Druppels van waarde

Hoofdstuk 4

Nova deelt een slaapkamer samen met Elena, het meisje dat ze al eerder ontmoet heeft. Wanneer Nova haar eerste stap zet in de ruimte, analyseert ze hem goed. Er staan twee eenpersoonsbedden, deze zijn bekleed met een simpel, zwart dekbed. De zwarte hoofdkussens leunen tegen het wit hoofdeinde van het bed. Het slaapgedeelte wordt afgewerkt met een simpel wit nachtkastje met daarop een lamp. De muren zijn zwart geverfd en als vloerbekleding is er gekozen voor een lichte, bruine parket vloer. Daarnaast vullen enkel twee witte kleerkasten, een wasmand en een zetel in de hoek - de rest van de kamer.

Nova trekt de deuren van de kleerkast open. 'Veel keuze hebben we dus niet.'

Ze maakt een handgebaar richting Elena waarop zij langs Nova komt staan. De meisjes staan nu allebei te staren naar de witte joggingpakken - zowel een zomerse als winterse editie - witte pyjamas en wit ondergoed.

Elena lacht. 'We gaan er dus zeer modieus uitzien.'

'Het is in ieder geval beter dan de outfit die we nu aan hebben.'

Nova wijst naar het ziekenhuis kleed. Ze moeten allebei lachen. Daarna beslissen ze om hun huidige outfit in te ruilen voor één van de witte joggingpakken.

Opeens veranderd Nova haar glimlach in een ernstig gezicht.

'Elena?'

'Ja?'

'Euh...vertrouw jij dit allemaal, ik bedoel deze organisatie en hun uitleg?' Nova stapt van de kleerkast vandaan en loopt richting het raam, ze trekt de lange,zwarte gordijnen open en kijkt naar buiten. Het raam heeft uitzicht op een soort binnenplaats, omringt door het gebouw. Er is een grasperk met hier en daar wat bloemen. Ook staan er banken waarop mensen zitten. Dan richt Nova haar aandacht weer op Elena.

'Je hebt niet gehoord wat ik zei, hè?' vraagt Elena terwijl ze haar blik ook laat afwenden richting het raam.

'Nee, sorry, ik was er even niet bij met mijn gedachten.'

'Maakt niet uit, maar om op je vraag te antwoorden, ik heb geen idee wat ik er allemaal van moet denken.'

'Ik vertrouw het helemaal niet, en ik ga hier ook niet blijven wachten tot er iets gaat gebeuren met ons.' Nova klinkt vastberaden. Het lijkt precies alsof ze al een heel plan in haar hoofd heeft bedacht om hier weg te geraken.

Elena staat geleund tegen het raam- haar blik richting Nova.

'Maar ,stel ze vertellen gewoon de waarheid, dan helpen we echt wel mensen. En dat is goed, toch?'

'Ja, dat zou goed zijn, maar ik heb in ieder geval nooit mijn toestemming gegeven om mij te ontvoeren en dan gewoon maar gebruik te maken van mijn zogezegde zeldzame bloedgroep?'

Nova haar stem begint te trillen en ze voelt haar gezicht rood worden.

'Ik weet hoe je je voelt, het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik de weg aan het uitleggen was aan een vrouw en haar zoontje en daarna werd alles zwart.'

'Ik heb net hetzelfde... Elena, deze organisatie klopt gewoon niet, hun manier van werken is gewoon niet...niet legaal.'

De meisjes blijven verstijft staan. Beide zeggen ze voor enkele seconden even niks meer tegen elkaar.

Er is een uur voorbij gegaan, los van alle theorieën die Elena en Nova samen al hebben gemaakt over BOPLUS, hebben ze ook vooral elkaar leren kennen.

Elena is jonger, ze is vijftien jaar. Ze doet Nova dan ook enorm aan haar jongere zusje denken, Merle. Hoe zou het met haar gaan? Zou ze in paniek zijn doordat niemand weet waar ik ben? Ik mis haar.

De twee meisjes worden uit hun gesprek gehaald door een verpleegster.

'Het is tijd voor het avondeten, jullie mogen mij volgen.'

