Më e çmuar se vetë jeta

/̵͇̿̿/'̿̿¯̿̿¯̿̿ 33

Dëshira për ta përmbushur planin dhe për t'i dhënë fund një sfide si ajo, e shtynte të bënte më shumë për të zbuluar se ku ndodhej diamanti që tashmë Elois kishte. Ishte i lirë të vepronte si duhej për ta kthyer atë në vendin e vet, pranë Uardenit dhe Vin'nilës. Sa për Venerën, nuk ishte i sigurt nëse ata kishin bërë gjënë e duhur që i kishin besuar, por për sa kohë ata menduan se ajo vërtet nuk përbënte kërcënim për ta, duhet t'i shpjegonte se si ndihej. Ndonjëherë mendonte se ishte sjellë si i marrë që nga momenti që u largua pa një shpjegim dhe pa pritur një të tillë. Ndonjëherë mundohej të harronte se ekzistonte, por kjo sa vjen e bëhej më e vështirë për t'u besuar. Ndonjëherë donte ta takonte sërish sa më shpejt, për të rregulluar gjithçka midis tyre.Dhe këtë mund ta arrinte vetëm nëse shkonte në Meksikë. Por jo vetëm. Bashkë me Tavernierin.

Për të siguruar se Elois nuk po e ndiqte, ktheu kokën prapa. Sirenat e makinave ende dëgjoheshin nëpër qytet, por qëndronin larg tij. Hyri në një kabinë telefonike, për të bërë një thirrje të fundit rreth asaj që do të ndodhte në vazhdim. Provoi të telefononte Vin'nilën, por pasi nuk pati asnjë përgjigje, la një mesazh zanor:

"Doja t'ju informoja rreth faktit se Elois është në kërkimin tuaj dhe se po mundohet të nxjerrë informacion prej meje. Do të më duhet të bëj një marrëveshje me të, ku rrezikohet liria juaj, por do të përpiqem ta mbaj sa më larg jush. Do të më duhet të sajoj një vend të rremë në të cilin ju supozohet të ndodheni. Nëse rastësisht ju telefonoj përsëri, do t'ju duhet të bëni një bisedë të rremë."

Ishte në mëdyshje nëse po bënte gjënë e duhur, por nëse vërtet dëshironte të rrëmbente Tavernierin nga Elois, duhet të rrezikonte, dhe Uardeni e dinte shumë mirë këtë. Doli për të parë nëse mund ta shihte Eloisin ndokund, dhe nëse jo, do t'i duhet të ndiqte zhurmën acaruese të makinave të policisë.

Kishte disa minuta që vinte anembanë dhomës duke pritur për Uardenin të thoshte diçka apo të vepronte.

-Edhe sa kohë do të qëndrojmë duarkryq? Do t'ia lëmë në dorë gjithçka Anakhontës? - nuk mund të priste ndërkohë që mund të bënte diçka më të madhe.

-Edhe pak Vin'nila. Mjafton që kjo ambicja jote të mos ndryshojë më vonë, - shkoi drejt derës dhe e hapi lehtë. Nuk do të qëndronte i qetë derisa të merrte lajme të reja.

Vështroi telefonin. Kur pa se kishte një mesazh të ri nga Henlej u ndje e lehtësuar. Gjithmonë kishte menduar se ishte padrejtësi ajo që i bënë dhe se ishte i detyruar të pranonte, por gjithashtu e dinte shumë mirë se do t'i ndihmonte jashtë mase. Të paktën kështu shpresonte.

Ktheu kokën nga dera dhe vështroi Uardenin që u kthye.

U mundua të ecte qetësisht, që ai të mos e vinte re prezencën e saj. Kjo që po bënte po i shijonte jashtë mase, përveç pjesës ku i duhej të aktronte si të mos dinte asnjë informacion rreth bashkëpunëtorëve të saj.

Bemniani dhe disa të tjerë që nuk i kishte parë kurrë, hynë në një dhomë tjetër, shumë herë më e izoluar se ajo e para dhe më e vogël. Dukej qartë se diçka luhej pas historisë që ai tregoi. Gjithçka ishte e dyshimtë. Pse do t'i duhej atij të tregonte bashkëpunimin që kishte pasur me Uardenin para disa kriminelëve që nuk i njihte ende? I duhet të shihte dhe të dëgjonte më shumë. Nuk kishte kohë për të humbur.

-Do të na duhet të shkojmë në Indi, - dëgjoi zërin e tij të vazhdonte. -Nuk kemi kohë për të humbur. Nëse Uardeni ndodhet atje, atje ndodhet edhe diamanti. Nuk kam dyshime për këtë. Por si fillim, duhet të pyesim Anakhontën.

Kur përmendi emrin e saj, gjithçka i erdhi në mendje ishte të hynte menjëherë, pa pritur asnjë sekondë.

-Ndonjë pyetje? - iu drejtua, pasi u pendua që kishte hyrë aq papritur. Dukej sheshit se e kishte ndjekur deri në hapat e fundit.