Ασκ σημαίνει αγάπη

Πονάει ο έρωτας ?

Κεφάλαιο 19

Σηκώθηκε ανόρεχτα από το ζεστό της κρεβάτι . Έβαλε λίγο καφέ στην αγαπημένη της κούπα και κάθισε στο σαλόνι απολαμβάνοντας την ησυχία που υπήρχε . Η Αντιγόνη είχε κάποιες εξωτερικές δουλειές σήμερα . Την είχε ειδοποιήσει από το προηγούμενο βράδυ . Το απόγευμα θα πήγαιναν οι τέσσερις τους για καφέ . Δεν δούλευε σήμερα, είχε ρεπό, ευτυχώς γιατί πλέον δεν άντεχε να είναι μαζί του ακόμη και σε ολόκληρο το μαγαζί ένιωθε την παρουσία του σαν να ήταν συνεχώς δίπλα της . Αυτό την έπνιγε . Έναν μήνα . Τόσο καιρό τον απέφευγε με κάθε τρόπο . Τόσο καιρό είχε να του μιλήσει . Εκτός από τα απαραίτητα στη δουλειά δεν είχαν καμία άλλη επικοινωνία .Το σενάριο να βρεθεί έστω για πέντε λεπτά μόνη μαζί του έμοιαζε με καταστροφή .Άνοιξε την μπαλκονόπορτα και περπάτησε ξυπόλυτη στα παγωμένα πλακάκια . Ο αέρας παγωμένος μιας και ήταν Ιανουάριος πλέον. Ευτυχώς στις γιορτές δούλευε συνέχεια . Δούλευε ασταμάτητα, έτσι έβαζε σε παύση τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι της . Έκανε πρόβες πολλές ώρες μόνη στο σπίτι και κάποιες μέρες σαν την σημερινή, έβγαινε με τα κορίτσια . Της είχαν σταθεί όλες σαν οικογένεια . Ακόμη και η Μπαχάρ που δεν την γνώριζε ακόμη τόσο καλά, ήταν κοντά της διακριτικά χωρίς να την πιέσει ποτέ . Ένιωθε ευγνώμων για αυτές τις τρεις υπάρξεις στην καθημερινότητά της. Έκαναν λίγο πιο εύκολο το μονοπάτι του χάους που λέγεται ζωή . Το κρύο τσουχτερό, την ανάγκασε να μπει ξανά μέσα στο σπίτι . Ώρες αργότερα ακούστηκε ο ήχος από τα κλειδιά . Η Αντιγόνη είχε επιστρέψει, κρατώντας δυο σακούλες γεμάτες φρούτα λαχανικά και διάφορα πράγματα για το σπίτι .

«Άσε με να σε βοηθήσω!» προσφέρθηκε παίρνοντας τις σακούλες από τα χέρια της κατευθυνόμενη στον πάγκο της κουζίνας .

«Ευχαριστώ ! Αν και το είχα !» αστειεύτηκε χαμογελώντας .

Άδειασε τις σακούλες τακτοποίησε το περιεχόμενο στα ντουλάπια, έπειτα έπλυνε τα φρούτα και τα λαχανικά όσο η κολλητή της άφηνε τα πράγματά της στην κρεβατοκάμαρά της .

«Τι θα φάμε ?» ρώτησε μπαίνοντας στην κουζίνα . Είχε αλλάξει ρούχα φορούσε τις μωβ φόρμες της .

«Θα φτιάξω μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα και λαχανικά!» αποκρίθηκε όσο τσιγάριζε το ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι .

«Τελικά τι ώρα θα βγούμε ?» ρώτησε όσο καθάριζε και έκοβε τα υπόλοιπα λαχανικά.

«Δεν ξέρω . Δεν έχω μιλήσει με καμία από το πρωί» είπε καθώς ανακάτευε τα υπόλοιπα λαχανικά που είχε ρίξει η φίλη της στο τηγάνι . Μια ησυχία απλώθηκε στο χώρο . Η Αντιγόνη ζύγισε τα επόμενα λόγια της .

«Κάσση από εκείνο το βράδυ ξέρεις ... Έχεις αλλάξει ... Πολύ!» ο ήχος από την κουτάλα σταμάτησε απότομα .

«Δεν θέλω να το συζητήσω Αντιγόνη!» αποκρίθηκε με περισσότερη ένταση στη φωνή της .

«Μην τα κρατάς μέσα σου ! Μίλα μου ! Ξέρω πως πονάς μα ...»

«Τέλος η κουβέντα!» απάντησε τελεσίδικα και συνέχισε να ανακατεύει τη σάλτσα . Η φίλη της χτύπησε με μανία τα χέρια στον ξύλινο πάγκο .

«Λεοντίδου αλλού αυτά ! Τώρα μιλάς μαζί μου ! Ή μήπως νομίζεις πως δεν έχω καταλάβει πως σχεδόν κάθε βράδυ δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά σου μέχρι το ξημέρωμα ?» αποκάλυψε τελικά κοιτώντας την ευθεία στα μάτια . Δεν απάντησε . Τι να έλεγε άλλωστε . Πως η Αντιγόνη είχε δίκιο? Πως από εκείνο το βράδυ τον έβλεπε παντού μπροστά της ακόμη και αν το απέφευγε συνεχώς στη δουλειά ? Ή ότι σκέφτηκε να παραιτηθεί χίλιες φορές επειδή δεν άντεχε την Ειλούλ κοντά του ! Έκρυψε το πρόσωπο στις παλάμες της και κάθισε κουρασμένη στην μικρή καρέκλα δίπλα στο τραπεζάκι της κουζίνας . Την πλησίασε διστακτικά απλώνοντας το χέρι να χαιδέψει την πλάτη της ως συμπαράσταση.

«Δεν αντέχω άλλο Αντιγόνη ! Δεν αντέχω ! Πονάει. Πολύ.» άφησε τα δάκρυα της ελεύθερα μπροστά της .

«Το ξέρω κορίτσι μου» αποκρίθηκε μελαγχολικά η κολλητή της .

«Τόσο επίπονος είναι τελικά ο έρωτας ρε Αντιγόνη?» ρώτησε με παράπονο .

«Μερικές φορές ναι... Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση... Νομίζω πως μπορούσες να το χειριστείς λίγο καλύτερα». Σιωπή επικράτησε . Ήξερε πως η Αντιγόνη είχε δίκιο . Είχε κάνει λανθασμένες κινήσεις . Όχι από κάτι άλλο πέρα από φόβο. Φόβο για τα συναισθήματά της .

Καινούργιο κεφάλαιο !!!