Nova en Elena wachten op een teken van beweging van elkaar. Pas wanneer Nova haar voet van het bed afzet, begint ook Elena te bewegen. Ze lopen voorzichtig richting de deur, hun blik gevestigd op de verpleegster. Terwijl ze richting de eetzaal lopen en de verpleegster uitleg geeft over hoe het systeem in de eetzaal werkt - blijft vooral Nova alles rondom haar nauwlettend observeren. Ze screent de gangen en iedere deur die openstaat gaat niet ongezien aan haar voorbij. Uiteindelijk lopen ze een overvolle eetzaal in. Aan de linkerkant van de grote, witte ruimte zien ze een toog. Boven de toog hangen elektronische borden, waarop je de gerechten van vandaag kan aflezen. Hier en daar wordt de toog versiert met manden vol fruit en in de koelkasten kan je enkel waterflesjes zien staan. Het valt Nova op dat ze enkel meisjes ziet zitten aan de ronde tafels. Te veel meisjes.

Dan laat Nova haar oog vallen op een groot raam in de achterste muur. Deze bestaat bijna volledig uit glas.

De verpleegster geeft een teken dat de meisjes ergens mogen gaan zitten maar Nova loopt vrijwel meteen richting het raam.

Elena volgt haar.

'Nova? Alles oké?' '

'Zie je dat raam?' Nova wijst met haar vinger.

'Ja, ik zie dat raam.'

'Daar zitten nog meer mensen, Elena.'

Opeens verstoord een stem het gesprek tussen Elena en Nova.

'Daar zitten de jongens.'

Nova en Elena draaien zich om en zien een meisje aan een tafel zitten.

Ze heeft lange haren met een warme, rode gloed eroverheen. Haar hele gezicht is bedekt met sproeten. Ook haar blauwe kijkers trekken meteen de aandacht.

Nova trekt haar wenkbrauw omhoog. 'Jongens?'

Het meisje maakt een handgebaar en wijst naar twee lege stoelen rond de tafel.

'Kom erbij zitten, dan leg ik het jullie wel uit.'

Eens ze beide plaats hebben genomen aan de tafel begint het meisje haar verhaal. 'Trouwens, ik ben Alex en dit is Eva.' Ze wijst naar het meisje dat langs haar aan de tafel zit. 'Hallo.' Eva glimlacht terwijl ze een lok van haar lange bruine haren achter haar oor probeert weg te stoppen. Haar bruine ogen zijn eerst gericht naar Elena en Nova, daarna verschuiven ze terug richting het eten dat voor haar staat.

'Oké dus, achter dit grote raam zit de jongensafdeling. Ze doen er eigenlijk precies hetzelfde als wat wij hier doen - sporten, eten, slapen, onderzoeken ondergaan en noem maar op. We kunnen elkaar maar één keer om de twee weken in het echt zien, op een vrijdagavond. Dan is het wel gezellig, er is een soort ontspanningsavond met spelletjes, muziek, films,..' Alex wordt onderbroken door Eva, 'Alex? Ik denk dat je het even rustig aan moet doen, ze zijn nieuw hier en - laten we zeggen - niet zo enthousiast over deze plaats als jij bent op dit moment.'

Alex probeert haar energie in te houden, 'Sorry, maar als jullie vragen hebben mogen jullie ze altijd aan mij stellen, ik zit hier tenslotte al het langste!' Er verschijnt een kleine, bijna spottende, glimlach op haar gezicht. Deze wordt verbroken wanneer ze een hap neemt van haar salade.

Er verschijnt een frons op Nova's gezicht, 'Hoelang zit jij hier dan al, Alex?'

'Ik? Ik zit hier al anderhalf jaar ongeveer, ik weet het niet meer exact want ik ben gestopt met tellen.'

De mond van Elena valt open,'Anderhalf jaar? Ik dacht dat we hier sneller weg gingen zijn, ik... ik wil hier niet zo lang zijn.' Elena hapt naar adem. Haar borstkas gaat snel op en neer,

'Ik wil naar huis! Laat me naar huis gaan! IK WIL NAAR HUIS!'

De laatste schreeuw van Elena is zo luid, dat heel de eetzaal deze gehoord heeft, inclusief de verpleegsters die de wacht aan het houden zijn.

'Elena, blijf kalm, alsjeblieft.' Nova smeekt het, maar er komen al twee verpleegsters hun kant uitgelopen.

'Straks moet ze naar de zwarte deur.' Alex bijt op haar nagels.

Eva geeft haar een stomp op haar arm, 'Alex, houd nu toch eens je mond!'

Bij de woorden 'zwarte deur' begint Elena enkel maar meer in paniek te slaan. Alle ogen kijken nog altijd richting hun tafel, ze volgen nauwkeurig op hoe Elena de eetzaal uit wordt gedragen.