Running away through destiny (Montelleano Series #1)

06

"Saan ka galing?" Bungad sa akin ni Khiera habang ngumunguya ng lunch nya, "kung sina Hiro lang naman ang iniiwasan mo wala sya dito, masyado na silang busy ngayon dahil malapit na ang end ng semester" she said without throwing some glimpse on me.

"Nagpapahangin lang ako" I said at umupo na rin, she already brought me some sandwich dahil alam nya na ito lang naman ang kinakain ko tuwing lunch, she even bought me a strawberry milk drink dahil alam nyang paborito ko ito.

"Nagpapahangin lang? Eh hindi ka daw pumasok sa klase sabi ni Brent" at this time ay seryoso na itong nakatingin sa akin.

"I just want to be alone kanina, you know me. I can't control my emotions when I'm upset" I said habang binubuksan ang sandwich.

"I will be busy for the next few days so don't miss me that much, I will find some time to spare with you minsan" she said as if naman na mamimiss ko sya eh sila lang naman ang hanap ng hanap sa akin.

"Sure take your time" I said, tatayo na sana ako pero nagulat ako na nasa likod pala ng upuan ko si Brent dahilan upang mapa upo ako ulit sa aking upuan. "Ba't ka andito?" Tanong ko.

"Malamang kakain, tinawag ako ni Khiera kanina na hanapin ka di naman kita nakita, kung saan saan ka kasi pumupunta" mahabang tugon niya. Ang ingay naman ng taong to.

"Mauuna na ako, I have lots of papers to finish and Brent ikaw na bahala kay Tin." She said and just jokingly rolled her eyes on me, that's us we have love and hate relationship in our friendship so sanay na ako sa kanya.

"What happened to your lips?" I asked Brent na ngayon ay kasalukuyang nakaupo sa harap ko at kumakain ng lunch. Bakas sa mukha nya ang mga maliliit na pasa at medyo sariwa pa ang mga ito.

"Dad and I had a little fight kaninang umaga, Mom is not doing well dahil sa sakit nya and I can't find where is Zion" nakayuko lang ito na ngumunguya ng kaniyang pagkain.
I don't know what to say dahil may problema din akong kinakaharap ngayon but at least he can feel my presence na andito lang ako para sa kanya. Iniangat din nya ang kaniyang ulo at tinapunan ako ng tingin, those gaze na palagi kong nakikita, tingin na para bang wala itong malaking problema na kinakaharap. He plastered a joyous smile on his face at hindi na ako natutuwa, bakit pa ba ito nagpapanggap na para bang wala lang eto sa kanya?

"Wag ka ngang ngumiti dyan, baka masira pa ang araw ko" I said and just rolled my eyes. "Wow, you are starting to drink Strawberry milk again?" He said at halatang nagugulohan ito. I stopped drinking strawberry milk when my parents died, my dad used to bought tons of strawberry milk and my mom used to give me those when I'm upset at dahil nga nawala na sila I stopped drinking strawberry milk, it feels like I want to turn back time whenever I drink those, so in order for me to move on I stopped drinking Strawberry milk. "Bigay ni Khiera eh, ayaw kong masayang ang pera nya. Alam ko din kasi na tinitipid nya lang yang allowance nya ngayon" I said and heaved a big sigh, if she just let me help her, hindi na sana sya mahihirapan pa.

"Uuwi ka ba mamaya?" He asked out of nowhere. "Malamang. Alangan naman sa harap ng bus stop ako matutulog" Pabara kong sagot. "Tsk. I just want you to ask for a dinner, kahit saan basta huwag sa bahay" he said. "Akala ko ba hahanapin mo si Kuya Zion?" I said dahil sabi nga nya kanina ay hinahanap nya ang kuya nya. "And besides, tita needs you" dagdag ko pang sabi.

"Can't I just think about myself for once? Masyado na akong nasasakal sa problema hahahahaha" he said and I just nod, dahil may point din naman sya sa kaniyang sinabi.

The bell rang at dalidali kaming tumayo, we just ran together dahil late na ako at dahil nga ay mabagal akong tumakbo ay kinuha nya ang aking kamay at kinaladkad sa gitna ng hallway. Ang bilis naman tumakbo ng taong ito.

"Potek Tin bilisan mo ang bagal mong tumakbo papagalitan tayo ni Prof, absent ka pa naman kanina" sabi nya habang tumatakbo at hila hila ako.

How great to be with this guy, para bang lahat ng problema mo ay nawawala. How I wish this was easy, running away from your problems while holding hands with your best buddy.

Nang makarating na kami sa classroom ay hingal na hingal kaming napaupo sa aming upuan.

"Mr. De La Peña?" Our prof called him out habang sya ay papunta sa upuan nya.

"Hindi ba nasa kabila ang klase mo ngayon, at mamayang last period ka pa dito pupunta?" Mabagal akong lumingon sa kaniya at nagpipigil ng tawa. Napatayo na lamang ito habang nakasapo ang kaniyang kamay sa mga noo nito.

Nang makalabas na si Brent ay gayon din ang pagpasok ni Elicton and I was surprised that it was not awkward anymore.

"Yo! Hindi naman mainit pero binabaha ka ng pawis?" Sabi nya and tossed me his handkerchief.

I just rolled my eyes at kinuha ko na din ang kaniyang panyo sa aking harapan dahil tagaktak nga ang pawis sa aking mukha. Ikaw ba naman tumakbo mula cafeteria hanggang classroom na nasa 3rd floor pa? Bobo din ni Brent hindi lang naman nag iisip na may elevator tong school namin at mas pinili pa ang hagdan.

"Here, sayo na to." Elicton said at gulat ako na pinatong nya sa aking mesa ang limang copy ng manga na gusto kong bilhin.

"Bakit lima to? I thought isa lang ang pinag aagawan natin that time?" I said and I'm really confused.

"I believe those are the latest copy and I presumed na wala kapang bagong copy dahil wala pa dito sa Pilipinas." He said while looking at the white board and taking down notes.

"Then why are you giving this to me?" I said at bakas din sa akin ang saya dahil paboritong manga ko ito.

"Because there is a usual traits within us that we never learn from our past." He said and those are from the context of the story, but the way he delivered those words it seems that he's the one bearing it.

Well he has some point. We have some mistakes from the past that we never choose to learn.