"ජියා pov"
" දෝයුනා... "
හීනෙකින්වත් හිතපු නැති දෙයක් ඇස් පනාපිට වෙද්දි මොනා කරගන්න ද කියලා හිතාගන්න බෑ..
දෝයුන් මට කැමතිද...
ඒත් මට කවදාවත් ඒ වගේ හැඟීමක් දැනිලා නෑ...
අ..අනික ම..මං ජන්කුක්ට...
ආයිශ්....
මොකද කරන්නේ...
මේකටත් දෙනෝදාහක් මැද්දෙ මේක අහන්න ඕන වුනානේ....
තාමත් ස්ටේජ් එකට වෙලා bouquet එක අතින් අරන් ඉන්න දෝයුන් ළගට මං කිට්ටු වුනා...
" ජියා... "
" අහන්න දෝයුන්... මට ඔයත් එක්ක කතා කරන්න ඕනේ.. අපි ටිකක් එලියට යමුද... "
" ඔයාට කියන්න දෙයක් තියනවා නම්..
මෙතන මේ හැමෝම ඉස්සරහා කියන්න...
මං මෙතනින් අඩියක්වත් හෙලවෙන්නෙ නෑ ජියා... "
" යා...හ් ඔය තරම් මුරණ්ඩු වෙන්න එපා මෝඩයො... "
" එතකොට ඔයාට විතරද මුරණ්ඩුකම් කරන්න පුලුවන්.. මට බැරිද... "
දෝයුන් එහෙම කියද්දි මං ඇස් දෙක වහගෙන ලොකු හුස්මක් ඉහල පහල දැම්මා...
" අහන්න දෝයුන්... මෙතන කට්ටිය ඉන්නවා අපි වෙන තැනකට යමු.... "
මට බෑ ඔයාට බොරු කියන්න..
අනික මට ඔයාව මේ මිනිස්සු ඉස්සරහා rejecte කරන්න ඕනෙ නැහැ....
" ඔහ්... කමෝන් ජියා... දෝයුන් බලන් ඉන්නවා ඔයා කැමතී කියනකල්...
මොකද මෙච්චර පරක්කු ආහ්...
කැමැත්තක් නෑ වගේද... "
Theater එකේ පුටුවක් ඇදලා ඉදගෙන කකුල් දෙකත් උඩට ගන්න ගමන් සන්ග්හෝ කිව්වෙ අපිදිහා පාච්චල් විදිහට බලලා... ඇත්තමයි මට මේ මිනිහව එන්න එන්න අප්පිරියා වෙනවා...
සන්ග්හෝ දිහා බලන් හිටපු මගෙ අතින් අල්ලගත්ත දෝයුනා මාව එයාගෙ පැත්තට හරව ගත්තා...
" දෝයුනා...
සොරි......
මේ අවුරුදු ගානටම මගෙ හිතේ එහෙම කිසිම හැඟීමක් තිබුනෙ නෑ...
ම්...මට බැහැ... "
මට දෝයුනාගෙ ඇස් දිහා බලන්න පුලුවන්කමක් තිබුනෙ නෑ... ඇස් දෙකත් වහගෙන එක දිගට කියලා දාද්දි මට දැනුනෙ එයා අල්ලගෙන හිටපු මගෙ අත එකපාරම අතාරිනවා... වටපිට හිටපු අයගෙ කසුකුසුවක් එහෙන් මෙහෙන් ඇහෙන්න ගනිද්දි දෝයුන් කතා කරා...
" එ...ඒත්....
මට පුලුවන් නේද බලන් ඉන්න...
මට අවස්ථාවක් ලැබෙයිනේ...
ම්..මට කිසිම ප්‍රශ්නයක් නෑ.. ඔයාට මං ගැන ඒ විදිහට දැනෙන්නෙ නැත්තම්...
ඕන තරම් කාලයක් ඉන්නම්..
ජියා... ඔයාට පුලුවන් නේද මං ගැන හිතන්න... "
