Ασκ σημαίνει αγάπη

Γιατί ασχολούμαι ακόμη ?

Κεφάλαιο 21ο

Νόμιζε πως παράκουσε μα δεν τόλμησε να γυρίσει προς την πηγή της φωνής . Τρομοκρατήθηκε. Τόσο καιρό τον απέφευγε με κάθε τρόπο . Αν την πλησίαζε ίσως άκουγε τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς της . Έτρεμε ολόκληρη . Έσυρε το βήμα της μακριά του. Η φωνή του πιο δυνατή πλέον της τρύπησε τα αυτιά .

«Σου μιλάω γαμώτο !» βρέθηκε ξαφνικά δίπλα της πιάνοντας την από τον αγκώνα εμποδίζοντας έτσι την προσπάθεια της άτακτης φυγής της . Το αίμα σταμάτησε να κυλάει στις φλέβες όταν ένιωσε να την πλημμυρίζει το άρωμά του . Είχε ένα μήνα να αντικρίσει τα καστανά μάτια του ,εκείνη την γλύκα . Παγωμένη γύρισε αργά με κατεβασμένο το κεφάλι, σαν παιδί που είχε κάνει σκανταλιά, προς το μέρος του.

«Κοίτα με !» απαίτησε . Μα τότε στη θύμηση της Λειλά κοντά του, το ειρωνικό ύφος και το άγγιγμά της πάνω του πυροδότησε το αίσθημα ζήλιας που είχε καιρό να νιώσει .

«Άφησε με !» γρύλισε .

«Πρώτα θα με ακούσεις !» απαίτησε δίχως να αφήσει το χέρι της . Αντίθετα την πλησίασε περισσότερο κάνοντας την αναπνοή της δύσκολη .

«Δεν έχω να ακούσω τίποτα ... Αφεντικό !» αντιγύρισε με πείσμα εκείνη πιστεύοντας πως θα του προκαλέσει τόσα νεύρα ώστε να την αφήσει ήσυχη . Μα αντί γι αυτό εκείνος έπιασε και τα δυο της χέρια σφιχτά κολλώντας την πάνω του .

«Αφεντικό ?» ρώτησε με την ειρωνεία να ξεχειλίζει στα μάτια του σηκώνοντας το φρύδι του με σθένος . «Αυτό έχεις να μου πεις ή μήπως ξεχνάς εκείνο το βράδυ?»

«Εκείνο το βράδυ ... Ήταν ένα λάθος !» ψέλλισε αδύναμα μη πιστεύοντας ούτε η ίδια τα λόγια της .

«Άλλα έδειξες εκείνο το βράδυ !» αντι γύρισε έξαλλος πλέον .

«Θυμήσου τι σου είπα στο πρωινό την επόμενη μέρα !» φώναζε πλέον . Είχε χάσει την υπομονή της πια . «Δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολείσαι ακόμη μαζί μου!» Ήταν τόσο σίγουρη πως όλο αυτό γινόταν καθαρά λόγω εγωισμού και τίποτα παραπάνω . Ακολούθησε μια απόκοσμη ησυχία . Δεν ήξερε γιατί επέμενε να αρνείται τα συναισθήματά της για τον Εμιρ μα κάτι μέσα της ούρλιαζε να τρέξει μακριά του .

«Έχεις δίκιο! Απορώ γιατί ασχολούμαι ακόμη !» αποκρίθηκε αλλάζοντας την στάση του . Απελευθερώθηκε από το άγγιγμά του και έτρεξε προς το κλαμπ. Έφτασε λαχανιασμένη στο τραπέζι και αφού μάζεψε τα πράγματά της ζήτησε συγνώμη από τα κορίτσια που έμειναν στήλη άλατος στην εικόνα της και εξαφανίστηκε πριν προλάβει κάποια να αντιδράσει . Έφτασε κοντά στο κεντρικό δρόμο, σταμάτησε ένα ταξί και αφού έδωσε την διεύθυνση κάθισε κουρασμένη τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά , στη θέση της κοιτώντας τα φώτα της πόλης . Κάποιες στιγμές της θύμιζε την βαβούρα της Αθήνας, προκαλώντας ένα αίσθημα μελαγχολίας . Θυμήθηκε το σπίτι της, την ζωή της εκεί όπως και την δουλειά της, το μαγαζί , την σχολή και τις μαθήτριές της .

«Φτάσαμε δεσποινίς !» ακούστηκε στα τουρκικά η φωνή του ταξιτζή . Βγήκε από τις αναμνήσεις της, πλήρωσε και περπάτησε στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι . Το κρύο τσουχτερό. Άρχισε να τρέμει. Θα ήταν πολύ τυχερή εάν γλίτωνε το κρυολόγημα, σκέφτηκε ξεκλειδώνοντας την κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας .

Καινούργιο κεφάλαιο ! 

 Μιλάμε για δυο εγωιστές ή μήπως κρύβεται κάτι άλλο ?