Druppels van waarde

Hoofdstuk 8

Nova wordt al vroeg wakker. De gordijnen hangen half open waardoor de lichtstraal mooi neervalt op haar bed. Ze staart richting de gordijnen en bestudeerd de textuur ervan.Hoe onwerkelijk het ook mag zijn, Nova heeft het gevoel dat ze al heel lang wakker wordt in dit bed. Het voelt vertrouwd aan. Die gedachte zorgt voor een ongemakkelijk gevoel in haar lichaam. Dit is niet mijn bed, dit is niet mijn slaapkamer. Dit is pas mijn derde dag hier. Toch voelt het anders. Het voelt niet alsof ik hier pas ben binnengebracht.

Nova schudt haar hoofd. Een rilling loopt door haar lichaam. Straks vergeet ze nog waar ze echt vandaan komt, straks vergeet haar echte leven, haar echte vrienden en haar echte familie. Haar voorhoofd vertoond een paar rimpels. De meisjes die ze hier heeft leren kennen voelen evenzeer aan als echte vrienden en echte familie. Ze hebben me zo snel opgevangen. Door hun heb ik mensen in dit gebouw, waar ik op kan steunen. Ze draait zich om. Er verschijnt een kleine glimlach op Nova's hoofd wanneer ze Elena ziet slapen. Ze ligt daar zo vredevol, precies alsof er helemaal niks aan de hand is. Slapen is fijn, je kan de realiteit ontvluchten en je begeven in je eigen droomwereld. Ook al zit je vast in een nachtmerrie, je weet dat je ooit wakker zal worden en opgelucht adem kan halen. Maar nu, op dit moment, zit ik vast en ik weet nog niet zeker of ik ooit uit deze nachtmerrie ga ontwaken.

Zodra de klok half negen slaat, gaat er een wekker af doorheen heel het gebouw. Het geluid is aanwezig. Hier moet je wel wakker van worden. Dat kan niet anders. Nova merkt op dat Elena uit haar zorgeloze slaap wordt wakker gemaakt.

Ze wrijft door haar ogen. 'Deze wekker is echt een van de vreselijkste die ik ooit gehoord heb.'

Nova lacht.

De meisjes beginnen zich klaar te maken voor de dag. De één al wat sneller dan de ander.

'Heb je altijd zoveel tijd nodig, Nova?' mompelt Elena, terwijl haar tandpasta half uit haar mond druipt.

Nova staat voor de kast:' Ja, ik ben nogal traag in de ochtend.' Ze trekt de kastdeuren open en staart naar de joggings. Het lijkt alsof Nova nog moet beslissen in welke outfit ze vandaag gaat rond paraderen maar helaas - bestaat die keuze nog altijd enkel uit witte joggingpakken. Nova wacht tot Elena volledig klaar is in de badkamer.

Elena maakt snel een paardenstaart waardoor haar lange,zwarte lokken getemd worden en gooit haarzelf dan terug op haar bed.

Hierdoor schuift Nova de badkamer binnen en doet de deur dicht. Haar pyjama en ondergoed glijden langzaam van haar lijf en worden ingeruild voor het joggingpak. Als ook zij haar tanden heeft gepoetst, gooit Nova nog net wat water in haar gezicht - een kwestie van echt wakker te worden. Ze staart richting de spiegel en ziet de druppels langzaam van haar gezicht afglijden.

De meisjes zitten weer samen in de eetzaal. Melanie heeft ook haar vaste plekje gevonden aan tafel. Het ontbijt verloopt zoals de andere dagen. Echter wordt dit moment verstoord door een gekrijs dat afkomstig is van de gang.

Alex en Eva kijken het minst geschrokken. Waarschijnlijk gebeurt dit vaker.

Alle blikken in de eetzaal zijn gericht naar de deur.

Nova kan zien hoe een ziekenhuisbed met een meisje erin vooruit getrokken wordt door drie verpleegsters.

Maar een ander meisje trekt wanhopig aan de mouw van één van de verpleegsters. Ze wordt praktisch meegesleurd door hun, want zij stoppen niet. Net op het moment dat het ziekenhuisbed weer verdwijnt ,uit het kader van de deuropening, wordt het ander meisje weggetrokken door twee andere verpleegsters. Haar geschreeuw blijft sterk aanhouden en wordt zelfs luider met momenten. Je kan er precies enkele woorden uit opmaken.