The Assistant » Niall Horan (Taglish)

10. Trust

Chapter Ten

×××
-Gail's point of view

I sighed tapos humawak doon sa lagayan ng mga damit na nasa tabi ko. Nandito nanaman ako sa mall, nagtatrabaho. Ang boring nga eh. Kailangan mong tumayo buong araw sa sapatos na may heels at ngumiti na para bang walang masakit sa may paa at binti mo.

Tapos kung malas ka, may mga sobrang nakakainis pa na mga customers. Una, yung mga customers na sobrang tagal pumili. Yung tipong isang oras ka na naghihintay sa'kanya tapos sa huli, wala naman pala siyang bibilhin. And for the bonus, lalait-laitin niya pa yung produkto niyo.

Ang pangalawa naman ay, yung mga tipo ng customers na sobrang mapili. Papabalik-balikin ka sa stock room ng mga ilang beses kasi sobrang metikuloso/metikulosa niya sa style, size o kaya itsura ng produkto. Tapos, in the end, yung pinakauna mo palang kinuha ang bibilhin niya. Sarap batukan 'no?

At ang pinakahuli naman ay ang mga customers na sobrang init ng ulo. Yung tipong, sobrang lakas ng dugo niya. Onting mali mo lang, sisigawan ka niya. Kapag matagal ka, magrereklamo siya tapos, ang bonus nun ay, ipapahiya ka niya sa lahat ng tao sa mall.

Buti na lang at wala pa akong nakakainkwentro na ganyang mga customers ngayong araw. Pero, sobrang sakit na ng paa ko sa kakatayo at nangangalay na yung pisngi ko sa kakangiti. Gusto ko ng umuwi, promise. Tapos, namimiss ko pa si Louis.

Naaalala ko pa nga, nung unang time na tinakas niya ako dito sa mall eh. Buti na lang kamo at hindi kami nakita ng boss ko. Kung hinde, wala nanaman akong trabaho. Pero, worth it naman lahat yun kasi, sobrang sarap niyang kasama. Puro siya kwento. Hindi ata yun nauubusan ng kwento eh.

Tapos, mahilig pa siyang magpatawa. He's like my stress reliever. Kahit na minsan, nakakanosebleed yung mga salita niya, okay lang kasi, ang hot ng accent niya. British siya mga ateng! Hindi ko akalain na makakasungkit ako ng imported na isda! Kaso nga lang, mga ilang na rin na hindi siya nagpaparamdam.

Alam ko yung phone number niya pero, ayoko siyang itext. Nakakahiya eh. At tsaka, baka busy siya o kung anuman. Nakakainis nga eh kasi, mga ilang oras lang akong nakatingin sa phone ko, nagiisip kung itetext ko ba siya o hindi. Nasayang lang yung load ko kamo.

Pagkauwi na pagkauwi ko pa naman nun, pumunta agad ako sa tindahan tapos nagpaload pero, hindi ko rin naman pala magagamit. Dahil lang yon sa pagiging duwag ko. Never pa kasi ako nagkaboyfriend. Oo, nagkaroon ako ng manliligaw pero, wala akong sinagot ni-isa sa'kanila.

Lagi ko kasi silang hinahanapan ng butas. At 'pag meron akong nahanap, ayoko na agad dun sa tao. O kaya naman ayaw ako magcommit kasi, mabilis ako magsawa. Natatakot ako na baka sayangin ko lang yung pagmamahal na binigay nila sa'kin. Kaya ayon, lahat sila, basted. Ngayon lang ako nagkaroon ng lalaki na kaibigan na for once, gusto ko.

Yung feeling na, kinakabahan ako yet excited ako kapag kasama ko siya, pinagpapawisan yung mga palad ko, bumibilis yung tibok ng puso ko tapos tuwing tumatawa siya, mas lalo siyang nagiging pogi sa paningin ko. Sabay-sabay ko yun nararamdaman tuwing kasama ko siya. Ewan ko kung bakit kasi, this feeling is kind of new to me.

Pero kapag wala siya, hinahanap-hanap ko siya. Yung feeling na sobrang lungkot at tamlay ng araw ko kapag hindi ko siya nakikita. Ewan ko na kung anong nangyayare sa'kin. "Uy El, andiyan na yung prince charming mo." Narinig kong sabi ni Kaye na katrabaho ko sa'kin. Tumingin ako sa'kanya tapos kumunot yung kilay ko.

