama maakt een handgebaar dat Nova haar telefoon aan de kant moet leggen.

'Ja, hij moest vroeg beginnen met werken vandaag. Er scheelde iets met de levering van het eten, voor het restaurant.' Even verschijnt er een vreemde, ongeruste blik op het gezicht van mama. Het duurt niet lang of de blik verandert alweer in een spontane glimlach.

Opeens trilt Merle's telefoon en verschijnt er een melding op het scherm:' O shit, ik ben bijna te laat voor de bus.' Ze propt het laatste stuk spek in haar mond en holt naar de kapstok.

'Vergeet je brooddoos niet,' zegt mama terwijl ze opstaat van haar stoel en Merle de doos neemt en die in haar handen drukt. Merle geeft mama een knuffel en snelt met open armen Nova's richting uit.

Nova drukt haar zusje stevig tegen zich aan. 'Zullen we vanavond een filmpje kijken?'

'Doen we!'

Ze kijkt toe hoe haar zusje de deur uit schiet.

'Hé mam, je hebt je ontbijt nog niet aangeraakt. Geen honger?'

'O, ik ben gewoon wat nerveus over iets op het werk. Niets om je zorgen over te maken.'

Nova pakt haar spullen en geeft haar mama een kus op de wang. 'Komt wel goed, ik zie je straks.'

Daarna verdwijnt ze de kelder in. Ze grijpt haar wijnrode omafiets met beide handen vast en kijkt nogal ongeduldig naar de garagepoort, die langzaamaan open gaat. Een keer op straat springt Nova op haar fiets en rijdt op een snel tempo richting haar school.

Zodra ze op de fiets zit geniet Nova volle teugen van de frisse lucht die haar gezicht tegemoet komt. De geluiden rondom haar trekken haar eindelijk uit haar slaperige roes. De vogels die al vroeg beginnen fluiten, de auto's die door de straten rijden,... Al deze geluiden maken haar wakker.

Ze denkt net aan de opdracht van geschiedenis - die ze waarschijnlijk van haar beste vriendin zal kopiëren - wanneer ze opschrikt door het geluid van een auto achter haar.Ze draait voorzichtig haar hoofd over haar linkerschouder en ziet een zwart busje, een paar meter achter haar.

Het raam aan de passagierskant rolt naar beneden. 'Hey, zou ik je iets mogen vragen?' Nova wendt haar gezicht naar de stem en ziet een man achter het stuur zitten, met daarlangs een kind. De man ziet er verzorgd uit. Het kind langs hem kijkt Nova met grote ogen aan.

Nova stopt met fietsen en plaatst haar voeten op de grond. 'Uhm, ja, dat mag.'

'Dank je wel, wij zijn pas verhuisd naar hier en dit is mijn dochters eerste schooldag. Alleen ben ik wat verdwaald. Weet jij toevallig waar de Sint-Lambertus school ligt?'

Nova knikt bij de naam van Merle's school. Ze stapt van haar fiets af en begint met handgebaren de weg uit te leggen.

Nova voelt ineens een aanwezigheid ter hoogte van haar rug. Ze stopt met praten. Ze gunt de bestuurder nog één laatste bezorgde blik en wil zich dan omdraaien, om een beeld te kunnen plakken op de aanwezigheid die ze voelt. Nog voordat Nova het allemaal goed en wel beseft wordt er een zakdoek tegen haar mond gedrukt. Nova trekt haar ogen wagenwijd open. Haar beide handen grijpen richting haar mond. Daarna vallen haar ogen geleidelijk aan dicht en wordt het zwart.