Druppels van waarde

Hoofdstuk 12

Wanneer Nova wakker wordt bekruipt haar een gevoel dat ze al eerder meegemaakt heeft. Ze werd al eens wakker in een kamer, niet wetende waar ze was. Alleen toen wist ze van niks en was ze nieuw voor BOPLUS. Nu weet de organisatie wie Nova is en ze hebben genoeg van haar. Wanneer ze haar ogen laat ronddwalen door de ruimte, ziet ze een grote spiegel voor haar. Eentje die je in de verhoorkamers van de politieagenten ziet. Ik weet dat ze via die weg naar mij kijken. Voor de rest hangt er een ziekenhuissfeer in de ruimte. Haar bed staat in het midden met langs haar, apparatuur dat al haar waarden in observatie houdt. Wanneer Nova richting het infuus in haar arm wilt grijpen merkt ze op dat ze vast hangt.

De bitch heeft me letterlijk vastgebonden. En dan nog durven ze te zeggen dat BOPLUS het goed met ons voorheeft.

Nova trekt met al haar kracht en probeert haar armen en benen los te wringen. De bindingen snijden in haar polsen en enkels. Dit gaat niet lukken.

Ze scant de ruimte op zoek naar iets dat haar kan helpen. Ook al beseft Nova dat deze situatie er best uitzichtloos uitziet, ze geeft de moed niet op. Komop Nova, je hebt hoop en kracht, zoals Alex zei, je mag deze niet kwijt geraken. Alleen is hoop en kracht ver te zoeken als je vastgebonden aan een ziekenhuisbed ligt in een organisatie waar je de uitweg niet van weet. Maar goed, we blijven positief.

De enige deur zwaait open en Nova haar ogen focussen zich meteen op het zwarte gat.

Uit de donkere gang komt Anna gewandelt. Ze straalt macht uit, meer dan anders.

'Moeten we mee naar binnenkomen?' Een stem vanuit de gang wacht op antwoord.

Anna schudt haar hoofd: 'Nee, dit lukt me wel alleen.'

Alleen, alsof zij hier alleen is. Haar poppen dansen de hele tijd met haar mee. Ze doen alles wat Anna ook maar zegt.

'Dus Nova, hoe gaan we dit oplossen?' Anna wandelt richting Nova's bed. Haar hakken maken een ritmisch geluid op de vloer. Het bezorgt me stress.

'Misschien zou je me eerst kunnen losmaken? En dan praten we verder?' Er komt een kleine lach naar boven terwijl Nova's blik gevestigd blijft op elke stap dat Anna zet. Ik weet dat ik in geen positie ben om nog zo'n soort antwoord te kunnen geven maar langs de andere kant heb ik op dit moment niks te verliezen.

Anna lacht: 'Je bent een apart geval. Je doet me een beetje aan mezelf denken.'

'Daar twijfel ik sterk aan.'

Anna blijft op een veilige afstand rond het bed van Nova wandelen. Het lijkt alsof ze toch ergens bang is.

'Geloof me. Ik heb ooit ook in dat bed gelegen.' Anna wijst richting het bed waar Nova zich in bevindt.

Nova haar gezicht veranderd en je kan duidelijk de kronkels op haar voorhoofd zien.

'Mijn ouders hebben BOPLUS opgericht. Mijn vader was een briljante wetenschapper en mijn moeder, een topdokter. Zij hebben de speciale bloedgroepen ontdekt. En natuurlijk wat je er allemaal mee kan doen.'

'Hoe zijn ze daar achter gekomen?' De vraag is gesteld nog voor Nova het zelf besefte.

'Nova, Nova, ik dacht zeker dat je het tegen nu wel al door had. Ik heb je toch wat overschat.'

'Zeg wat je te zeggen hebt, Anna.' Nova laat haar ogen rollen.

'Ik ben zoals jou. Letterlijk. Ik heb ook een bloedgroep anders dan de normale mens. Mijn ouders hebben me jarenlang gebruikt als proefkonijn met heel veel andere kinderen natuurlijk. Het troostcadeau is dat ik de organisatie heb mogen overnemen.' Anna maakt een handgebaar naar boven.