Part 15

239 27 135
                                    

ისევ იმ ჩიხში იყო, სადაც თითქმის ერთი თვის წინ სიკვდილამდე მიიყვანეს ქუჩის ხულიგნებმა, ისევე ბნელოდა, როგორც მაშინ, უწინდელივით არ იყო მარტო ამ მუდამ ცარიელ პატარა ქუჩაზე, თუმცა განსხვავება ერთი იყო. ამ წამს ის, არც ტკივლის, არც შიშს და არც ზიზღს გრძნობდა, პირიქით, აგურის ცივ კედელზე ზურგით იყო აკრული და ნოემბერის სუსხიანი ამინდიც კი არ იწვევდა მასში დისკომფორტის გრძნობას, რადგან მის სხეულზე მოსრიალე ძლიერი ხელები ათბობდა, საკუთარ ტუჩებზე შემოხვეული სხვის ბაგეები კი არნახულ სიამოვნებას ანიჭებდა თვალებმინაბულ ბიჭს.

ჯიმინი ვერ ხედავდა მის წინ მდგომი ბიჭის სახეს, თუმცა კი დარწმუნებული იყო, რომ ასეთი ტკბილი ტუჩები მხოლოდ და მხოლოდ იმ ერთადერთს ჰქონდა, სწორედ ამიტომაც იყო, რომ წამითაც არ ეწინააღმდეგებოდა უკვე მის გაშიშვლებაზე გადასულს.

აკანკალებული ხელების დამორჩილებას ცდილობდა, რათა მინს დაწყებულში დახმარებოდა და პარალელურად უფროსის ტანსაცმელიც იმ გზას გაჰყოლოდა, რომელსაც წამების წინ მისი საყვარელი შარვალი დაადგა.

ვნებით გაგიჟებული ორი სრულიად შიშველი სხეული ერთმანეთს მონდომებით ეკვროდნენ და კოცნას წამითაც არ წყვეტდნენ. უზღვევი სიამოვნებისგან გამოწვეული ჩუმი კვნესა ერთმანეთის ბაგეებში იკარგებოდა, საკუთარ კვალს ტოვებდნენ ერთმანეთის სხეულზე, როდესაც უფროსმა უეცრად პოზიციები შეიცვალა და უკვე კარგად მომზადებული ბიჭი მუცლით ააკრა სასიამოვნოდ გრილ კედელს.

მინს წამიც არ დაუკარგავს, მთელი სიგრძით მოთავსდა ასე სასურველ სხეულში და ერთიანად დავლილი სიამოვნებისგან ხმამაღლა დაიკვნესა. სიამოვნებისგან აცახცახებული უმცროსის თმები ხელებში მოიქცია და თავი უხეშად გადააწევინა, რადგან მისი კისრისკენ მიმავალი გზა გაეთავისუფლებინა.

ლამპიონების მკრთალი განათების ფონზე, რა წამსაც ოფლით დაცვარულ ამ ქვეყნად ყველაზე მშვენიერ სახეს შეავლო მზერა, იმ წამსვე იგრძნო ორგანისზმში ადრენალინის მომატება და ბიძგები უფრო სწრაფი და უხეში გახადა, პარალელურად კი სასურველ კისერს დასწვდა კბილებით და ბიჭის ნაზ კვალზე საკუთარი ნიშნების დატოვება დაიწყო.

კიმების ოჯახიWhere stories live. Discover now