Nagturo siya sa likod ko gamit yung nguso niya. Unti-unti akong tumingin naman sa likod ko at shet, biglang nawala yung sakit ng paa, binti at ng pisngi ko nung nakita ko siya. Shet, shet, ang hot niya! Lumapit siya sa'kin habang nakangiti. "Is it your lunch time now?" Tanong niya sa'kin in his fcking hot accent.

"Yes, yes." Pagiinterrupt naman ni Kaye habang nakangiti kay Louis at tinutulak ako papalapit sa'kanya. He smiled. "I wanna take you somewhere else. C'mon." Sabi niya tapos hinawakan niya yung kamay ko at umalis na kami agad-agad sa mall. Ghash, buti na lang at tuyo yung kamay ko, kung hinde, nakakadiri siguro yon.

As usual, sumakay kami sa black niyang kotse at nagdrive na siya. "How's your day?" Tanong niya sa'kin. "It's so exhausting, but you came and made it one of the best days this week." I smiled at him, he returned the gestures. "I'm sorry if I didn't came back a few days. I'm busy from the work." He said tapos hinawakan niya yung kamay ko and he rubbed his thumb on it.

"It's okay. What's your work?" I asked him. He looked at me for a second and smirked. "I don't think I want to let you know." He said. Serious mode na siya ngayon ah. "Why?" Tanong ko ulit. Oo na, ako na makulet. Eh gusto kong malaman eh. Malay mo, hindi porke't gwapo siya eh, hindi na siya pwedeng maging kidnapper o kaya na snatcher o kung anuman.

"I might lose you, if I say it." He said, not looking at me. But rather focusing on the road. Napakunot naman yung kilay ko sa sinabi niya. "I'll never leave you." Sabi ko sa'kanya. And I mean it though. Hinding-hindi ko siya iiwanan. "You can say that because it's not yet complicated." Sabi niya habang nagpapark sa isang lugar na parang kami lang ang tao.

Puro damo, at mga bulaklak. Damn, ang ganda netong place na 'to, meron palang ganito sa Pilipinas? "Louis, I trust you. But you can't trust me?" Sabi ko sa'kanya habang nabababa kami ng sasakyan niya. "It's not that I don't trust you, it's just that, I don't want to risk anything again." Sabi ni Louis habang hinahawakan yung magkabila kong balikat.

"Why are you so afraid of losing me? I'm just a normal girl whom you met in the mall a few days ago. There's nothing special about me." Sagot ko sa'kanya. Totoo naman kasi eh. Ano bang meron sa'kin at takot na takot siyang sabihin yung trabaho niya? "I don't want to lose you. Even though we just met in the mall, you're like, so special to me. I don't know. I just, I just don't want you to leave me." He almost pleaded.

Wow, ganon ba talaga ako kaimportante sa'kanya? "Louis, I'll never leave you, I promise. Just tell me your work." Alam kong para sa'inyo, napakaOA naman ni Louis pero, naiintindihan ko siya. "I'm in a band. I'm a singer." He said tapos tumingin sa may lupa. Nanlaki yung mga mata ko.

Kaya naman pala napakapamilyar niya sa'kin eh! Umalis ako sa harapan niya tapos pumunta sa medyo malayo-layo sa'kanya. I heard him scream my name pero, mas focused yung mind ko sa information na sinabi niya. Their fandom are really strong and dedicated. Kapag nakita nilang kasama ko si Louis, for sure, ibabash nila ako.

Ayoko ng away. Ayoko ng naeexposed masyado. I hate chaos. Yet hindi ako pinakinggan ng tadhana at mas lalo pa akong pinalapit sa pagkakaexposed. Hay, ano nang gagawin ko? Ayoko sa mga ganito. Pero, nangako ako kay Louis na hindi ko siya iiwanan. And I don't break promises. Alam ko rin naman na sooner or later, makakaharap ko na ang aking fear, at eto na yung time na yon.

This would be the risky decision I'll ever make in my life. I sighed tapos bumalik sa kung nasaan si Louis. Nakaupo siya sa may damuhan at nakasandal siya sa kotse niya. Nakatakip yung mga palad niya sa mukha niya. Tingin ko, naiyak siya. Unti-unti akong lumapit sa'kanya at niyakap siya. "I hate being exposed. I hate chaos. I hate it with passion. But since I promised you that, I'll never leave you, I'm gonna face my fear, for you."

×××
-Author's note

Yo wadap mah niggas! Sorry sa late update ha? Ako na ang dakilang tamad magupdate. Pero at least, naupdate ko siya ngayon. Ahahahaha. I hope you liked it guys and please vote, comment and follow me :)

Mahal ko kayo at ingat palagi!

-W&B