Harry Potter miał depresję.
Nic w jego życiu nie mogło być proste, prawda? Od urodzenia miał przeciwko sobie złego psychopatę, krewnych, którzy przez całe życie starali się uczynić go tak nieszczęśliwym jak to tylko możliwe, oraz dwoje najlepszych przyjaciół, którzy, zajęci swoim nowym związkiem, zdawali się w ogóle nie zwracać na niego uwagi. Och, odkrył również, że jest gejem. Nie tylko był gejem, ale spostrzegł, że czuje miętę do swojego złego, otłuszczonego Mistrza Eliksirów.
Harry westchnął, patrząc przez okno domu na Privet Drive. Wiedział, że powinien powiedzieć Ronowi i Hermionie o tym, iż jest gejem, ale nie miał pojęcia, w jaki sposób zareagują. Przypuszczał, że Ron wkurzy się na niego, ale nie był pewny co do reakcji Hermiony. Wydawała się być bardziej wyrozumiała, ale to nie oznaczało, że będzie go popierać.
Cześć, jestem zakochany w Snapie. Jak minęło wam lato? Och tak, nic mi nie będzie. Pomyślał nieszczęśliwie Harry.
Nie widział sensu w mówieniu im, że jest zakochany w Snapie - nawet, jeśli planował im powiedzieć, iż jest gejem. Był świadomy, że Snape nigdy go nie pokocha. Mistrz Eliksirów był tak inteligentny, tak sarkastyczny, tak piękny, że Harry nie miał u niego szans.
Chłopiec odsunął się od okna i zaczął się przebierać w pidżamę. Co z tego, że Snape nigdy go nie pokocha? Harry go nie potrzebuje. Zapomni o starszym mężczyźnie i znajdzie kogoś, kto będzie zdolny obdarzyć go uczuciem. W końcu, na planecie istnieje ponad sześć miliardów ludzi. Jeden z nich na pewno zauważy, że Harry jest coś wart.
Prawda?
