𝗕𝗹𝘂𝗲 𝗦𝗶𝗱𝗲 𝙆𝙞𝙢 𝙎𝙚𝙤𝙠𝙟𝙞𝙣

6. Yanlış zaman

Yukarı bıraktığım şarkı eşliğinde bölümü okuyun lütfen ☄️
Sınır:60 oy 400 yorum (bölüm 6500 kelime yorumu çok bulmayın💞)

Keyifli okumalar~

"Acı dolu tebessümler de gülümseme değil midir? Sonuçta gülmek için neden bulamadığımız bir dünyada yaşıyoruz."

Tırnaklarımı avuç içime batırarak ellerimin titremesini durdurmak istedim, parçalanan etimi umursamadım tırnaklarımı boyayan kan damlaları öyle akıp giderken nefes almaya çalıştım.

Ne zannediyordum! Bugün benim için yeni bir gün olabilir miydi? Özgür olabilir miydim? Ruhum demir kapılar arkasında ki küçük karanlık oda da 'baba beni çıkar korkuyorum' diye çığlık atarken maviyi misafir edebilir miydim? Korkmuş ruhum sarılmak için boş odada elini ileri geri sallarken ona kucak açmış karanlığı bugün mavi ile değiştirebilir miydi?

Karanlık ve kan deli gibi korksamda arzuladığım iki şeydi.
Bir anne yol ortasında duran çocuğunu hiç düşünmeden diğer arabalardan korumak için yolla atlardı değil mi? Anne de arabalardan korkardı ama çocuğu korkusundan daha önemliydi.
Ben de her ne kadar korksam da kurtuluş biletimin kan olduğunu düşünerek arzuluyordum.

Seçtiğimiz yol yanlış olabilir dönüp neden hiç ardımıza bakmıyoruz? Kötülüğün içindeki kurtuluş belki de çok yakınımızdadır.

Karanlık ve kan geçmişimin tozlu sayfaları arasında bugüne kadar misafir olmuş bugün misafirliğe son vermiş biz artık ev sahibiyiz diye ruhumu bir kozanın içine almıştı. Etrafıma örülen kozadan dolayı hiçbir şey göremiyor bozuk plak gibi tekrar ediyordum belki de..

Kimdim ben! İki gün de birinin mucizem olabileceğine nasıl inanmıştım! Mavi suların içinde nefes alarak yüzebileceğime nasıl inanmıştım! mavi sandığımız deniz bile yanılsamayken ben neye inandım, neye güvendim neden mucizem dedim?

Karanlığa boyanmış küçük bodrum katındaki işkence odamdan çıkıp kızgın kumlara attım kendimi karşımda deniz vardı ayağımın altındaysa yengeçlere ev sahipliği yapan kumsal, koştum denize karanlığı peşimde bırakmak istedim yanılsama olsa bile mavi sarar korur zannetim bilmedim, bilemedim dost sandığım yengeçler ayaklarımın altını kana bularken koşamadım yıkıldım...

Hep birileri yanımızda durur bizi korur zannediyoruz ama aslında hepimiz yalnızız yoksa hiç anne sevgisi tadamamış olduğumdan dolayı yanılıyor muyum? Kafayı yiyecek gibi cam parçasını etime biraz daha bastırdım parçalanan etimden oluk oluk kan akarken kendimde olamadığım için acısını hissetmiyordum sadece ruhumda ki acıyı bastırmak, unutmak istiyordum ama cam parçasını ne kadar derine gömersem gömeyim silinmiyordu canım acıyor ama merhemim yok ellerim kan ama silen yok neden hep ayaklarımın üzerine tek başıma kalkmak zorundayım...

Mavi'ye kızgın veya kırgın değildim ben erken davranıp onu mucizem ilan etmiştim hiç sevgiyi tadamadığım için nefes almamı sağlayacak elimden tutacak zannetmiştim. Hatalı olan bendim onun bir başkasının da mucizesi olacak olması aklıma gelmemişti.
Kafam çok karışıktı sadece bir hafta önce etrafımda kimse yokken bugün karşımda dört insan vardı iyi gibi görünen dört insan, yaşamamı sağlamak isteyen dört insan ama bir sorun vardı onlar ayrı gibi dursada geçmişte bir gözüküyordu.

Birden bu kadar kötü olup kendimi kaybetmemin nedeni korkularımdı belki de. Belirsizlik beni çıldırtıyordu dolabın içine saklanıp babasının onu bulmasını istemeyen küçük kızdım o dolap kapağı açılacak mı açılmayacak mı bilmiyordum bu yüzden de kahroluyordum.

Yanılıyordu. Bugün korkularını bir kenara bırakıyordu. Kandan korkarken kan'ı arzulayacaktı yaşamak istemezsen bugün yaşamak için çırpınacaktı. 30 yıl önce bugün okuduğu okul karanlık ruhlar'ın misafirhanesi olmuştu tıpkı o zaman olduğu gibi yine misafir olup bedenlere girecek istedikleri gibi at koşturacaklardı. Bugün hiç kimse olduğu gibi olmayacaktı. Korkaklar güçlü, güçlüler korkak olacaktı.