Tutsak

7

"Aşk yaşamı, cinayet ölümü
sıradanlıktan kurtarır."

~Bölüm 7~

Geçmişin İzleri..🥀

Hayalleri ellerinden alınmış küçük bir çocuğun umutsuzluğu var içimde. Hayatında tek sığınağı kurduğu hayallerle yaşamak olan o ufak çocuğun, yıkılmış hayal dünyası var gözlerimde. Hem, ağlamak için gözden yaş mı akmalı? Gecenin birinde, zifiri karanlıkta, duvar dibinde, köşede, içi kan ağlayamaz mı insanın?

Oda güldürücü rengi bir ışıkla aydınlanıyordu. Adam yatağa sırt üstü düşmüştü,loş ışıkta iyice koyulan gözleri,sanki hapsedildiği çerçeveden fırlayıp kalbine bıçağı saplayan oymuş gibi alıngan bir ifadeyle Amcasına bakıyordu.

Adeta ikiside tanrıya yemin etmiş gibi susuyordu,sessizliği ilk bozan Vural bey'in odada çıkan tok sesi olmuştu.

-"Sözümü dinlemedin."

Maraz yattığı yerden doğrulup Amcasına doğru döndü konuşmadan onu dinlemeye devam etti.

Vural Demir kendinden emin bir tonla konuştu;

-"Sözünü tut ,yoksa ben işini bitiricem."

Diyip odadan çıktı.

Marazda oturduğu yerden kalkarak odadan çıktı.

Amcasının arkasından ilerleyerek konuştu.

-"Bunu başlatan benim ve bitirende ben olucam."

Arkası hala dönük olan Vural bey Maraz'ın sözlerini umursamayarak yürüdü.

Maraz amcası'nın arkasından bağırdı.

-"Fakat ne zaman istersem."

.

Seçenekleri elinden alınmış bir çocuk gibiydim.
Bu her zaman böyleydi seçme şansım olmamıştı.
geçmişimide,
geleceğimide
ve
şimdiki zamanıda...

Kapı gıcırtısına kalkmıştım uykunun verdiği sersemlikle kimin geldiğini fark edememiştim.

Gözüme çarpan ışık görüş alanımı bulanıklaştırıyordu.

Yatağın yanında duran kişiye bakmaya çalıştığımda henüz kim olduğunu göremiyordum.