Roxy Moon

Hoofdstuk 18

“Roxy je bent er weer!!!” hoorde ze iemand roepen vanaf de andere kant van de leerlingenkamer. Roxy draaide meteen zich om. Het was Samuel samen met Ralf. Samuel rende op haar af en toen hij tegenover haar stond knuffelde hij haar. Roxy schok even maar sloeg haar armen ook om hem heen. “het spijt me. Ik had het nooit moeten zeggen. Ik was bang dat ze het ontdekten daarom reageerde ik zo” ratelde  Samuel door. “het geeft niet. Het betekend dat je bezorgt om me bent en dat is heel lief van je. maar....” Roxy stopte meteen met praten. “wat is er?” vroeg Ralf meteen. “nou hijweethetheelmisschiensorry” zei ze met in ademhaaling. “wat?!” zeiden de jongens meteen. “nou...hij weet het heel misschien...sorry” zei Roxy zachtjes met een heel klein sorry lachje op het laatste. “ROX!!!” riep Samuel. “sorry! Echt ik heb het geprobeerd het hem niet te laten zien maar ik kon het niet” ging Roxy meteen op in. Samuel legde zijn hand op zijn voorhoofd en schudde nee. “dat meen je niet” en hij keek haar aan. Heel rustig schudde Roxy haar hoofd als teken van ja. “hij gaat het echt niet door lopen zeggen” zei Roxy “Roxy het is Malfidus! Hij gaat echt niet zijn mond houden!” zei Samuel hysterisch. “oow ja wel. Ik heb hem bedreigd en nu gaat hij het echt niet zeggen. Dat weet ik heel zeker” zei Roxy. Ralf die gewoon rustig is gaan zitten luisterde mee. Hij had geen zin om er mee te bemoeien. Dat deed hij ook niet toen ze ruzie kregen. “en hoe weet je dat?!” ging Samuel veder. “als hij het niet geheim houd dan vervloek ik hem of ik eet hem op als ik een wolf ben” legde Roxy het hem uit met een gemene lach. “oke dat is wel een goeie bedreiging” gaf Samuel eerlijk toe. “oke nu een ander onderwerp. We hebben een grijs witte wolf gezien en hij ging achter ons aan in het Bos” zei Ralf opeens. Roxy kon het niet laten. Ze moest lachen om de gezichten van Ralf en Samuel toen. “Wat is er?” vroeg Ralf. “sorry jongens maar...misschien...heel misschien was ik het” antwoordde Roxy met een heel klein lachje. De jongens sloegen allebei hun armen over elkaar en keken Roxy aan. “oke ik was de wolf” gaf ze uit eindelijk toe. “dus...jij...jij was die wolf die achter ons aan ging” zei Ralf met een na druk op jij. “sorry” zei zachtjes met een klein lachje. “oke we hadden het ook wel een klein beetje verdient” zei Samuel eerlijk.

Die avond zaten ze heel lang te praten met elkaar over van alles. Het was langzamer hand donker geworden. De regen tikte zachtjes tegen de ramen in de leerlingenkamer. Iemand riep door de leerlingenkamer dat ze naar de Grote Zaal moesten om te gaan eten. Iedereen liep naar de Grote Zaal toe. Roxy liep rustig met de jongens mee. Totdat ze een hand haar pols vast pakte en haar weg trok van de groep. Toen ze stil stonden kon ze hem of haar niet goed zien. “wat moet dit?!” riep ze maar meteen legde diegene zijn hand op haar mond. Ze probeerde nog te gillen maar dat lukte niet. Toen Roxy rustig was haalde de onbekende zijn hand weg. “wie ben je?” vroeg Roxy op een normale toon. De onbekende stapte naar voren en kwam in het licht van de raam boven hen terecht....