Druppels van waarde

Hoofdstuk 7

Nova opent de douchedeur en er komt een vlaag warme stoom mee naar buiten. Nog nooit heeft ze zo genoten van een warme douche als vandaag. Even, kon ze al haar zorgen vergeten. Net alsof het water alle ellende mee wegspoelt, naar een ver oord waar Nova ze nooit meer terug zou vinden. Helaas, is dat niet de realiteit. Het moment dat ze terug voor de spiegel staat en de waas er met één hand vanaf veegt, zijn al deze zorgen weer aanwezig. Nova bekijkt haarzelf aandachtig in de spiegel, net alsof ze alles voor de eerste keer in haar leven ziet. Haar focus ligt enkel daarop, de rest van de witte badkamer vergeet ze helemaal. Waar zijn we beland? Hoe komen we hier weg? En wat gaat er nog allemaal gebeuren? Haar gedachten draaien overuren en het is op dit moment dat Nova beslist heeft dat ze er alles aan zal doen om hier weg te geraken - en uit te zoeken wat hier allemaal aan de hand is. Dan hoort ze iemand de kamer binnenkomen. Ze wilt Elena zo snel mogelijk gedag zeggen en loopt de badkamer uit met enkel een handdoek dat haar lichaam bedekt.

'Hey Elena!' Nova's ogen springen uit haar kassen. 'O sorry.. ik dacht dat je iemand anders was.'

Er staat een verpleegster in de slaapkamer. In haar handen heeft ze een grote mand - deze is van wit stof gemaakt - die ze voort beweegt op wieltjes.' Heb je toevallig vuile was?'

Nova laat de woorden rustig binnensijpelen en reageert dan snel: ' Euh... ja... ik ga het even halen.'

Ze wandelt de badkamer terug binnen, snel raapt ze haar zweterige jogging van de natte vloer, waarbij ze bijna uitglijdt. Gehaast komt ze de slaapkamer weer binnen.

Ze gooit de jogging in de kar. 'Dankjewel.'

De verpleegster vertoont een kleine glimlach, deze is nauwelijks te zien. 'Weet je toevallig als je kamergenoot ook nog vuile was heeft?'

Nova schudt haar hoofd. Ik heb zelfs geen idee waar Elena blijft, zou zij ook niet allang terug moeten zijn?

De verpleegster verdwijnt uit de kamer zonder een woord te zeggen. Ze willen het misschien doen blijken alsof we hier niet opgesloten zitten, maar heel deze sfeer verteld toch een ander verhaal.

Dan wandelt Elena de kamer binnen. Ze ziet er beroerd uit. Haar gezicht is rood en het zweet kan je van een paar meter afstand zelfs zien druipen naar beneden.

'Jij ziet er goed uit!' Nova haar toon zit vol ironie.

'Ik ben dood - letterlijk - dit is mijn geest die nu gewoon verder ronddwaalt.'

'Ook moeten lopen?'

'Ja. Ze hadden wel mogen zeggen dat je een goede conditie moet hebben om je bloed te laten omtoveren tot één of ander medicijn.'

Het gesprek is fijn, zeer luchtig en grappig. Nova kan duidelijk merken dat Elena zich terug beter voelt. En dat doet haar deugd.

'Maar ik zie dat jij al gedoucht bent? Dan ga ik me snel even opfrissen!'

Nova lacht.' Oh Elena, er is net iemand de vuile was komen ophalen, zal ik kijken als ze hier nog rondloopt?'

'Dan zou je echt een held zijn, want mijn zweet willen we geen seconde langer hebben op onze slaapkamer.'

Nova wandelt de kamer uit, hopende dat ze de verpleegster nog ergens op de gang zou zien. Ze kijkt bij iedere slaapkamer subtiel naar binnen. Opeens stopt ze voor één deur en ziet ze een meisje op bed huilen. 'Melanie? Alles oké?'

Melanie schrikt op, veegt haar tranen snel weg. 'Ze is weg ,Nova. Ze komt niet meer terug.'

Nova fronst haar wenkbrauwen en wandelt de kamer binnen. 'Wie is weg? Wie komt niet meer terug?'

'Isabelle, ze is...was mijn kamergenoot.' Melanie wijst naar het lege bed langs haar.

'Hoezo ben je daar zo zeker van? Dat ze niet meer terugkomt, bedoel ik''