Më e çmuar se vetë jeta

/̵͇̿̿/'̿̿¯̿̿¯̿̿ 20

-Shumë faleminderit! - nuk ishte duke u ndier aq mirë, por ajo lumturi që e kishte përshkuar në ato çaste, filloi të rigjeneronte çdo qelizë të dëmtuar të saj. Të paktën kështu e ndiente ajo.

-Shkoni! Duhet të largoheni sa më shpejt! Do t'ju mbuloj unë! - nuk ishte e sigurt nëse kishte ndihmuar njerëzit e duhur, por e dinte se kishte vepruar mirë.

I kapi fort dorën dhe vrapoi drejt daljes. Ishte i hutuar, por nuk kishte kohë të ndihej i tillë. Një zë i brendshëm i thoshte se Elois ishte shumë pranë kapjes së tyre. Dhe nuk do t'ia falte vetes nëse kjo ndodhte.

Makina me të cilën kishin ardhur ishte zhdukur. Me shumë mundësi e kishin marrë forcat policore për t'i gjetur pronarin e vërtetë, gjë që pritej nga ana e tyre.

-Po tani? - vërtet ndihej më mirë, por kjo nuk do të thotë se ishte gati për një vrap tjetër disa orësh.

-Do të gjejmë diçka. Do të gjejmë, - ndërkohë që përsëriste këto fjalë vazhdimisht, shihte rreth e rrotull për ndonjë ndihmë. Spitali ndodhej në dalje të qytetit, ndaj ishte i rrethuar nga toka boshe, dhe rrugë po të njëjta. Ishte afër një parkingu, por shumë larg rrugës kryesore, që të çonte në horizont të hapur.

Ndodhej i vetëm. Ai. Ai dhe diamanti i tij fals. Vërtet mendoi. Mendoi se Uardeni ishte dorëzuar. Tashmë që edhe Elois ishte larg Uashingtonit, nuk dinte si të vepronte. Po, ishte drejtori i muzeut, por ishte po aq i panevojshëm në ato momente. Ishte i vetëm në Uashington. Dhe muzeu ndihej i vetmuar pa atë gur që i jepte ndriçim. Bunch e dinte se nuk do të arrinte kurrë ta merrte sërish atë gur. Thjesht shpresonte dhe besonte tek Elois. Dhe pikërisht kur këto shpresa po i shuheshin, mori nga ana e saj një telefonatë.

-Elemino çdo person të ri që ka ardhur për të mbrojtur muzeun. Nuk e di dhe nuk më intereson se si do ta bësh, por dua që kjo punë të marrë fund sa më shpejt, - ishin fjalët e saj para se ta mbyllte.

-Por, - u mundua të jepte shpjegime, por nuk mundi. Nuk po e kuptonte pse ajo po e bënte gjithë këtë. Ndoshta ishte e nervozuar dhe nuk e dinte se ç'fliste ose ndoshta tani që e kishin kuptuar se Diamanti i Shpresës nuk ndodhej në muze, ai vend nuk kishte më vlerë. Këto ishin mendimet e tij, -Jo! - bërtiti me të madhe edhe pse telefonata e tyre kishte përfunduar disa minuta më parë, -Muzeu ende ka vlerë. Nuk do t'i largoj kurrë truprojat nga hyrja e tij! - nuk e dinte se cili do të ishte reagimi i Eloisit nëse e merrte vesh që nuk kishte vepruar në mënyrën që ajo i tha të vepronte, por ndihej i lumtur që mori një vendim i vetëm, që ndoshta ishte i gabuar.

***

Orët kalonin dhe ata ende ndodheshin aty. Këtë rradhë të dy, pasi nuk kishte asnjë mundësi që të dilnin prej atysh, pavarësisht planeve që mund të thurnin bashkë. Të paktën kështu mendonte Elois. Gjithçka që arrinin të dëgjonin ishin disa hapa që vinin drejt qelisë së tyre. Ishin të sigurt se kush ishte.

Uarden nuk dukej të ndihej mirë. Ishte hera e parë që ndodhej në një vend të tillë dhe nuk ishte optimist apo duke planifikuar daljen e rradhës. Dukej sikur ishte dorëzuar që nga momenti kur pa derën e atij vendi. Pamjen e parë dhe përshtypjen e parë që i la. Dinte thjesht që e urrente me gjithë shpirt.

-Dhe ja ku takohemi sërish! - ishte sërish zëri i saj që e zgjoi nga mendimet, -Të thashë Uarden, nuk do të shpëtoje këtë herë. Nëse nuk do të ishe larguar nga makina, nuk do të ishe lodhur kaq shumë. Sërish përfundove në të njëjtin vend. Sa keq...