İLK YAŞANTI

Bölüm 4

"HAYALET"

"Kalbimin kırıklarını topladı. Camdan bir vazo gibi birbine tekrar yapıştırdı ama gördüğü şey ilk günki gibi pürüzsüz değildi, paramparçaydı."

Öncelikle herkese merhaba(⁠^⁠^⁠)

Bölüm biraz geç geldi ama hastalık, sınavlar derken çok değişik ve kötü bir aydı benim için.

Neyse çok uzatmadan bölüme geçelim.

Keyifli okumalar (⁠^⁠^⁠)

✿

Mutlu muydum?

Hayatın bana biçtiği gerçeklerimle mutlu muydum?

Boğazıma kadar dayanan gerçeklerim nerede?

Kaçtım mı?

Kurtuldum mu?

Uyandım mı kendi kabusumdan?

Öğrendiklerim beni yaşattı mı?

Elimle sıktığım toprak beni boğdu mu?

Nerede olduğumu biliyor muydum?

Yada bilmeli miydim?

✿

'Nefes al, ver. Al, ver evet al ve ver.'

Elimde sıktığım toprağın kalıntıları kalırken kalbimde bir iz belirdi sanki..

Belkide gözümün önünden yaşamak isteyip de yaşayamadığım o hayatın görüntüleri kalbime bir iz bıraktı.

Ben halen buradayım dedi.

Kalbinde halen beni yaşatıyorsun ama farkında değilsin dedi.

Ben halen senin hayalindeki o yerdeyim dedi.

Gözlerimi sımsıkı kapattım.

Sanki bir daha açmayacak, açamayacakmışım gibi sımsıkı kapattım.

O an geldi aklıma.

Babamın ilk kez bana Barbie bebek aldığı gün.

Elimde olan tasla ve yürürken yerde bulmuş olduğun odun parçasıyla oynuyordum. Hayalden olan arkadaşlarım benden yemek beklerken ben büyük bir heyecan ve zevkle onlara yemek yapıyordum o tas ve odun parçasıyla.

Ben yemeğimi yaparken odaya babam girdi. Uzan zaman sonra ilk defa sarhoş değildi ve gülüyordu. Benim babam bana gülüyordu.

Elinde tuttuğu kocaman poşetle yanıma geldiğinde yüzündeki o gülümse bir anlık silindi. Oynadığım oyuncakları gördüğünde elinin tersiyle ittirdi ve önüme kocaman olan poşeti koydu.

"Artık bu dandik ve eski şeylerle oynamana gerek yok kızım."

Dandik ve eski dediği şeyler benim ilk arkadaşımdı.