Min krallığı / yoonmin

9.Bölüm

İyi okumalaarr

...........

Yoongi

Jimin olmadan geçen 2 ay işkence gibiydi adeta. Birde ailem olacak insanlarla kalmak ayrı bir kötüydü. Delirmemek için çok uğraşıyordum. Ve Jimin'i çok özlüyordum. Keşke geri gelse.

O kavgadan ve Jimin gittikten sonra sinirden deliye dönmüştüm. Asla karşımdakinin kim olduğunu önemsemeden ağzıma geleni saymış daha sonra ise sevgi dolu sarayımıza(!) girip etrafı dağıtmaya başlamıştım. Bunlar olurken ailem sadece sessizce beni izliyordu. Sinirli halimi ilk defa görüyorlardı. Ve bu ilk defa gördükleri halime sataşmamaları gerektiğini anlamış öylece dağıtmama izin vermişlerdi.

Sakinleşene kadar etrafı dağıtmış sinirimi cansız eşyalardan çıkarmıştım. Sakinleştiğim zaman ise karşılarına geçip 'sizden nefret ediyorum. Sizin kafayı taktığınız sikik prensliğinizide istemiyorum. Eğer ki kraliyet devrimiz bitmesin istiyorsanız bir tane daha çocuk yaparsınız olur biter. Hem belki o abisi gibi hastalıklı olmaz. Ne dersiniz ,hm? Bundan sonra benden uzak durun.' Diye bağırıp odama çekilmiştim. O günden sonra onların yüzüne pek baktığım söylenemezdi.

Jiminsiz geçen şu 2 ayda ise sürekli kulübeye gitmiştim. Orada sürekli kedimizle ilgileniyordum. En azından biraz bile olsa huzurlu hissettiriyordu. Sarayda olduğum zamanlar ise odama girip asla dışarı çıkmıyordum. Jimin'in o gün giderken alamadığı portresini kendi odama asmıştım. En azından güzelliğini görme fırsatım oluyor. Canlı canlı göremesemde bazen o resmin önüne oturup ona içimi döküyordum. Ve sonrasında bir ağlama krizi ardından uyuyakalma ile günü bitiriyordum.

Bazenleri misafirlerimiz olduğu için ailem ile iyi geçiniyormuşuz rolü yapmak zorunda kalıyordum. Bu gerçekten çok kötüydü. Onların yüzüne bakmaya katlanamazken birde onlarla mutluymuşuz gibi davranıyordum. Bu kesinlikle midemi bulandırıyordu. Ama buna mecbur tutuluyordum.

Tedavi ve hastalık konusuna gelirsek bana sürekli tedavi olacaksın deyip duruyorlardı. Ama ben sürekli itiraz edip belki küçük beyinlerine bir gün sokarlar diye hastalık olmadığını ve bir tedavisi olmadığını onlara anlatıp duruyordum.

Sarayda olduğum zaman odamda olduğumu söylemiştim evet. Ama ne zaman konuştunuz ve onlar tedavi ol diye saçmaladı sürekli derseniz kulübeme gitmek için geçerken görüp tepeme çöküyorlardı. Asla rahat bırakmıyorlardı ve ben sinirlenip onlara bağırarak ters çıkıştığım zaman geri çekiliyorlardı.

Bu böyle bir süre devam etmişti. Son zamanlarda ise gördüklerinde tepki bile vermiyorlardı. Sürekli aynı cevabı almaktan bıkmış olmalılar. Bende bıkmıştım. Sürekli aynı saçmalıkları dinlemekten gerçekten sıkılmıştım. Ve beni takmamaları işime geliyordu.

Ah birde acaba şu an ne haldedir? Toparlamış mıdır? İyi midir? diye düşünüp duruyordum. Umarım iyidir. Giderken annem olacak kadın kulağına ne fısıldamıştı hâlâ bilmiyordum. Ama ne dediyse onu fazlasıyla üzdüğünü görmüştüm. Nasıl ağlatırlar onu hâlâ aklım almıyordu. Onu görmek için gitmeyi çok istiyordum ama çıkmama izin verilmiyordu.

Onun yokluğunda ona fazlasıyla alıştığımı anlamıştım. Zaten ona karşı bir şeyler hissediyordum ama tam emin değildim. Arkadaşım olması ise bu hislerimi bir sır olarak içimde tutmam gerektiğini düşündürüyordu. Tabii hâlâ arkadaşsak. Benimle arkadaş olmak istemezse hak verirdim. Sonuçta benim yüzümden çok kötü sözlere maruz kalmıştı. Bu düşünce beni delirtiyordu.

Şimdiyse yatağımda uzanıyordum. Yine aklımda Jimin'den başka bir konu yoktu. Son 2 aydır olduğu gibi. Çoğu zaman kendimi ağlarken buluyordum. Her ne kadar sinirlenip sert çıkışsam bile fazlasıyla üzgündüm. Sadece ailem olacak insanlara güçlü görünmeye çalışıyordum. Yeniden koskoca sarayda onlarca insanın içinde bir başıma kalmıştım. Tek arkadaşım duvardaki Jimin'in resmi ile kulübedeki kedimizdi. Bizim kedimizdi sahiden ya.