First Heartbreak

16

"Xaviell... please... where are you?" Kagat-labi akong pabalik-balik na naglakad sa harapan ng bahay nina Xaviell, hinihintay siya.

"Whatever will reach you, I hope you won't think of me the way everyone probably does," I whispered again, almost desperately. "You said it yourself... I'm not bad..."

Sinandal ko ang ulo sa puno sa likuran ko at mariing napapikit. Hihintayin ko si Xaviell dito kahit pa matagalan siya. Hindi ko alam kung nasaan siya at kung kailan ang balik niya pero susubukan ko... ayoko nang mawalan pa ng isang kaibigan... hindi ko kakayanin...

Patuloy akong naglakad-lakad sa harapan ng bahay nina Xaviell, nagbabakasakali na dumating siya kahit gabi na. Nang mapagod sa paglalakad-lakad ay umupo ulit ako sa ilalim ng puno at sumandal doon.

Sandali kong pinikit ang mga mata para makapagpahinga. Nang maramdaman ang sarili na kumalma ay dinala ko ang tingin sa kalangitan. Nakakakalma ang sinag ng buwan at ang hampas ng malamig na simoy ng hangin.

Unti-unti nang kumakalma ang sistema ko pero bumalik iyon sa panic-mode nang may narinig akong sigawan. Napatayo ako sa inuupuan pero agad din namang bumalik. Marami pa akong iniisip at ayaw ko nang maki-osyoso sa kung ano man ang nangyari.

Mas tumindi ang sigawan at parang may mga nagtatakbuhan. Kahit nakuryuso ako sa nangyayari ay pinili kong manatili sa kinauupuan.

Ipipikit ko na sana ang mga mata para makaidlip ulit ngunit may naaninag akong mga bulto na papalapit sa akin. Kahit malayo pa lang ay rinig ko ang sigaw ng mga pinsan kaya napatayo na rin ako.

Nahihingal nila akong sinalubong. Halatang tumakbo sila papunta rito mula sa kung saan. Pawis na pawis sila ngunit mas nangingibabaw ang kung anong emosyon sa kanilang mga mukha na hindi ko alam kung ano. Pagod? Takot? Lungkot? Alala?

"Coco, come with us," Bea said and snatched my hand the moment she neared me. She was about to pull me away but I tried to remove her hold. Hindi ko natanggal ang kaniyang pagkakahawak sa akin pero nakuha naman ang kaniyang atensyon.

"I'm waiting for Xaviell—"

In a millisecond, the four of them gave each other worried glances before Mira cut me off.

"Yercatisbernin," ani Mira at siya naman ang humawak sa palapulsuhan ko ngunit hinila ko ulit ang kamay para makuha ang atensyon niya. Wala akong may naintindihan sa kaniyang sinabi dahil napakabilis niyon.

"Your cottage is burning!" Sabay na sigaw nina Vera at Bea.

Parang biglang tumigil ang lahat nang marinig ko ang kanilang sinabi. Nanigas ako sa kinatatayuan habang paulit-ulit ang mga salita ng mga pinsan.

Your cottage is burning...

Your cottage is burning...

Your cottage is burning...

"Ha? A-ano?" Nauutal kong tanong sa mga pinsan. I looked at them expectantly, waiting for their "it's a prank!" response but they only shared another worried look, making me agitated.

I continued to stare at them with my mouth gaping open. I'm on freeze mode again yet my insides are crumbling.

"We have to take you home," Lisa said, cutting me from my reverie.

I shook my head and looked down, then going back to my seat under the tree. "I'm staying here..."

The fact that my cousins are here probably means that there is little to no chance in saving my cottage. I sat there, helpless, with only a tiny hint of hope in me. I don't know what I should be hoping for but... I don't know already... these past few days, the only thing I'm sure about are the I-don't-knows in my life.

"There—"

I raised a hand, making Vera stop. "Don't tell me, please..."

I looked up to them and smiled bitterly. It's better if all the details are left untold yet. I need some time to think. I need more time to think.

It seems to me that before I could even solve a problem, another one forms.

"Wala ka na bang importanteng gamit doon?" Ani Lisa. "They're... uh... trying to put down the fire..."

I shook my head and massaged my temples. "Wala na—" Napatayo ako at napamura nang may matandaan.

Nagtama ang mga mata namin ni Vera at katulad ko ay nanlaki ang mga iyon sa gulat at takot. "Si Simone!"

Hindi ko na hinintay ang mga pinsan at tumakbo na papuntang cottage. 'Di bale nang hinihingal ako. Ang importante ay makabalik agad ako sa cottage.

Sinubukan kong tawagan sina Papa at mga tiyahin ngunit wala ni isa sa kanila ang sumagot sa akin.

"Damn it! Damn it! Damn it!" Sigaw ko sa sarili habang patuloy na tumatakbo.

My cousins are behind me and I can hear their shouts. Malayo-layo pa sila sa akin at kahit ang pinakamabilis sa amin, si Bea, ay ilang metro pa ang layo sa akin. Maybe it's the adrenaline and the fear that made me run faster.

"Simone... please..."

Unti-unti na akong nahihirapan sa paghinga pero patuloy akong tumakbo. Simone may be a dog but she still has a life too! She's my responsibility! And I can't believe that I got this careless! Damn it, Vanilla!

It was getting harder to run. And it's not only because I'm running out of breath. My low stamina, the fear, the guilt, the shame, and now, my tears, are all making it hard for me to run.

Simone's life is at stake. I tied her at the shelf near my kitchen which is far from the door.

"Please someone save the dog!" Nagmamakaawa kong sigaw. Nakita ko si Papa kasama si Tio Eliazar at sa kanila ako dumiretso.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari pero hindi lang ang cottage ang nasusunog. Pati ang damuhan, ang hammock, at ang kabuuan ng kalupaan ko ay kinakain ng apoy.

There are firefighters but nothing seems enough to put out, or at least, lessen the fire.

Kahit malayo kami sa cottage ay may narinig akong impit na iyak. Lalong bumigat ang dibdib ko dahil sa napagtanto.

"It's Simone!" Naiiyak kong sabi habang nasa bisig ni Papa. "Do something, please!"

Before Papa could even answer, one of the firefighters went to us. "Sir, susubukan po sana naming makapasok pero hindi talaga kaya... buong kalupaan niyo po ay—"

Hindi ko kayang manatili lang dito at umiyak. Kaya imbes na pakinggan ang sinasabi niya ay umalis ako sa bisig ni Papa at tumakbo papuntang cottage.

Narinig ko ang kanilang sigaw, nangingibabaw ang mga boses ng mga pinsan. Naramdaman ko ang paghawak ni Papa sa aking braso pero nakawala ako. At katulad kanina ay mabilis akong nakatakbo papalayo kahit hinabol ako ni Papa at ni Tio Eliazar.

I paid no attention to the searing pain on my skin. I held my breath as I ran through the fire. I never felt this fearless before and I'm not turning back.

It's getting harder and harder to breathe as I neared the cottage. The burning sensation on my skin intensified but I continued. I can't give Xaviell another reason not to trust me. 

"Simone, please wait for me..." nanghihina kong bulong. Kasabay niyon ay ang pagtigil ng mga daing ni Simone at ang pag-ikot ng paningin ko. Kahit nasa gitna ng nasusunog sa damuhan ay nanlamig ako.

Napahawak ako sa sariling dibdib at hindi na napigilan ang sarili na mapatumba. I let myself fall on the burning ground while my insides were cold.

I'm sorry, Simone... I'm sorry Xaviell... trust me, I tried... my efforts weren't enough but I tried...