Kafamın üstünden geçen bombanın uçağı vurması ile yankılanan ses korkuyla kaçmama neden olmuştu. Savaşın ortasında haber yaparken öleceğim fikri çok mantıklı gelmeye başlamıştı. Acaba bende şehit sayılır mıydım?
Koşarak girdiğimiz binada saklandık. Ukranya ve Rusya savaşını çekmek için bizi Ukranya'nın başkentine yolladılar. 3 gündür süren savaşın en haraletli yerine denk gelmiş olacağız ki kafamın üstünden geçen fuzelrin çetelesini tutmak bi hayli zordu.
"Mete ölcez gibi"
Sefa' nın titriyerek söylediği cümle ile ona döndüm. Harbi ölcez amk
"Ne ölmesi aslanım dokunulmazlığımız var"
"Aynen kardeşim füzeler mermilerde zaten soruyo dokuna biliyor muyuz diye"
Harbiden ap sormuyolar ki
"Doğruulan ölürüz o zaman büyük ihtimal"
"Ağzını sikiyim mete"
"Olmaz küçüktür seninki"
"Çıkarıp vurucam masaya gorcen küçüğü"
Ağzımı aralayip laf edecekken dışardan gelen korno sesi ile telaşla kapıya daha doğrusu eskiden kapı olan boşluğa koştuk.
Arabadan inen kanal müdürü ile ufak çaplı şok gecirsemde toparlandım.
Bu dalyarak niye burda lan
Kendi kendime sorduğum soruya cevap veren kişi Hüsnü oldu hüsnü benim kafa içindeki sesim baya komiktir seversiniz keratayı
'Kesin ruslara verecek bizi'
'Verir mi dersin Hüsnü'
'Adam kendi gotunu vermiş amk'
'Haklısın be hüsnü'
"Mete , Sefa"
"Buyrun efendim"
Tok sesi ile konuşan Sefa oldu
"Arabaya hemen"
Başka hiç birşey demeden geri arabaya bindi. Bizde onu takio ederek bindik. Araba çalıştığı an çalan telefonu ile telaşlı bir halde yanıt verdi aramaya
"Evet efendim aldık geliyoruz"
Beynimde tekradan yakılanan cümle ile olayın altında olay olduğunu anladım. Zeki bir insanım neticede..
