Przybyła do Encanto wraz swoją rodziną, uciekając przed nieznajomymi jej ludźmi. Małe miasteczko okazało się dla niej prawdziwym domem. I spotkała tam jego. Trochę nieporadnego, trochę zagubionego, trochę niezrozumianego.. I zakochała się w jego zie...
Mocne uderzenie popłynęło echem w odległość paru mętów. Czerwona dłoń ciemnoskórej odbita na policzku Madrigal'a piekła nieznośnie.
— Mam nadzieję, że rozumiesz moją reakcję. To co powiedziałeś bardzo mnie zabolało. — 💚
Odwróciła się na pięcie i spuszczając głowę odeszła w swoją stronę. Już się kłócili, to prawda, nie ma ludzi którzy się nie kłócą, ale to nie była kłótnia jak do tej pory, ta była dużo poważniejsza, padły słowa które z jego ust nigdy paść nie powinny, słowa które wywołały trzęsienie ziemi na i tak silnym podłożu jej równowagi emocjonalnej.
— Gata.. — ⏳
Rozsierdzona znowu do niego podeszła.
— Gata.. Już nie gatito, już jestem tylko kotem już nie twoją kicią, prawda? A więc Senior rata, proszę zniknąć z mojego pola widzenia. — 💚
— Sylvia, daj mi się wytłumaczyć. — ⏳
— Oh.. Nie masz co tłumaczyć Bruno, jeszcze ani ślepa, ani głucha nie jestem. Dokładnie słyszałam: Tylko głupiec zakochałby się w Sylvi Blanco! Ta dziewczyna jest szalona! — 💚
Wściekła dziewczyna była jak wulkan bliski erupcji.
— Jednak musisz mieć przytkane uszy. — ⏳
Pokręcił głową rozczarowany, jak ona mogła sądzić, że naprawdę ma o niej takie zdanie? Prychnęła rozjuszona, marszczyła zarówno nos jak i czoło, jeśli Bruno szybko nie powie prawdy oberwie jeszcze gorzej nisz dotychczas.
— Tylko głupiec nie zakochałby się w Sylvi Blanco, jest piękna i pomysłowa. A ta dziewczyna jest szalona, z niewiadomego mi powodu wybrała właśnie mnie. — ⏳
— Tss.. Tere fere, teraz to tylko prubujesz mnie udobruchać. — 💚
Dwudziestolatki nie tak łatwo przekonać, zwłaszcza gdy jest zła.
— Raczej zamierzałem Ci się oświadczyć, ale jak wolisz, może być udobruchać. — ⏳
— Jak chcesz mi dać pierścionek.. — 💚
— To byś go nie przyjęła, wiem, nie lubisz mieć niczego na rękach. — ⏳
Schowane jak na razie z tyłu ręce wyciągnął przed siebie, trzymał w nich opaskę:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Pełną małych szafirków, niebieskich perełek i kamyczków księżycowych. Dziewczyna zaniemówiła. Tego to się jednak nie spodziewała. Jej usta się lekko otwarły, nie wydobywał się z nich jednak żaden dźwięk.
— Wyjdziesz za mnie? — ⏳
Jej zmarszczi wygładziły się.
— Ciebie zupełnie pogrzało. — 💚
— Oh.. No jasne, jestem tylko przyjacielem. Nic mi.. — ⏳
— Ile ty za to dałeś!? — 💚
Złapała go za ręce.
— Emm.. Nie zaprzątaj sobie tym głowy. — ⏳
— Za dużo! Za dużo! Po prostu za dużo! Typie! Oddaj to puki możesz, to kosztowało fortunę! Fortunę! — 💚
— Spokojnie mi reina, nie musisz się tym przejmować. — ⏳
— Tylko nie reina, wolę gatito. — 💚
Spojrzała na niego spod półprzymkniętych powiek spoglądając w górę. On trochę urusł, w przeciwieństwie do niej która stała się po prostu kurduplem.
— Co mikrusku? — ⏳
— Nie mikrusku. — 💚
— Nie moja wina, że jesteś malutka. — ⏳
Zdjął jej dotychczasową zieloną, materiałową opaskę zastępując ją niebieską, podarowaną przez siebie. A sam założył tą odebraną.
— Jak wyglądam? — ⏳
— Jak idiota, w przeciwieństwie do mnie. — 💚
Chłopak złapał się teatralnie za serce.
— Moja droga, sprawiasz mi tym ból. — ⏳
— Od razu trzeba było iść w aktorstwo, idealnie byś pasował do naszego teatru. —
— Dobrze wiesz co wolę robić. — ⏳
— Wiem, zawód dla prawdziwych mężczyzn. — 💚
— Jakby nie patrzeć, całkiem opłacalny. I jako jedyny go wykonuję. — ⏳
— A jak dla mnie, szycie zabawek jest naprawdę urocze. A wychodzenie poza Encanto by je sprzedać odważne, jakby twoja matka się dowiedziała.. Mielibyśmy przechlapane. — 💚
Przytuliła się do niego. Po wcześniejszej złości nie został ślad.
— To jak? Zgadzasz się? Czy to z dobrego serca wzięłaś podarunek? — ⏳
— Zgadzam się szczurku. — 💚
Młody mężczyzna podniósł ją trochę i okręcił się z nią dookoła własnej osi. Oboje śmiali się wesoło.
