Love of red lines

Part 17

"ဘာ! Kim Namjoon! လူပျိုဟုတ်လား?၊ အေးပါ သူများကိုစားပြီးပြီဆိုတော့ စားပြီးနားမလည်လုပ်ပြီပေ၊ သိလုက်ပါပြီ မောင်ကငါ့ကိုမချစ်ပါဘူး။ မတက်သာလို့သာယူလိုက်ရတာ၊  ပြီတော့ဟို Lee Heejin ကိုပဲချစ်နေတာမှတ်လား?"

Namjoon လည်းရှေ့ကနှုတ်ခမ်းတထော်ထော်နဲ့သည်းငယ်ကိုစချင်တာရယ် အနမ်းခံချင်တာရယ်ကြောင့်

"အဲ့တာတော့မသိဘူးလေ၊ သည်းငယ်သင်ပေးမှလုပ်တတ်ကိုင်တတ်ရှိမှာမို့ သည်းငယ်သင်ပေးလေ"

Namjoon မျက်ခုံးကိုအနည်းငယ်တွန့်ချိုးပြီးပြောလိုက်တော့

"တော်ပြီမောင်ကမကောင်းဘူး၊သွားတော့မယ်"

"သည်းငယ်! သည်းငယ်!"

".....🚶"

ထိုင်နေရာကထကာ ကော့တော့ကော့တော့နဲ့ ထွက်သွားပြီး ခေါ်နေတာလည်းလှည့်မကြည့်၊ပြန်လည်းမထူးတာမို့ Kim Namjoon  သိလိုက်ရသည်က သည်းငယ်စိတ်ကောက်သွားခြင်းပင်။ အနမ်းခံချင်လို့ရစ်ခါမှ ‌စိတ်ကောက်သွားလို့လိုက်ချော့ရတဲ့ဘဝ။

"မောင့်ကိုစောင့်ဦးလေသည်းငယ်ရာ🏃"

"......."

သည်းငယ်ကပြန်လည်းမထူး စကားလည်းပြန်မပြောသလို လမ်းလျှောက်မြဲပင်။

"သည်းငယ်~"

တောင်ကုန်းလေးပေါ်ကို တက်သည့်လှေကားထစ်များရဲ့အလယ်လောက်အရောက်မှာ Namjoon သည်းငယ်ရဲ့ လက်ကိုမလွှတ်တမ်း ဆွဲတော့မှ လမ်းလျှောက်တာရပ်သွားသည့်သည်းငယ်။

လှေကားထစ်တွေတက်နေရာတာကြောင့် ကိုယ်မှာချော့မယ့်အရေး သူချော်လဲမှာကြောက်လို့ မနည်းရပ်ခိုင်းရလေသည်။ မောလိုက်တာသည်းငယ်ရယ်။

"ဟေ့~ ဒီမှာမောင့်ကိုကြည့်အချစ်!"

"......."
အရင်တည်းကမှ နီးရဲဖူးဖောင်းနေးသည့်နှုတ်ခမ်းလေးဟာ သည်းငယ်ကိုက်ထားတဲ့အရှိန်ကြောင့်သွေးစအနည်းငယ်စို့နေလေပြီ။ အလင်းရောင်မှိန်ပြပြအောက်က နှင်းဆီပန်းပင်တွေနဲ့အပြိုင်နီရဲနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေး။ မောင့်အချစ်တွေရဲ့စတင်ရာလေး။ ‌အချစ်ရဲ့အရောင်ကို ပြောပြခဲ့တဲ့နှုတ်ခမ်းလေး။