Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
I gladly sink
To the other side of the sky Just hope we can embrace By the end of my clumsy flight I don't care if everyone laughs I want to sink into your ocean
°○°○°●°○°°○○°°○°○°° ♤♤♤
"Ayrılalım o zaman."
Kaşlarımı çattım ve başımı kaldırdım.
"Madem karanlık dünyamdan bıktın,korkuyorsun ve bana güvenmiyorsun...o zaman ayrılalım."
Dudaklarım titremişti. "N-ne...bu kadar kolay mı gerçekten?" Sesli söylemiştim istemeden.
Bir tarafım onu affetmeyeceğimi söylerken,diğer tarafım neden hala onu istiyordu? Üstelik aramız berbat halde iken...
"İstediğin bu değil mi? Bana güvenmiyorsan, korkuyorsan aramızdaki bu sağlıksız ilişkiyi devam ettirmenin ne anlamı var?"
Yeonjun gözlerini kaçırdı ve devam etti.
"Yoo Jung ben buyum. Benim hayatım bu! Ben sonu gelmeyen dipsiz bir kuyudayım ve bunun geri dönüşü yok! Bu ilişkiyi sürdüremiyorum..... yapamıyoruz...İkimizede zarar veriyorum..."
"Bizi bu hale sen getirdin aptal!" Dedim ayağa kalkarak ve dayanamayıp ona tokat attım.
"Hayatımızın içine ettin aptal herif! Bunca zamandır beni salak yerine koydun ve şimdide siktir olup gidiyormusun?! Git o zaman!Canın cehenneme!"
Ayrılmak istemiyordum,çünkü çok seviyordum onu.Tek başıma olduğum bu hayatta bir tek o varken şimdi beni terk ediyordu. Ama o benden vazgeçmişse ne yapa bilirdim?
Eski Yoo Jung olmaktan korkuyordum....
"Haklısın...hayatımızı mahv ettim...affedebileceğin bir şey değil,affedilmeyi asla hak eden bir herif değilim ama..." Duraksadı.
Yüzüne bile bakmıyordum.
"...Hoşçakal ..Yoo Jung..." Deyip salondan çıkmıştı. Ardından dış kapının kapanma sesini duyduğumda artık sessizce değil ,hıçkırıklarla ağlıyordum...
"Böyle olamaz! Beni bu şekilde yalnız bırakamazsın...!"
İnanmakta zorluk çekiyordum. Gerçekten 3 yıldır anılarını paylaştığı kızı,yani beni 3 saniyede silip atmışmıydı? Onun için beni silmek bu kadar mı kolaydı..?
Bu kadar mı değersizdim onun gözünde?..
O gece sadece deliler gibi ağlamıştım ve yerde uykuya dalmıştım.
[♤]
2 gün.
Aradan 2 gün geçmişti ve ruh gibiydim.
İnanılır gibi değildi ama bu iki günde kendimi tanıyamıyordum, zayıflamıştım,baş ağrılarım bir türlü geçmediği için ilaç alıyordum.
İştahım yoktu,akşamlar tek başıma korkuyordum. Tüm bunların tek sebebi Yeonjundu.
Zamanında varlığıyla,yanımda oluşuyla beni mutlu eden adam, yıllar sonra hem varlığıyla hemde yokluğuyla yıpratmıştı beni.
Ağlamak istemiyordum ama dayanamıyordum. Seviyordum,yanımda olsun istiyordum ama o beni sevmiyordu.
İşte canımı yakanda buydu.
Hâla inanamıyordum ayrıldığımıza,sanki gözlerimi açacaktım ve birisi bunun bana rüya olacağını söylecekti.. ama bu sadece benim saçma hayallerimden bir tanesiydi...
Elimdeki kahve bardağını masama bıraktım ve montumu giyindim.Zaten kahveden başka bir şey tüketemez olmuştum.
Uzun zamandır dışarı çıkmıyordum ve hava alsam iyi olurdu.Buna çok ihtiyacım vardı,yoksa tek başıma ciddi anlamda delirebilirdim.
Dışarı çıkıp biraz yürüyüp parka geldiğimde bankta oturmuştum.
Gözlerimi kapatıp kuşların sesini dinliyordum. Birazda olsa huzurlu olmamı sağlamıştı...
Gözlerimi açıp etrafa baktığımda onu görmemle duraksamıştım.
Yolun sağ tarafımda,yani kaldırımda Yeonjun elinde poşetler ile yürüyordu.
Tekrar önüme döndüğümde aklıma gelen düşünce ile ayağa kalkmıştım.
Takip edip nereye gittiğini ve neler karıştırdığını öğrenmeliydim. Bunu beni fark etmeden yapmalıydım.Ayrılmış ola bilirdik ama suçlu oydu ve benim nereye gittiğini bilmem en doğal hakkımdı.
Onunla aramızda yaklaşık 10 metre mesafe vardı ve beni fark etmemişti,çünkü başka insanlarda vardı. Bugün dışarısı kalabalıktı ve beni farkedemezdi.
Dakikalar sonra bir evin önünde durunca kaşlarımı çatmıştım. Tek katlı bir evdi.
