Druppels van waarde

Hoofdstuk 5

Nova zit op haar bed. Iedere minuut verandert ze van houding.

Elena is nog altijd niet terug gekomen, ze is ondertussen al twee uur weg. Hier klopt iets niet. Ze wil rustig blijven en denken dat ze binnen een paar weken gewoon weer thuis zit, maar dan zou ze liegen tegen haarzelf. Alex zit hier al anderhalf jaar, misschien zelfs langer.

Nova wandelt rond in de ruimte. Misschien moet ik het gewoon loslaten en gewoon de zieke mensen helpen. Maar langs de andere kant, ze hebben me praktisch ontvoerd, dit kan niet. Haar hele gedachtenstroom is één en al chaos op dit moment. Ik moet meer informatie hebben, ik moet meer antwoorden hebben.

Met die gedachte wandelt ze de slaapkamer uit. Ze probeert zo onopvallend mogelijk door de gangen te wandelen. Telkens als ze voorbij een deur komt - die open staat - kijkt ze naar binnen. Zoekend screent ze de hele gang, op zoek naar Alex of Eva. Zij kunnen mijn vragen wel beantwoorden.

In de verte ziet ze Eva, die rustig naar de wc's aan het wandelen is.

'Eva!' Nova probeert haar stem onopvallend te verheffen, het laatste wat ze wil is alle aandacht naar haar toe trekken.

Eva draait haar hoofd, 'O, hey Nova!'

'Hey, ik... ik vroeg me gewoon af als ik eens kon praten met je? Ik heb nogal veel vragen.'

'Ik snap dat je veel vragen hebt, dat had ik ook. Ik ga even naar de wc en dan zullen we in de woonkamer gaan zitten.'

'Woonkamer? Hebben we dat ook hier?'

'Ja hoor, en trouwens Alex slaapt bij mij op de kamer en ik heb geen zin dat ook jij al schreeuwend weggebracht moet worden.' Eva maakt een handgebaar richting de wc.

Nova staat wat ongemakkelijk tegen de muur te leunen. Ze bestudeerd haar jogging pak en daarna glijden haar ogen weer over de gangen.

'Zo, volg me maar.' Eva komt tevoorschijn uit de deuropening en wandelt samen met Nova richting de woonkamer.

Eenmaal aangekomen zoeken ze een knus plaatsje in één van de hoeken. De woonkamer is verrassend gezellig. De vloer is bekleed met een lichte parket en de muren zijn donkerbruin. Hier en daar hangt er ook een schilderij tegen de muur, geen dure schilderijen. Een canvas is beschilderd met een stuk fruit en een ander schilderij lijkt van veraf op de Mona Lisa. In het midden van de ruimte staan twee grote tafels met stoelen rond. De linkerhoek wordt opgevuld door een tv en zetels. De hoek waar Nova en Eva gaan zitten bestaat uit eenpersoons zetels, boekenkasten en een radio.

'Wow, dit ziet er beter uit dan verwacht!' Nova haar ogen trekken wijd open en je kan de mondhoeken naar omhoog zien krullen.

Eva lacht, 'Ja, hier hebben ze hun best gedaan, iedere gang heeft zijn eigen woonkamer. Dan moeten we niet altijd op onze kamers zitten.'

Eva vestigt haar blik volledig op Nova,'Maar je had dus vragen?'

'Ja, ik weet niet goed waar ik moet beginnen.'

Eva legt voorzichtig haar hand op Nova's schouder, 'Begin met de eerste vraag dat in je opkomt.'

Nova neemt een diepe zucht, als voorbereiding op wat komen zal, ' Oké...ze zeggen tegen ons dat we hier snel weg gaan zijn, dat ze ons gewoon hier houden totdat ze genoeg bloed van ons hebben maar..'

'Maar waarom zit Alex hier dan al anderhalf jaar? Dat is je vraag zeker?'

Nova knikt.

Eva bijt op haar onderlip, 'Ik weet niet hoe ik dit moet vertellen maar ik denk dat je de waarheid wel aankan,Nova. Het zit namelijk zo, niemand weet of we ooit terug naar huis gaan. Er zijn mensen die hier al maanden zitten en er zijn ook mensen die effectief verdwijnen.'

'En met verdwijnen bedoel je?' Nova tikt haar voet met een snel tempo tegen de grond. Het woord verdwijnen zorgt voor een hele koude rilling die over haar rug rolt.

'Ja, Alex had het daarstraks toch over een zwarte deur, wel... de mensen die door die deur gaan komen niet meer terug.' Eva heeft een doodse blik, haar ogen dalen zelfs af richting de grond.

Nova probeert de aandacht terug te krijgen, 'Zij worden terug naar huis gebracht of?'

Natuurlijk weet Nova ook dat Eva dit niet kan weten en aan haar hele lichaamshouding kan ze duidelijk zien dat die zwarte deur niet veel goeds betekend.

'Eerlijk, ik heb geen idee wat er achter die deur zit.' Eva haalt haar schouders op, ' Ik zou je gewoon proberen aan te passen aan je nieuwe leven hier... althans dat probeer ik toch.'

'En? Lukt het?'

Eva kijkt strak in Nova haar ogen, 'Nee, dat lukt niet.'

Wanneer Nova haar kamer terug binnenkomt merkt ze op dat Elena er weer is. Er verschijnt meteen een grote glimlach op Nova's gezicht.

Ook al kent ze Elena nog maar net, haar verliezen zou Nova's hart letterlijk breken.

'Je bent terug.' Voorzichtig vloeien deze woorden over Nova haar lippen. Gelukkig ben je terug.

Er verschijnt een kleine glimlach op Elena's gezicht. Ze ziet er vermoeid uit en aan haar ogen kan je zien dat ze niet volledig haarzelf is, 'Ik ben terug.'

Nova neemt plaats op haar bed en is klaar om al haar vragen af te vuren. Natuurlijk wil ze weten wat er met Elena gebeurt is. Waarom was ze zolang weg?

Maar dan merkt ze op dat Elena haar ogen gesloten zijn en haar ademhaling zeer rustig en regelmatig is. Ze slaapt.