[Omegaverse]
Okulu ikiye bölen bir sistem ve bu sisteme hiçbir zaman uymayan öğrenciler, o öğrenciler arasında da bu sisteme sonuna kadar uyan bir omegaydı Jimin.
Kim Taehyung gelene kadar.
Kural 5: Alfalar ve omegalar aynı yurtta kalamazlar
4: "Gerçek bir başlangıç"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jimin
Kendimi bile bile attığım derin sular aslında bir kaçıştı benim için. Üç sene boyunca bu okulda bu yurtta kalmıştım. Üzerimdeki baskıyı tahmin etmek gerçekten bir başkası için zor olur. Omegaların bile bana sorunlu biriymişim gibi bakıp arkamdan konuşması canımı yakıyordu. Artık kusur sayılabilecek bir durumdaydım ama hayır! Bunlar kuraldı. Olması gerekeni ben yapıyordum. Bu yüzden de bugüne kadar kimseyi umursamadım. Öğretmenlerin gözdesiydim ve bu da benim için yeterliydi.
Şimdi Taehyung'un kolları arasında olmamın sebebi belki biraz omegamın engel olamadığım arzusu ve birazda artık bu yükten kurtulmak istememdi.
Kendimi bu andan kurtarmak için ellerimi göğsüne yerleştirmiş ve onu itmiştim. Onunda boşluğuna gelmiş olsa gerek kolları arasından kolayca çıkmayı başarmıştım. Elleri havada kalırken oluşan boşlukla afallamış şaşkın bakışlarını gözlerime dikmişti. "Sakın, sakın ilerliye gitme! Sevgili olmamız bana dokunacağın anlamına gelmiyor." sesim giderek yükselirken az önce uzaklaştığım bedene şimdi sinirle yaklaşıyordum. "İlişkimiz bir oyun. Bu yüzden bir daha ellerini bedenimde gezdirirsen bu çatıdan seni atan ben olurum!" Bunları duymayı beklemediği yüzünden anlaşılıyordu. İfadesiz duruşuyla sustuğumda ortamdaki sessizlik bir an boğazıma yapışmıştı. Dediklerim bir bir düğüm olmuştu. Bazen fazla cesur olabiliyordum.
Dilini dudaklarında gezdirerek ıslatmış, iki elinide siyah kot pantolonun içine sokmuştu. "Sana göre bir oyun olsada benim için çoktan kazanılmış gerçek bir zafer. Bu yüzden söylediklerine biraz dikkat et. Kurdumla pek iyi anlaştığımı söyleyemem, sevgilim." Oldukça sakin konuşmasına zıt olarak sözleri zorla yutkunmama neden olmuştu. Dengesiz biri olduğunu Yoongi'yi kendinden geçerek yumrukladığında anlamıştım zaten. Sözlerine göre bu durum benim içinde bir tehdit oluşturabiliyor demekti.
"Akşam ders çalışacağız, unutma." Yine beni terasta bırakıp gitmişti. Ve yine beni mahvetmişti.
Ne yapacağımi bilmiyordum ama bu alfa asla normal değildi. Bense bu altındaki olayları merak etmeye başlamıştım bile.
_
Okula döndüğümde hemen Jeongguk'u aramıştım. Sınıfta olmayınca direkt kantine yönelmiştim. Her zaman oturduğumuz köşedeydi. Ama karşısında siniri hâlâ yatışmayan Min Yoongi oturuyordu. Yanlarına ilerledim. Sonuçta nereye kadar kaçabilirdim ki?
İlk Jeongguk hemen ardından Yoongi'nin bakışları beni bulmuştu. Beni görmesiyle gözlerindeki o ışık azda olsa belirivermişti. "Jimin," diğer masadan bir sandalye çekip yanlarına oturmuştum. Jeongguk'a bakıp sorun yok dercesine gözlerimi kapatmış, küçükte bir tebessüm belirtmiştim dudaklarımda. Ardından sözüne başlamak için bekleyen Yoongi'ye dönmüştüm.
