Druppels van waarde

Hoofdstuk 3

Nova is teruggebracht naar de allereerste kamer waar ze wakker werd. In deze kamer voelde ze zich onbekend, ongehoord, in paniek en er was nergens een uitweg. Nova voelt een rilling op haar rug. Ik wil weg uit deze kamer - en snel ook.

Opeens hoort ze een bekende stem.

'Hier zijn we dan weer.'

'Elena? Dat was je naam toch?'

'Ja, dat klopt en jouw naam was Nova?'

'Inderdaad, hoe was het bij jou? Hebben ze iets gezegd of?'

Elena haalt haar schouders op. 'Nee, niemand wou mij iets zeggen. Iedereen was alleen gefocust bezig met hun job... en niet echt met mij...' Elena haar ogen zien er vochtig uit.

'Hoe was het bij jou?'

'Hetzelfde... ze zeiden wel iets over één of andere Anna die ons meer duidelijkheid ging geven.'

'Anna?' Elena trekt haar wenkbrauw omhoog. 'Wie mag dat dan wel zijn?'

'Blijkbaar is ze de baas van deze organisatie.'

Nova en Elena kijken elkaar even aan waarna hun blikken zich afwenden naar de rest van de kamer. Ze zien dat alle andere meisjes aandachtig naar hun gesprek aan het luisteren zijn. Iedereen in deze kamer ervaart dezelfde angst, dezelfde verwarring en dezelfde onwetendheid. Ergens creëert het wel een groepsgevoel.

Dan gaat de deur weer open.

Er staat nu een lange vrouw in de deuropening. Ze is de enige persoon van de organisatie die niet volledig uitgerust is in een ziekenhuis uniform. Ze draagt zwarte pumps die bijna volledig verborgen worden onder een lange witte broek met brede broekspijpen. Haar broek is een high waist, dat ervoor zorgt dat je de taille van de vrouw goed kan zien. Ook haar witte kostuums jas en witte t-shirt maken de hele outfit compleet.

Maar toch valt alle aandacht meteen op de lange,koperkleurige haren die samen vastgebonden zitten in een staart. Haar gezicht zag er nog jong uit maar toch net oud genoeg om deze klassevolle outfit te kunnen dragen. Er was maar één ding waar Nova meteen aan kon denken.

Dit moet Anna zijn.

'Ik neem aan dat jullie op dit moment veel vragen hebben.. ik ga er een zo duidelijk mogelijk antwoord op proberen te geven.' De vrouw komt centraal in de kamer te staan, ze heeft een goed overzicht op alle zes de meisjes.

'Ik ben Anna en ik ben het hoofd van de organisatie BOPLUS. Jullie bevinden zich op dit moment in de onderzoeks vleugel.'

Anna observeert aandachtig de meisjes. Je kan duidelijk zien dat ze zeer tevreden is met deze nieuwe aanwinst. Dan stopt ze voor het bed van Elena. 'Jullie zijn zeer speciaal en net daarom zijn jullie ook hier.' Ze glimlacht naar Elena en loopt dan verder in de ruimte, deze wordt gevuld met het geluid van haar pumps die tegen de grond slaan.

'Jullie hebben elk een zeer zeldzame bloedgroep, daardoor kunnen jullie letterlijk alle ziektes genezen. Wat we hier doen bij BOPLUS is ervoor zorgen dat jullie gezond blijven, gezond eten, voldoende sporten,.. zodat jullie je bloed kunnen doneren als medicijn voor de zieke mensen. Geloof me, meisjes, de buitenwereld heeft jullie nodig en jullie kunnen toch wel wat bloed missen of niet?' Anna lacht spottend.

Nova staart richting Anna. We zijn bloeddonors, we moeten gewoon bloed doneren en dan zijn we hier weg.

Het lijkt alsof het meisje in het bed tegenover haar haar gedachten kan lezen.

'Hoelang moeten we hier dan blijven?' Het meisje maakt heel even oogcontact met Nova en kijkt dan snel weer weg.

Anna ziet er iets of wat verrast uit, alsof ze de vraag niet had verwacht. Hoe kan je deze vraag nu niet verwachten.

'We gaan jullie niet opsluiten hoor, jullie verblijven hier net zolang als nodig is zodat we genoeg bloed hebben voor het medicijn.'

Er verschijnt een kleine glimlach op het gezicht van het meisje. 'Dus ik kan binnenkort gewoon weer terug naar huis.'

Anna richt haar gezicht volledig tot haar en knikt. 'Ja, je bent voordat je het weet weer thuis.'

Daarna strijkt ze haar witte kostuum jas weer recht.

Ik vertrouw dit niet. Dat is de enige gedachte die telkens weer rondspookt door het hoofd van Nova. De manier hoe Anna dit allemaal uitlegt, zo luchtig, zo weinig details, er klopt gewoon iets niet.

'Zo, dat was het dan. Als jullie je voldoende uitgerust voelen worden jullie straks begeleid naar de slaapkamers. Geen ziekenhuisbedden meer maar een mooi bed met een uitstekende matras.' Er verschijnt een grote, gespeelde glimlach op Anna's gezicht en voordat we nog maar iets anders konden vragen aan haar, verdwijnt ze in de deuropening. Iedereen blijft verward,verbaasd en wederom met veel vragen achter. Deze uitleg had een opluchting moeten zijn, maar dat was het helemaal niet.